ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 532

หยวนหยวนหวาดกลัวจนหน้าซีด เหมือนถูกตรึงไว้จะขยับก็ขยับไม่ได้

ผีสาวที่คลุมศีรษะด้วยผ้าสีแดงค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ แล้ววางบนมือบนไหล่ของเธอ

หยวนหยวนรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ไปทั้งตัวจนเหมือนกับว่าหายใจไม่ออก

ช่วยด้วย เธอกำลังจะตายแล้วเหรอ…

หยวนหยวนหวาดกลัวจนร้องไห้ออกมา

“ดูสิ ทีนี้เห็นหรือยัง?”

ผีสาวคว้ามือของเธอมากดที่กระจก

หยวนหยวนมองตามคำแนะนำของเธอไปโดยไม่รู้ตัว

ในกระจก มีชายชุดดำคนหนึ่งกำลังตามหาเด็กคนหนึ่งอย่างใจจดใจจ่อ ในรูปดันเป็นหน้าเธอเสียด้วย!

“ลุงใหญ่กำลังตามหาฉันเหรอ…?” แววตาหยวนหยวนเต็มไปด้วยความสงสัยและสีหน้ามึนงง

“ก็ใช่ไง…” หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังตอบ

ภาพในกระจกยังคงดำเนินต่อไป ชายคนหนึ่งกำลังถือรูปภาพตามหาเด็กอยู่ “นี่เป็นหลานสาวของฉัน…เธอสำคัญสำหรับฉันมาก พวกนายรีบไปตามหาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

พวกบอดี้การ์ดพากันออกตามหาเธอให้ทั่ว…

หยวนหยวนเห็นแล้วก็อึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นแววตาของเธอก็ค่อยๆว่างเปล่า

ในเวลานี้เองจู่ๆ ก็มีคนแอบมาเปลี่ยนรูปของเธอเป็นรูปของซู่เป่าแทน จากนั้นก็มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งพาซู่เป่ามาที่คฤหาสน์ตระกูลซู

ในกระจกซู่เป่าเผยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและหยิ่งผยองให้เธอ หยวนหยวนรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

ลุงใหญ่ตามหาเธอต่างหาก! ซู่เป่านี่หน้าไม่อายมาแย่งตำแหน่งของเธอไป!

ด้วยความโมโหของหยวนหยวน จู่ๆ ภาพในกระจกก็มืดทันที จากนั้นก็มีภาพคฤหาสน์ตระกูลที่หรูหราเหมือนปราสาทเจ้าหญิงมาปรากฏต่อหน้าเธออีกครั้ง

หินขนาดใหญ่และน่าเกลียดก้อนนั้นที่เคยอยู่หน้าอาคารหลักก็หายไปด้วย ส่วนหน้าประตูก็เต็มไปด้วยดอกทานตะวันที่เธอชอบที่สุด

มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งกระโดดโลดเต้นจากหน้าประตูคฤหาสน์ไปตามทางหิน เธอสวมชุดเดรสเจ้าหญิงสีชมพูและถือดอกไม้ช่อหนึ่งในมือ พอเห็นว่าเธอเดินมา พี่เลี้ยงและบอดี้การ์ดทั้งสองด้านก็ก้มหัวคำนับให้เธอว่าสวัสดีค่ะคุณหนูหยวนหยวน!

หยวนหยวนที่อยู่หน้ากระจกเบิกตากว้าง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ในกระจกคนนั้นดันเป็นเธอเองเหรอ?!

ภาพในกระจก หยวนหยวนเดินเข้าไปในคฤหาสน์ จากนั้นก็มีนายหญิงที่ยิ้มด้วยความใจดีมาทักทายเธอว่า “หยวนหยวนกลับมาแล้วเหรอ หิวหรือเปล่า เดี๋ยวยายไปทำกับข้าวให้กิน”

ซึ่งคนนั้นก็คือนายหญิงซู

นายหญิงซูที่เคยดูถูกเธอในวันนี้กลับกอดเธอด้วยความเอ็นดู และเรียกให้คนรับใช้ของตระกูลซูเอาอาหารมาเสิร์ฟ

คนรับใช้ที่เดินเข้ามาจากข้างนอกไม่ขาดสาย และอาหารทั้งหมดก็วางเต็มโต๊ะอาหารไปหมด

“ยายไม่รู้ว่าหยวนหยวนชอบกินอะไร ก็เลยเตรียมของอร่อยทุกอย่างไว้ให้หยวนหยวนเลย” นายหญิงซูจูงมือเธอเข้าไปที่ห้องอาหาร

“หยวนหยวนอยากกินอะไรก็กินเลยนะ ถ้ากินไม่หมดเราก็ค่อยเททิ้ง!”

หยวนหยวนที่อยู่ในกระจกพูดอย่างเชื่อฟังว่า “คุณยาย กินทิ้งกินขว้างไม่ได้นะคะ พวกเราก็เอาไปให้ขอทานกินก็ได้ แล้วก็พนักงานสุขาภิบาลที่เหน็ดเหนื่อยด้วย”

นายหญิงซูชื่นชมทันทีว่า “หยวนหยวนใจดีจริงๆ!”

ในเวลานี้เองก็มีชายรูปร่างสูงใหญ่และหล่อเหลาคนหนึ่งสวมชุดอัศวินเดินลงมาจากตึก คนนั้นก็คือมู่กุยฝาน

“ลุงใหญ่!” เธอกระโดดเข้าไปกอดเขาอย่างมีความสุข

ลุงใหญ่อุ้มเธอขึ้นมาแล้วพูดว่า “รีบกินข้าวเถอะหยวนหยวน เดี๋ยวกินอิ่มแล้วลุงใหญ่จะพาหนูไปสวนสนุก!”

เปลี่ยนฉากไปตอนที่พวกเขาถึงสวนสวนุกแล้ว

“นี่ลุงใหญ่ลงทุนสร้างสวนสนุกให้หนูโดยเฉพาะเลยนะ หนูชอบหรือเปล่า?” มู่กุยฝานลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนแล้วก็พูดเสริมอีกว่า “นี่เป็นสวนสนุกสำหรับหนูคนเดียวเลยนะ ถ้าหนูอยากพาใครมาเล่นด้วยก็พามาได้เลย แต่ถ้าไม่อยากให้ใครมาก็ไลเธอออกไปได้เลย”

เด็กหญิงในกระจกมีความสุขมากๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในสวนสนุกและมองดูแสงสว่างไสวจากม้าหมุนและชิงช้าสวรรค์ในฝัน……

ทั้งหมดนี้เป็นของเธอ!

ไม่เพียงเท่านั้น ลุงใหญ่ยังเล่นกับเธอตลอดทั้งวัน ในสวนสนุกเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของพวกเขา…

ทุกคนรักเธอและเธอก็เป็นเจ้าหญิงที่คนทั้งโลกเอ็นดู ที่โรงเรียนก็มีเพื่อนเยอะแยะ ทุกคนล้วนชมเสื้อผ้าเธอว่าสวยทุกวันและต่างก็แย่งกันจะมาเป็นเพื่อนกับเธอ

ส่วนพี่สาวใจร้ายของเธอก็ไม่กล้ามารังแกเธออีก ก็เลยได้แต่ทำงานบ้านอยู่ที่บ้านทุกวัน พอเห็นเธอก็รีบหมอบลงกับพื้นแล้วตะโกนว่า “สวัสดีค่ะ คุณหนู”

หยวนหยวนที่อยู่หน้ากระจกมองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างเมามัน จนลืมหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเธอไปแล้ว

เล็บของหญิงสาวค่อยๆยาวขึ้นแล้วแทงเข้าไปที่คอของเธอ…

ภาพในกระจกหมุนอย่างรุนแรงแล้วจู่ๆ ซู่เป่าก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ร้ายกาจ แล้วเข้ามาผลักเธออย่างแรกแล้วจับมือมู่กุยฝานไว้แล้วตะโกนว่า “นี่มันพ่อของฉัน!”

ภาพในกระจกเธอล้มลงกับพื้น จนลุงใหญ่รีบเข้ามาพยุงเธอแต่ใครจะไปรู้ว่าซู่เป่าจะมาดึงไว้

ซู่เป่ากรีดร้อง “ห้ามพยุงเธอขึ้นมา! สิ่งเหล่านี้เป็นของฉันทั้งหมด! ถึงจะเป็นของเธอก็ต้องกลายเป็นของฉัน!”

ในกระจก เดิมทีเป็นเธอต่างหากที่เป็นที่รักและเอ็นดูของลุงใหญ่และคนในตระกูลซู แต่กลับถูกซู่เป่าอย่างไปหน้าด้านๆ!

ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังฉวยโอกาสที่ทุกคนไม่สนใจแล้วเอาเธอไปขังไว้แล้วบีบคอเธออย่างแรงจนเล็บยาวๆแทงเข้ามาในเนื้อของเธอ

“ปล่อยฉันนะ…”

หยวนหยวนรู้สึกเจ็บปวดก็เลยตะโกนร้องไห้เสียงดัง

ซู่เป่ายิ้มอย่างโหดเหี้ยม “อย่างแกเนี่ยนะจะมาสู้กับฉัน ฉันนี่แหละที่เป็นคนแย่งทุกอย่างไปจากแก แกจะทำอะไรกับฉันได้ล่ะ?ฮ่าๆๆๆ…”

เพล้ง——

กระจกแตกแล้ว!

หยวนหยวนตื่นขึ้นมาจากจินตนาการ ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา และยังไม่สามารถตอบสนองสิ่งที่เห็นในกระจกได้ทั้งหมด!

ตรงหน้าเธอคือโต๊ะหนังสือเก่าๆ และบนโต๊ะก็มีหนังสือเจ้าหญิงน้อยของเธอวางอยู่ซึ่งถูกพลิกจนชำรุดไปแล้ว บางส่วนที่ชำรุดก็ยังมีเทปกาวติดอยู่

ห้องรอบๆ ก็ทั้งเล็กและคับแคบ แม้แต่เตียงของเธอก็เล็กมากจนน่าสงสาร สรุปก็คือทั้งห้องของเธอไม่มีอะไรใหม่เลย มีแต่ของที่พี่สาวไม่ใช้แล้วส่งต่อมาให้เธอ

ถึงพ่อจะมีเงินเยอะมากก็จริง แต่พ่อชอบบอกว่าของที่พี่สาวซื้อไปแล้วมันแพงและบอกว่าเธออย่าสิ้นเปลือง…

พอหยวนหยวนนึกถึงเรื่องพวกนี้ ก็คิดถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในกระจกเมื่อกี้

ช่องว่างกว้างเกินไปจนเธอไม่สามารถยอมรับได้!

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ทั้งหมดมันดูจริงมากๆ เธอไม่คิดว่าภาพพวกนี้เป็นภาพลวงตาด้วยซ้ำแต่เธอคิดว่ามันควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

เดิมทีทุกอย่างล้วนเป็นของเธอทั้งหมด ลูกพี่ลูกน้องเธอคนนั้นต่างหากที่มาแย่งทุกอย่างไปจากเธอ

เธออาศัยอยู่ในเมืองจิงมาตลอด แต่ลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนั้นมาจากหนานเฉิง

เดิมทีลุงใหญ่อยากจะตามหาเธอต่างหาก แต่กลับโดนซู่เป่ามาแซงหน้าแย่งไปซะงั้น…

ถ้าเกิดตอนแรกพวกเขาไม่สามารถตามหาซู่เป่าเพราะซู่เป่าตายอยู่ในเมือนหนานเฉิงตั้งแต่แรก แน่นอนว่าสุดท้ายเธอก็จะได้ปรากฏต่อหน้าลุงใหญ่และได้รับความรักจากลุงใหญ่ก่อน…แต่ตอนนี้ทุกสิ่งที่ซู่เป่ามีมันควรจะเป็นของเธอต่างหาก

“ฮ่าๆๆ……” หญิงสาวที่คลุมผ้าสีแดงไว้หัวเราะเบาๆ “เข้าใจแล้วใช่ไหม?นี่เรียกว่าอดีตชาติหรือชาตินี้ล้วนเป็นผลกรรมของเรา”

ใบหน้าของเธอมีผ้าสีแดงคลุมอยู่ แต่หยวนหยวนกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกจ้องยังไงบอกไม่ถูก

“รู้ไหมว่าอะไรคืออดีตชาติหรือชาตินี้ล้วนเป็นผลกรรมของเรา?” หญิงสาวพูดต่อ “ก็คือชาติที่แล้วน่ะเธอเป็นเหมือนในกระจก แต่ซู่เป่าต่างหากที่ไปแก้สมุดบันทึกการเกิดการตายแล้วเปลี่ยนสิ่งดีๆ ทั้งหมดให้เป็นของตัวเองแทน”

หญิงสาวจับที่ผ้าคลุมแล้วแล้วดึงลงมาช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย——ใบหน้าแบบนี้ดูคล้ายๆกับคนบ้านตระกูลซูเลย

“ฉันชื่อซูจิ่นอวี้ เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลซู ชาติก่อนเธอต่างหากที่เป็นลูกสาวของฉัน…” แววตาเธอมีแสงประหลาดๆ “เดิมทีแม่ของเธอจริงๆไม่ใช่เมียน้อย แต่เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลซูต่างหาก…เดิมทีเธอควรจะมีภูมิหลังที่ดีและมีลุงแปดคนเอ็นดู…แต่ซู่เป่ากลับแย่งทุกอย่างไปจากเธอ!”

เดิมทีแม่ของเธอไม่ใช่เมียน้อย——ประโยคนี้ทิ่มแทงเข้าไปที่หัวใจของหยวนหยวน!

ความชั่วร้ายทั้งหมดที่เธอรู้สึกตั้งแต่เธอจำความได้ มักจะเริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า ‘แม่ของเธอเป็นเมียน้อย’

ถ้าเกิดแม่ของเธอไม่ได้เป็นเมียน้อย แต่เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลซู งั้นเธอก็คงไม่ต้องมาพบเจอเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในตอนนี้…

พอนึกถึงช่องว่างความแตกต่างระหว่างเธอกับซู่เป่าแล้วไม่ใช่แค่นิดเดียว แต่กลับต่างกันราวฟ้ากับเหว!

หญิงสาวเห็นความเคียดแค้นและไม่พอใจจากสายตาของเธอแล้วก็พอใจอย่างมาก

“เจ้านายของพวกเราต่อสู้กับซู่เป่ามาตลอด จะจับคนเลวแบบเธอมาลงโทษแต่กลับได้แผลกลับมาซะงั้น”

“ตอนนี้พวกเราต้องการความช่วยเหลือจากเธอ…”

“เธอคงจะถามว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอใช่ไหมล่ะ? เพราะซู่เป่ามาแทนที่ตำแหน่งของเธอไงล่ะ เดิมทีเธอควรจะเป็นซู่เป่าต่างหาก!”

“ตอนนี้ซู่เป่าก็เป็นแค่อวตารของปีศาจเท่านั้นแหละ…”

“เดี๋ยวตอนนี้ฉันจะสอนวิชาให้เธอเอง แล้วพวกเราก็มาเอาชนะปีศาจด้วยกัน แล้วเอาชีวิตที่ควรเป็นของเธอกลับคืนมา…!”

หยวนหยวนใช้เวลานานกว่าจะได้สติ

ที่แท้เธอก็ไม่ใช่ลูกเมียน้อย แต่ชีวิตทั้งหมดของเธอโดนซู่เป่าแย่งไป

ตอนนี้ทุกอย่างที่ซู่เป่ามีอยู่ล้วนเป็นของเธอทั้งหมด…