ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 53

ถังหมิงเซิ่งซื่อ เป็นบริษัทด้านบันเทิงที่เติบโตอย่างแข็งแกร่งในช่วงหนึ่งปีมานี้

สองดาราชายดาวรุ่งยอดนิยมที่ปรากฏตัวขึ้นมาใหม่และสองในสี่นักแสดงสาวรุ่นใหม่แห่งวงการบันเทิง ต่างเป็นคนของถังหมิงเซิ่งซื่อ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการยกเลิกสัญญาของซูลั่วนักแสดงชายยอดเยี่ยมกับบริษัทเดิม จะอยู่ในงานพิธีการ เซ็นสัญญากับถังหมิงเซิ่งซื่ออย่างเป็นทางการ...

ด้วยเหตุนี้ทั้งเช้า ในงานจึงเต็มไปด้วยผู้คน แฟนคลับของดาราที่กำลังโด่งดังทุกท่าน นักข่าวจากทุกสำนัก แขกตระกูลระดับสูงทุกตระกูล...

รถของซูอีเฉินขับเข้ามาอย่างช้าๆ หยุดอยู่ตรงทางเข้างาน

ขณะนี้เองซู่เป่าถึงได้ตระหนักถึงปัญหาใหญ่อย่างหนึ่ง!

วันนี้เธอไม่ได้หวีผม ไม่ได้เปียผมสวยๆ!...

ซู่เป่าลูบศีรษะ คว้าประตูรถเอาไว้ “ลุงใหญ่ ซู่เป่าไม่ลง หัวซูเป่ากระเซิงไปหมด ฮือๆๆ!”

ประธานใหญ่ซู “...”

หัวกระเซิงอะไร...

ดูดีๆ ตอนนี้เองถึงได้ตอบสนอง เจ้าเด็กน้อยไม่ได้หวีผมหัวกระเซิงเป็นรังนก

“เอ่อ ไม่เป็นไรนะ” ซูอีเฉินลูบผมของเธอทีหนึ่ง อยากจะสางผมชี้โด่ชี้เด่ของเธอให้เรียบ

แต่น่าเสียดายผมชี้โด่ชี้เด่นั้นตั้งเด่ ลูบกดลงไปไม่ลง

พอลูบผมก็ยิ่งยุ่งเหยิงขึ้น

ซู่เป่าครุ่นคิด “ไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหมคะ”

เธอเห็นพี่สาวนางฟ้ามากมาย ผมของพี่สาวนางฟ้ามีผีเสื้อติดอยู่

แต่ผมของเธอราวกับรังนกอย่างนั้น...ฮือๆๆ เธอจึงไม่อยากลงไปทั้งแบบนี้

ใบหน้าน้อยๆ ของเจ้าเด็กน้อยยู่ลงมาจนรวมกัน

เด็กผู้หญิงต่างรักสวยรักงามกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะช่วงอายุไหน

ซูอีเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “งั้นลุงใหญ่เปียผมให้ซู่เป่านะ”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง รื้อในกระเป๋าสะพายข้างใบน้อยไปมา รื้อจนเจอยางรัดผมน้อยๆ สองเส้น

“ลุงใหญ่คะ ถักเปียสองข้างนะคะ!”

ซูอีเฉินพยักหน้า

ก็แค่เปียสองข้างเท่านั้น

ง่ายจะตายไป

ห้านาทีผ่านไป

ซูอีเฉินปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดหนึ่ง เสื้อสูทด้านนอกก็ถอดออกด้วย

พับแขนเสื้อขึ้น

ต่อสู้กับผมของซูเป่าจนเหงื่อท่วมหน้า...

ซู่เป่าพูดเร่งรัดว่า “ลุงใหญ่คะ เสร็จหรือยังคะ”

บนหน้าผากของซูอีเฉินมีเม็ดเหงื่อไหลหยดลงมาติ๋งๆ “เตรียมตัว”

ซู่เป่า “อืมๆ ลุงใหญ่เปียนานขนาดนั้น ต้องเปียได้สวยมากแน่ๆ”

ซูอีเฉิน “...อืม”

เขาคลายความกระเสือกกระสน แอบมองเปียสองข้างของซู่เป่าเงียบๆ

...อืม ดีทีเดียว

“เสร็จหรือยังคะ” ซู่เป่าเอื้อมมือไปจับ

ซูอีเฉินรีบคว้ามือของเธอเอาไว้ แล้วพูดขึ้นว่า “เรียบร้อยแล้ว อย่าจับ จับแล้วเดี๋ยวยุ่งเหยิงหมด”

ชะงักอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “สวยทีเดียว”

คนขับด้านหน้าเหล่ตามองทีหนึ่งแบบทำใจมองตรงๆ ไม่ได้

ซูอีเฉินกระแอมด้วยเสียงทุ้มทีหนึ่ง สวมเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองและติดกระดุมเสื้อเชิ้ต

“ไปกันเถอะ!”

ซู่เป่าเชื่อฟังเป็นอย่างมาก พยักหน้าอย่างดีใจ

ไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกลุงแท้ๆ หลอกเข้าให้แล้ว...

นอกรถ

ทุกคนกำลังจับจ้องไปที่ไมบัคสีดำที่โผล่ออกมาตรงทางเข้า

ฝ่ายผู้จัดงานย่อมรู้จักรถของซูอีเฉินเป็นอย่างดี เพียงแต่ทำไมรถคันนี้ถึงจอดอยู่ตรงประตูโดยไม่ขยับมาห้านาทีแล้ว

เหล่านักข่าวเองก็ชะเง้อชะแง้มองไป

ซูอีเฉินไม่ลงจากรถ รถเองก็ไม่ขยับ รถที่อยู่ด้านหลังเองก็ทำได้แค่เพียงต่อแถวรอ บังเอิญเป็นอย่างมาก รถคันข้างหลังดันเป็นรถของตระกูลหลาน

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์พูดอย่างกระวนกระวายใจ “ทำยังไงดี เจอประธานซูพอดีเลย...”

พ่อของเสวี่ยเอ๋อร์พูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกลัวไป เรามีการ์ดเชิญ!”