ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 529

มู่เหม่ยหัวเก็บความอัดอั้นตันใจไว้แล้วพูดว่า “ไวโอเล็ตก็ไม่ได้มีค่าอะไรจริงๆนั่นแหละ ฉันรีบมาที่นี่ แล้วเห็นว่าที่ร้านนั้นมีแค่กำไลอันนี้ที่พอสวยอยู่ ฉันไม่รอบคอบเองค่ะ …”

นายหญิงซูพูดอีกว่า “อีกอย่าง อย่ามาทำเป็นเรียกว่าเสี่ยวฝาน ห่างเหินกันขนาดนี้ จะโหนก็โหนไม่เนียน!”

มู่เหม่ยหัวกัดริมฝีปาก ตาแดงขึ้นมาทันที “เขาเป็นคนพูดกับท่านแบบนี้เหรอคะ?”

“เสี่ยวฝานเข้าใจผิดจริงๆ…” มู่เหม่ยหัวส่ายหัว “ทุกครั้งที่ฉันอยากอธิบายให้เขาทีไรก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เขาเข้าใจผิดจริงๆ จำได้ว่าตอนเด็กๆ ฉันยังไปโรงเรียนด้วยกันกับเขาเลย…”

“เขาชอบมาเกาะแกะอยู่ข้างหลังฉันแล้วเรียกพี่สาวๆ แต่ตอนนี้กลับเข้าใจผิดเพราะเรื่องของคุณปู่ฉัน ความสัมพันธ์พี่น้องก็เลยมาถึงจุดนี้ได้”

มู่เหม่ยหัวพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจ

ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้น เห็นว่าผมไม่อยู่แลยแต่งเรื่องตอนเด็กๆ ขึ้นมาเต็มที่เลยใช่ไหม?”

มู่เหม่ยหัวตกใจและสงบลงทันที แล้วพูดด้วยความดีใจว่า “เสี่ยวฝาน นายก็อยู่ด้วยเหรอ…”

ถึงใบหน้าเธอจะดูสงบแต่ในใจนั้นลนสุดๆ เลยฝืนยิ้มไป “พี่เขยนายบอกตลอดเลยนะว่าอยากชวนนายไปกินข้าวด้วย แต่นายก็ยุ่งตลอดเลย”

แววตามู่กุยฝานเย็นยะเยือกและเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “แต่งเรื่องโกหกมากไปละ”

นายหญิงซูพยักหน้า “ฉันยังจำได้ว่าตอนมู่กุยฝานเด็กๆก็อยู่กับพ่อแม่มาตลอด จนอายุเจ็ดขวบที่พ่อแม่และคุณปู่โดนฆ่าตายแล้วหนีออกมาจากถ้ำปีศาจคนเดียว จะเอาเวลาไหนไปเรียนประถมกับเธอล่ะ “

มู่เหม่ยหัว “…”

บ้าจริง ลืมเรื่องนี้ไปซะได้!

เธอนึกว่ามู่กุยฝานไม่อยู่ก็เลยพูดเรื่องโง่ๆออกไป!

“ขอโทษที ฉันจำผิดน่ะ” มู่เหม่ยหัวรีบตอบทันที “แต่ไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็นพี่น้องกัน เสี่ยวฝาน…”

พูดยังไม่ทันจบ

ก็เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆคนหนึ่งไม่พูดอะไรแล้วเดินออกมา

ใบหน้าของเธอเรียบเฉย ดวงตาเหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว ส่วนผิวก็ขาวซีดจนน่ากลัว

มู่เหม่ยหัวอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วถาม “คนนี้คือ…”

เหยาหลิงเยว่เดินตรงมาที่เหยาหลิงเยว่แล้วยกมือแบกเธอขึ้นมา แล้วเดินออกไปข้างนอกพลางพูดไปด้วยว่า “ขยะ…ไล่ออกไป!”

หยวนหยวนถึงกับช็อค

กลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

เธอคิดว่าการมาเยี่ยมคุณยายซูที่นี่แล้วจะได้รับความรักจากคุณยายซู พอถึงเวลาคุณยายซูก็เชิญชวนเธอกับแม่อยู่กินข้าวที่นี่ด้วยกัน พอกินข้าวเสร็จก็จะให้คนไปส่งพวกเธอกลับไป

จากนั้นพอเธอกลับไป ก็จะสามารถเอาเรื่องนี้ไปคุยโม้ที่โรงเรียนได้เป็นสองวัน!

แม้แต่พ่อของเธอก็จะต้องพิจารณาใหม่อีกครั้งว่าเธอที่เป็นลูกสาวกับพี่สาวเธอใครมีประโยชน์กว่ากัน

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจุดจบจะโดนไล่ออกไป!

ทั้งๆ ที่เมื่อกี้แม่กับคุณยายซูยังคุยกันดีๆอยู่เลย!

หยวนหยวนลนและตาแดงขึ้นมาทันที จากนั้นก็ไปนั่งคุกเข่าต่อหน้านายหญิงซู

เธอสะอึกสะอื้นว่า “คุณยายซูอย่าทำแบบนี้เลย อย่าทำกับแม่แบบนี้เลย…”

เธอร้องไห้ทั้งเศร้าทั้งเสียใจและยกมือขึ้นเหมือนตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูก ดูแล้วน่าสงสารและปวดใจมากๆ

เสียดายที่คนอื่นก็คือคนอื่น ส่วนนายหญิงซูก็คือนายหญิงซู

“เธอจะลุกขึ้นมาเองหรือจะให้ฉันเรียกคนไปส่ง?” นายหญิงซูขมวดคิ้ว

หยวนหยวนร้องไห้ตอบว่า “คุณยายซู หยวนหยวนพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า คุณยายถึงได้โกรธขนาดนี้? ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของหยวนหยวนเอง คุณยายอย่าตีแม่หนูเลยนะคะ…”

เธอพูดไปพูดมาก็ร้องไห้เสียงดังออกมา “อย่าตีแม่หนู อย่าตีแม่หนู…”

ร้องไห้อย่างน่าสงสารมากๆ

แววตาที่หวาดกลัวนั้นราวกับว่าเคยเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ทำให้คนเชื่อมโยงโดยไม่รู้ตัวได้ว่ามู่เหม่ยหัวอยู่ที่บ้านน่าจะโดนทำร้ายร่างกายอยู่บ่อยๆ

คนรับใช้ตระกูลซูหลายคนถึงกับทนดูไม่ได้ เด็กคนนี้อายุเท่ากับซู่เป่าของพวกเขาเลย

พอเห็นว่าเธอร้องไห้ พวกเธอก็นึกถึงตอนที่ซู่เป่าเพิ่งมาครั้งแรกก็หวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูกแบบนี้เลย

“เฮ่อ…ทำบาปทำกรรม เด็กก็ไม่ได้ผิดอะไร…”

พวกเธอบ่นพึมพำกันเองแต่ก็ไม่กล้าลุกออกมาห้ามนายหญิงซู

ท้ายที่สุดมู่เหม่ยหัวก็สมควรโดนแล้วที่พาลูกตัวเองมารนหาที่ตายแบบนี้

มู่เหม่ยหัวโดนไล่ออกไปและระหว่างดิ้นรนก็ล้มลงที่หน้าประตู ลำบากจนมุมสุดๆ

หยวนหยวนร้องไห้ตะโกน มู่เหม่ยหัวก็กอดหยวนหยวนร้องไห้ไปด้วย เหมือนกับว่าถูกพวกบูลลี่รังแกมาอย่างงั้นแหละ

แต่ถึงพวกเขาจะร้องไห้ได้น่าสงสารแค่ไหน ก็ไม่วายถูกไล่ออกไปอยู่ดี