ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 541

หัวใจของมู่กุยฝานบีบรัด พยายามข่มความรู้สึกที่อยากวิ่งพุ่งขึ้นไปเอาไว้

ลูกรัก…พ่อไม่สามารถอยู่ข้างกายลูกได้ตลอดเวลา…

บางทีผ่านไปห้าปี สิบปี บางทีลูกอาจไปถึงที่ที่พ่อไม่มีวันไปถึงได้ หรืออาจได้อยู่คนเดียวอย่างเดียวดาย…

มู่กุยฝานกำหมัดไว้แน่น อดทนไว้อย่างสุดกำลัง

จี้ฉางทนดูไม่ได้ และจากไปนานแล้ว

ไหล่ของซู่เป่าเจ็บปวด เธอโบกมือโดยสัญชาตญาณทีหนึ่ง การกระทำชะงักเพียงครู่เดียวของเธอทำให้เธอถูกล้อมโดยผีร้าย

ร่างของเจ้าตัวน้อย จมดิ่งลงภายใต้ผีร้ายเป็นชั้นๆ

“ซู่เป่า!” ซูเหอเวิ่นร้อนรน

ขณะนี้เอง ซู่เป่าเหยียบไปบนเก้าอี้ตัวหนึ่งเต็มแรง จากนั้นกระโดดขึ้น……

ราวกับมังกรวารีกระโดดเหนือผิวทะเล เธอกระโดดออกจากการโอบล้อมของผีร้ายด้วยท่าทีคล่องแคล่ว

ใบหน้าเล็กๆ ของเธอไม่หลงเหลือความน่ารักละอ่อนอย่างเมื่อครู่อีกต่อไป แต่สิ่งที่มาแทนที่คือความสุขุม และเข้มแข็ง

นัยน์ตาของเธอกระพริบแววประหลาด ราวกับสายฟ้าที่มองไม่เห็นเงา วิ่งพล่านในฝูงผีร้าย

“ย้ากกก” เธอสู้สุดชีวิต ตะโกนไปพร้อมวิ่งไปด้วยน้ำเสียงอ่อนเยาว์

“มาสิ แน่จริงก็มาจับฉันสิ!” ซู่เป่าเองก็รู้สึกโกรธหน่อยๆ เธอไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะทำไม่ได้!

“มีความสามารถแค่นี้เหรอ ฉันยังไม่ทันใช้ท่าไม้ตายเลย” ซู่เป่าหลบหลีกไปด้วยพร้อมตะโกนไป

“นี่น่ะเหรอผีร้าย แบร่ๆๆ” เจ้าตัวน้อยยิ่งอยู่ยิ่งชำนาญแล้ว

“ขยะ! ขยะทั้งหมดเลย!” ซู่เป่าคล่องแคล่วมากขึ้น จนเร็วดุจสายฟ้า

ผีร้าย “……”

ชาตินี้พวกมันคงคิดไม่ถึงว่ากลายเป็นผีแล้วยังต้องถูกจูงเล่นเป็นหมาอีก

ดูถูกผีเกินไปแล้ว!

ศักดิ์ศรีล่ะ!

ศักดิ์ศรีความเป็นผีของพวกมันล่ะ?

ฮรือออ…

ผีร้ายร้องไห้ฮรือๆ ตะครุบขึ้นไปอย่างโกรธเคือง สรุปล้มซ้อนกันตัวแล้วตัวเล่า ก็ยังแตะไม่โดนตัวซู่เป่า

“พอ หยุดได้แล้ว” ในที่สุดมู่กุยฝานก็สั่งหยุด

ซู่เป่ารีบสะบัดมือ แสงลำหนึ่งกระพริบผ่าน ผีร้ายที่กำลังร้องไห้ฮรือๆ ถูกผนึกในทันที ไม่สามารถขยับและออกเสียงได้

เหล่าผีร้าย T^T

มีคุณธรรมหน่อยได้ไหม

ซู่เป่าเหนื่อยจนขาอ่อน เธอกำลังจะล้มลงบนพื้น วินาทีต่อมาก็ถูกมู่กุยฝานล้วงขึ้นมา พร้อมอุ้มอยู่ในอ้อมแขนทันที

“ยังไหวไหม” เขาทนความเจ็บใจไว้ แล้วพูดเสียงต่ำๆ

ซู่เป่าพยักหน้า “ยังไหว…คือว่า หนูหิว…”

ซู่เหอเวิ่นรีบยกเค้กมาเสิร์ฟทันที

คนในร้านอาหารชั้นห้าต่างออกไปหมดแล้ว รวมทั้งพนักงาน แต่ว่าอาหารในเขตบุฟเฟ่ยังอยู่

ซู่เป่ากลืนเค้กก้อนเล็กสองก้อนภายในคำเดียว ตามด้วยน้ำผลไม้สองขวด จากนั้นก็เห็นซูจื่อซีเดินมาพร้อมกับกุ้งทอดกระเทียม

เธอไม่ปฏิเสธ และกินจนหมดทุกอย่าง จึงเริ่มรู้สึกเรี่ยวแรงเริ่มฟื้นฟู

“เอาอีก!” ในใจซู่เป่าฮึกเหิม กำมือพร้อมตะโกน “ผีร้ายมากขนาดนี้ อย่าปล่อยไปแบบสูญเปล่า!”

เหล่าผีร้าย “……”

สรุปแล้วพวกมันคือกระสอบทราย ถูกไหม

ความรักที่เคยมีจะหายไปใช่ไหม

การฝึกไหวพริบ คือซู่เป่ายืนอยู่นิ่งๆ รอให้เหล่าผีร้ายใกล้จะโจมตีโดนเธอ เธอค่อยต่อยไปที่หัวพวกมันอย่างจัง

เมื่อจำนวนในการฝึกมากขึ้น ไหวพริบของซู่เป่าก็ฝึกออกมาได้อย่างรวดเร็ว ต่อให้กำลังกินข้าว หากเธอรู้สึกถึงความอันตราย สมองยังไม่ทันตอบสนอง ท่าไม้ตายก็ปล่อยออกไปแล้ว

จนสุดท้ายไม่มีผีร้ายตนกล้าโจมตีลับหลังซู่เป่าอีก

การฝึกความอดทน คือให้ซู่เป่าต่อสู้กับผีทีละตัวจนถึงตัวที่สามสิบเก้า ไม่เว้นเวลาพักแม้แต่นิด สุดท้ายเหล่าผีร้ายต่างหวาดหวั่น จนถดถอยไปกันหมด

การฝึกแรงทะลุ คือฝึกไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าหมัดซู่เป่าจะแรงที่สุดได้ขนาดไหน จะสามารถต่อยผีให้กลายเป็นขี้เถ้าภายในหมัดเดียวได้กี่ตัว โดยที่ไม่ใช้พลังเวท

เป้าหมายของการฝึกนี้ เพื่อให้เธอมีความสามารถในการปกป้องตนเองในสถานการณ์ฉุกเฉิน

เริ่มแรกซู่เป่าสามารถต่อยผีได้หมัดละตัว จากนั้นค่อยๆ เพิ่มเป็นสองตัว สี่ตัว หกตัว…

สุดท้ายขีดจำกัดของเธอคือหมัดละสิบตัว