ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 54

ซู่เป่าลูบเปียทั้งสองอันบนศีรษะ โกรธเล็กน้อย

นี่เป็นทรงผมที่ลุงใหญ่พยายามอย่างหนักทำให้เธอ ซู่เป่าเชื่อลุงใหญ่ ไม่น่าเกลียดสักหน่อย!

เสวี่ยเอ๋อร์บอกว่าผมของเธอน่าเกลียด ก็หมายความว่าลุงใหญ่ไม่ได้เรื่อง!

“ผมของพี่สิน่าเกลียด!” ซู่เป่าพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง

เสวี่ยเอ๋อร์เห็นซู่เป่าร้อนใจ ในใจก็รู้สึกดีใจ

เธอไม่รู้เลยว่าซูอีเฉินเป็นคนเปียให้

มันยุ่งเหยิงจริงๆ เธอคิดว่ามีแค่ซู่เป่าเท่านั้นถึงจะถักเปียชี้โด่ชี้เด่แบบนี้ได้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่จะทำผมทรงนี้ออกมาได้ยังไง

เสวี่ยเอ๋อร์พูดต่อ “ที่พี่บอกเป็นเรื่องจริงนะ! นี่ใครช่วยเธอถักเหรอ รีบลงมาเร็วเข้า พี่ช่วยเธอเอง”

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์เองก็รีบพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ซู่เป่าจ๊ะ ผมของหนูยุ่งเหยิงนิดหน่อยจริงๆ นะ! ถ้างั้นให้น้ากับพี่เสวี่ยเอ๋อร์ช่วยหนูทำผมสวยๆ ดีไหม!”

พ่อของเสวี่ยเอ๋อร์เองก็หัวเราะเอิ้กอ้าก

เด็กนี่นา ไม่มีปัญหาอะไรมากมาย

แต่โอกาสดีที่จะได้ประจบตระกูลซูแบบนี้ แน่นอนว่าจะปล่อยไปไม่ได้

แต่ทว่ากลับได้ยินซูอีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมของซู่เป่า ฉันเป็นคนเปียเอง”

รอยยิ้มของพ่อแม่เสวี่ยเอ๋อร์ หน้าแข็งทื่อไปโดยพลัน!

เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ซูอีเฉินเป็นคนยังไง จะมาเปียผมให้เด็กได้ยังไง...

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์จึงรีบพูดขึ้นว่า “เอ่อ นี่...ขอโทษนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาเป็นอย่างอื่น...ปกติเสวี่ยเอ๋อร์จะชอบดูแลน้องๆ ที่เด็กกว่าตัวเอง เพราะงั้นก็เลย...”

แต่ทว่าซูอีเฉินกลับไม่สนใจพวกเขาเลย อุ้มซู่เป่าแล้วเดินเข้าไป

เมื่อถึงข้างใน ซูอีเฉินก็ถามขึ้นว่า “ใครเป็นคนเชิญตระกูลหลานมา”

ถ้าเขาจำไม่ผิด เดิมตระกูลหลานไม่ได้อยู่ในรายชื่อรับเชิญ!

พนักงานรีบพูดขึ้นว่า “คนที่เข้ามาได้ล้วนแต่ต้องมีการ์ดเชิญเท่านั้น ผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้...”

ซูอีเฉินพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องแล้ว เชิญพวกเขาออกไปเลย”

พนักงานรีบพูดขึ้นว่า “ครับ...”

ดังนั้น ครอบครัวของเสวี่ยเอ๋อร์เพิ่งจะเข้าไป ก็ถูกพนักงานขวางเอาไว้อีกฝั่ง

“ขอสอบถามหน่อยนะครับพวกคุณมีการ์ดเชิญไหมครับ”

พ่อของเสวี่ยเอ๋อร์หยิบการ์ดเชิญของตระกูลซือออกมา แล้วพูดขึ้นว่า “คุณซือติดธุระมาไม่ได้ นายหญิงซือเลยให้พวกเรามาแทน”

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นการ์ดเชิญที่แอบหยิบมา โดยอาศัยช่วงที่นายหญิงซือถูกไล่ไปบ้านนอก ไม่คิดเลยว่าครอบครัวเสวี่ยเอ๋อร์จะพูดได้เต็มปากเต็มคำ

พนักงานอึ้ง มองการ์ดเชิญ ใช่แล้ว...

พ่อของเสวี่ยเอ๋อร์อาศัยช่วงที่พนักงานสงสัยและลังเล รีบพาแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์กับเสวี่ยเอ๋อร์เข้าไปทันที!

พูดเป็นเล่น มาก็มาแล้ว ยังไงก็ต้องถูไถไปก่อนถึงจะได้!

ขณะนี้เองหลังเวทีของงาน

พนักงานคนหนึ่งพานักพรตคนหนึ่งกับลูกศิษย์ของเขาเข้าประตูมาอย่างนอบน้อม

“อว๋นไต้ซือ เชิญทางนี้ครับ! ลำบากท่านแล้วนะครับ!”

อวิ๋นไต้ซือพยักหน้า มองไปรอบๆ ทีหนึ่ง “ไม่เลว งานตกแต่งได้โอ่อ่าหรูราดีนี่ มีนิมิตรหมายแห่งความมงคล ที่ตั้งไม่เลวเลยทีเดียว”

พนักงานยิ้มอย่างคล้อยตามไปด้วย “ใช่ครับ เป็นเพราะไต้ซือแนะนำดี”

ฉางเฟิงพูดขึ้นว่า “เพื่อพิธีนี้อาจารย์ของผมเตรียมตัวไม่น้อยเลย”

ใบหน้าของพนักงานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

อวิ๋นไต้ซือมองนั่นทีมองนี่ที สุดท้ายพูดขึ้นว่า “เรื่องอื่นไม่มีอะไรแล้ว ก็แค่ดอกผ้าแดงๆ ตรงที่ตัดริบบิ้นตรงกลางนั่นน่ะ ต้องขยับไปทางตะวันออกหน่อย ถึงจะสอดคล้องกับฤกษ์งามยามดีของวันนี้”

“แล้วก็ กรรไกรที่ใช้ตัดริบบินอาตมานำอันใหม่มาให้ประสกแล้ว พวกประสกไปหยิบด้ายแดง กระดาษเซ่นไหว้สีเหลืองกับธูปเทียนมาเถอะ!”

พนักงานรีบไปทันที

อวิ๋นไต้ซือพอใจกับท่าทีของเขาเป็นอย่างมาก!

การตัดริบบิ้นในวันนี้เรียบง่ายมากจริงๆ จนถึงตอนนี้เขาพอจะผ่อนคลายได้บ้าง มีเขาอยู่ทั้งคนไม่มีทางเกิดปัญหาอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

เสี่ยวซู่เป่าถูกซูอีเฉินอุ้มเข้ามาในงาน เห็นลูกบอลเปิดงานมหึมาที่อยู่บนเวทีพิธีการถูกย้าย ขยับมาทางทิศตะวันออกนิดหน่อย