ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 533

ถึงแม้หยวนหยวนจะกลัวนิดหน่อย แต่เธอก็ยังถามไปว่า “งั้นฉันควรทำอย่างไร…?”

ผีสาวเข้ามาซบที่บ่าของเธอแล้วตอบว่า “ตอนนี้ที่ซู่เป่าได้รับการเอ็นดูขนาดนี้ล้วนเป็นเพราะเธอสามารถสอดแนมทุกอย่างในยมโลกแล้วมาช่วยที่บ้านจับผีและกำจัดสิ่งชั่วร้าย ทำให้ตระกูลซูยิ่งอยู่ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ…ทุกคนถึงได้ชอบเธอขนาดนี้”

“เธอโกงชัดๆ!”

ผีสาวลูบที่ตาของหยวนหยวน “เธอก็ต้องเป็นแบบนี้ ทำให้เธอเบิกเนตรก่อน”

หยวนหยวนอึ้ง แบบนี้เหรอ?

เธอตื่นเต้นจริงๆ

“ต้องทำยังไง?”

ผีสาวยิ้ม “เด็กดีของฉัน แน่นอนว่าต้องดึงตาออกมาก่อน”

หยวนหยวนกลัวขึ้นมาทันที “อะไรนะ?ไม่เอา?”

ผีสาวเอ่ย “วางใจได้ ก็แค่เอาดึงเอาส่วนที่ขุ่นมัวของเธอออก ไม่ได้จะดึงลูกกระตาทั้งอันของเธอออกมา เธอไม่มีทางตาบอดหรอก”

หยวนหยวนดิ้นรนอีกครั้ง

ถ้าเกิดทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เรื่องจริง…งั้นลองหน่อยก็ไม่เสียหายอะไรนี่

แต่ถ้าเกิดว่า…สิ่งที่ผีสาวพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงล่ะ? จะให้ซู่เป่ามาแย่งทุกอย่างไปจากเธอแบบนี้ เธอไม่มีทางยอม

แววตาหยวนหยวนเริ่มเด็ดเดี่ยวมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอจะต้องเอาทุกอย่างที่เป็นของเธอกลับมาให้ได้!

หญิงสาวชุดแดงพอใจอย่างมาก แล้วยื่นมือไปที่ลูกกระตาของหยวนหยวน …

**

สัปดาห์นี้ซู่เป่าใช้ชีวิตด้วยสงบ （ขีดทิ้ง）อลม่านวุ่นวายสุดๆ

ทุกเช้าตื่นขึ้นมาก็จะต้องออกไปวิ่งกับพ่อสิบกิโลเมตร กลับมาก็เหนื่อยนอนซมอยู่กับพื้นและลุกขึ้นมาไม่ไหว

มู่กุยฝานยังผูกกระสอบทรายไว้ที่เท้าของเธอทั้งสองข้าง…

“ทำไมพ่อต้องวิ่งแบบนี้ด้วยล่ะ?” ซู่เป่าขมวดคิ้วถาม

ตอนนี้เธอแข็งแกร่งจนวิ่งได้สิบกิโลเมตรแล้ว ไม่งั้นคงวิ่งไม่ไหว

เดิมทีก็ไม่ไหวอยู่แล้วยังจะมาผูกอะไรที่เท้าอีก เธอเหนื่อยจนจะตายแล้วเนี่ย~

มู่กุยฝานเอ่ย “ที่ผูกของหนักไว้ที่เท้าน่ะ ก็เพราะจะให้หนูชินกับแรงโน้มถ่วงแบบนี้แล้วฝึกพลังเท้า…ถึงเวลาพอเอาของหนักที่ผูกไว้ออกไป…หนูก็จะสามารถกระโดดได้สูงมากในพริบตาเลยล่ะ”

ซูเป่าทำท่าเข้าใจ “เข้าใจแล้วค่ะ!”

เธอสามารถบินได้ในโลกใต้พิภพ แต่เธอกลับไม่สามารถทำได้ในโลกมนุษย์

“งั้นแบบนี้หนูก็สามารถกระโดดขึ้นไปบนกำแพงแล้วกระโดดข้ามมาได้ใช่ไหม!” ซู่เป่าถามด้วยความตื่นเต้น

มู่กุยฝาน “แน่นอนอยู่แล้ว…”

อีกด้านหนึ่ง นายหญิงซูก็ถือกระทะไว้ใบหนึ่ง

มู่กุยฝานก็เลยรีบแก้ประโยคหลังเป็น “…ไม่ได้ การกระโดดข้ามกำแพงเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ เราต้องปฏิบัติตามกฎหมายนะ”

ซู่เป่า “…”

นอกจากวิ่งแล้วยังมีการฝึกการตอบสนองและฝึกความจำด้วย

มู่กุยฝานวางหม้อและกระทะไว้ในสวนแล้วให้ซู่เป่ามองแค่รอบเดียวแล้วใช้ความจำโยนหินลงในที่ที่กำหนดไว้

ได้ยินแต่เสียงปัง——เพล้ง!

นายหญิงซูวิ่งออกมาจากห้องครัวพร้อมกับแตงกวาในมือ “มู่กุยฝาน!”

มู่กุยฝานรีบแบกซู่เป่าที่กำลังปิดตาอยู่แล้วรีบวิ่งหนีไป

แล้วก็ยังมีการฝึกซ้อมความถึกด้วย มู่กุยฝานพาซู่เป่าแอบมานั่งอยู่ที่ริมทะเลสาบ “พร้อมหรือยัง?”

ซู่เป่าถอดเสื้อผ้าออกแล้ววิ่งเท้าเปล่ากระโดดลงไปในทะเลสาบเสียงดังโครม

“อดทนไว้ น้ำเย็นมาก!” มู่กุยฝานมองไปที่ตัวจับเวลา “ว่ายสิ!ว่ายขึ้นมาสิ เมื่อวานพ่อสอนหนูไปว่ายังไง?!”

สีหน้าเขาเย็นชา แต่สายตากลับจ้องตามติดซู่เป่า ในตอนที่เธอทนไม่ไหวแล้วจะจมน้ำก็จะดึงเธอขึ้นมา ไม่รู้ดึงเธอขึ้นมาไปแล้วกี่ครั้ง ในที่สุดซู่เป่าก็สำลักน้ำครั้งที่N จนเจียงจวินและโส่วว่างต้องกระโดดลงไปช่วย

จากนั้นก็ว่ายน้ำท่าหมาไปที่บริเวณที่เธออยู่

ซู่เป่าเรียนรู้ด้วยตัวเองโดยไม่มีครูสอน สิ่งที่พ่อสอนไปเธอก็ทำไม่ได้ แต่ว่ายน้ำท่าแรกที่เป็นก็คือท่าหมา

สุนัขสองตัวและมนุษย์หนึ่งคนว่ายน้ำอย่างสนุกสนาน!

มู่กุยฝาน “…”

นายหญิงซูรีบถือผ้าขนหนูหนาๆ วิ่งเข้ามาแล้วพูดอย่างใจร้อนว่า “ต้องมาเรียนว่ายน้ำในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ด้วยเหรอ…”

“เป็นสาวเป็นแส้ ทำไมถึงเปลือยล่อนจ้อนแบบนี้!”

ซู่เป่าที่เพิ่งว่ายกลับมาที่ฝั่งก็ตะโกนบอกว่า “ไม่ได้ล่อนจ้อนนะคะคุณยาย หนูยังใส่กางเกงตัวจิ๋วนี้อยู่นะ!”

มู่กุยฝานดึงซู่เป่าที่เพิ่งกลับมาที่ฝั่งแล้วก็รีบหยิบผ้าขนหนูจากมือของนายหญิงซูมาอย่างรวดเร็ว…แล้วพลางห่มผ้าขนหนูให้ซู่เป่าพลางวิ่งหนีไปด้วย

“น้ำแข็งช่วยฝึกความถึกของมนุษย์!” เขาทิ้งคำพูดไว้ประโยคหนึ่ง

นายหญิงซูยืนอยู่ที่เดิมแล้วด่ากราดออกมา แต่ในใจปวดใจอย่างมาก พอเห็นคนวิ่งจนไม่เห็นเงาแล้วค่อยเก็บสีหน้ากลับมา

เธอเดินกลับไปเงียบๆ จำเป็นต้องฝึกซ้อมจริงๆ…รู้สึกเหมือนกับว่าเธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปวดใจ

แค่สัปดาห์เดียวเอง เจ้าตัวเล็กก็ผอมลงขนาดนี้

เดิมทีก็อ้วนกลมอยู่หรอก แต่ตอนนี้กลับสามารถเห็นคางแหลมๆของเธอแล้ว

“ไม่ได้ ฉันต้องกลับมาตุ๋นไก่” นายหญิงซูพูดกับตัวเอง “แค่ตุ๋นไก่คงเสริมไม่พอ…ปลิงทะเลเหรอ? เด็กน่าจะกินปลิงทะเลได้นะ…ขอฉันคิดดูก่อนยังมีอะไรอีกนะ…”

เวลาผ่านไปไวมาก วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ตระกูลซูตกลงกันไว้ว่าจะไปที่เกาะหนีกวงเพื่อจัดงานวันเกิดชดเชยที่ซู่เป่าอายุครบ 5 ขวบก็มาถึงแล้ว

หานหานมีความสุขจนแทบจะลอยได้ เพื่อที่จะเล่นได้อย่างเต็มที่เธอก็เลยตั้งใจทำการบ้านสุดสัปดาห์ของเธอให้เสร็จทั้งหมด ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับเธอเลยเหมือนกับกำลังทำสงครามอยู่เลย

“ไปกันเถอะๆๆ!” หานหานรีบวิ่งอย่างไว พอขึ้นรถไปแล้วก็วิ่งลงมาอีก “ถังน้ำๆ ถังน้ำฉันล่ะ!”

ซู่เป่าขานชื่ออยู่บนรถ “เสี่ยวอู่!”

เสี่ยวอู่ที่อยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงเก็บความร้อนโผล่หัวออกมา “มาครับ!”

“เจียงจวิน!”

เจียงจวินโฮ่งอย่างเท่เลย

“โส่วว่าง!”

โส่วว่างเลียๆอยู่ที่ขาของซู่เป่า

“เสวียนหลิง!”

เสวียนหลิงนี่อยู่เป็นจริงๆ รีบกระโดดเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของซู่เป่าแล้วก็กลิ้งตัวเผยให้เห็นหนังท้อง “เหมียว~”

เสี่ยวอู่ส่งเสียงด้วยความกระตือรือร้น “เฮ้ย!”

มันรีบกระพือปีกแสดงความไม่พอใจออกมา “ไอ้แมวไร้ยางอาย!”

ซู่เป่าส่งเสียงเอ๊ะ ขาดใครไป…

“ไอ้หยา คุณปู่เต่านี่เอง!” ซู่เป่ารีบลงจากรถทันทีแล้วไปชนเข้ากับหานหานที่ถือถังน้ำอยู่

“โอ้ย!”

“โอ้ย!”

สองพี่น้องกุมหัวพร้อมกัน ถังน้ำในมือหานหานร่วงลงมา คุณปู่เต่าที่อยู่ข้างในก็กลิ้งลงมาด้วย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หานหานมัวแต่ลูบหัวซู่เป่า ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง

ซู่เป่าส่ายหัว “เจ็บนิดหน่อยแต่ว่าไม่เป็นไรแล้วล่ะ! หัวพี่หานหานนี่ใหญ่จริงๆ!”

ทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก คุณปู่เต่าที่อยู่บนพื้นเห็นพวกเธอไม่เก็บเขาขึ้นมาก็เลยคลานกลับเข้าไปในถังน้ำเงียบๆ

“ไปกันเถอะ!” หานหานยกถังน้ำขึ้นมา ส่วนซู่เป่าก็ชะโงกหน้ามองคุณปู่เต่า

เธอเอ่ย “เมื่อกี้พวกเราเพิ่งขานชื่อไป ตอนนี้หนูขานชื่อคุณปู่ คุณปู่เต่าต้องตอบว่ามาครับ!”

เต่า “?”

ซู่เป่า “คุณปู่เต่า!”

เต่า “…”

มันอึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็…เอาหัวตัวเองเคาะที่ถังน้ำทีหนึ่ง

ปัง~

ซู่เป่าถึงกับอึ้งแล้วหัวเราะฮ่าๆทันที จากนั้นก็ยื่นมือไปจับที่หัวของเต่า “เจ็บไหมคะ?”

หานหานก็หัวเราะฮ่าๆด้วย “คราวหน้าปู่น่าจะลองใช้กระดองเคาะนะ!”

ทุกคนกลั้นไม่ไหวหัวเราะกันหมด

นายหญิงเดินมาหลังสุด บ่นพึมพำว่า “ช้าหน่อย ไม่รีบ เครื่องบินบ้านตัวเอง จะรีบไปทำไม…”

รถสิบคันค่อยๆขับออกจากบ้านตระกูลซู

คฤหาสน์สุดอลังการของตระกูลซูดูเหมือนว่าจะว่างเปล่าทันที มีเพียงหินขนาดใหญ่ที่ซู่เป่าเอากลับมาตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยวอยู่หน้าอาคารหลัก…

-