ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 542

จี้ฉางจับผีขี้งกเอาไว้ พร้อมถามเสียงเย็น “พูดมา ผิงเติ่งหวังอยู่ที่ใด”

ผีขี้งกตอบเสียงสะอื้น “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน……”

ฉับ จี้ฉางฟันสมองของมันขาดครึ่งหนึ่ง

ผีขี้งก “……”

“ฉันไม่รู้จริงๆ พวกเราถูกปล่อยออกมาโดยผีตนหนึ่งที่คลุมผ้าสีแดง เธอเป็นผีขุนศึก…”

จี้ฉางยิ้มเยือก จากนั้นฟันสมองอีกครึ่งด้านของมัน

ตอนนี้หัวของผีขี้งกราวกับดินสอที่ถูกเหลาจนแหลม

มันอยากร้องไห้แต่ไร้ซึ่งน้ำตา และสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังแก้แค้นให้ซู่เป่า โดยเอาการเค้นถามมาบังหน้า

ก็แค่กัดซู่เป่าไปคำหนึ่งเอง

เจ้าเด็กนั่นก็ยังแข็งแรงร่าเริงอยู่ ไม่ได้มีปัญหาอะไรซักนิด ทำไมต้องทารุณเขาขนาดนี่ด้วย

ผีขี้งกคิดย้อนอย่างสุดกำลัง แต่เขานึกข้อมูลสำคัญออกเพียงอย่างเดียว “ที่ที่พวกเราออกมามีใบแปะก๊วย! จริงด้วย แล้วก็มีเสียงระฆัง!”

มู่กุยฝานหรี่ตา ใบแปะก๊วย…เสียงระฆัง

สองข้อมูลนี้ สามารถระบุสถานที่ได้อยู่หลายแห่ง

ไอ้ผิงเติ่งหวังทรพีนั่น เขาจะต้องจับตัวมันให้ได้!

ผีขี้งกทำหน้าประจบ “ฉันสารภาพขนาดนี้แล้ว พวกคุณช่วย…”

จี้ฉางไร้ซึ่งสีหน้า “มีอะไรที่อยากพูดอีกไหม”

ผีขี้งกคิดแล้วคิดอีก “เอ่อ…ไม่มีแล้ว ไม่มีแล้วจริงๆ”

จี้ฉางพยักหน้า “งั้นเจ้าไปเถิด”

สิ้นเสียงเขาก็สะบัดมือ ผีขี้งกวิญญาณสลาย และถูกน้ำเต้าวิญญาณดูดซับทันที

ผีที่อยู่ใต้มือผิงเติ่งหวัง มิว่าอย่างไรจี้ฉางก็ไม่มีทางเก็บไว้แน่ๆ

เขาต้องระแวงไว้ เขามีศิษย์ตัวน้อยเพียงคนเดียว จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

(ผีขี้งก “?” )

บัดนี้ซู่เป่ากำลังฟุบอยู่บนไหล่ของมู่กุยฝาน เธอง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น

เธอเหนื่อยมากจริงๆ เมื่อตอนกำลังตื่นเต้นอาจไม่รู้สึก แต่เมื่อผ่อนคลายลงกลับรู้สึกราวกับกระดูกทั้งร่างกำลังจะแหลกสลาย

“ผ่าทุเรียน…ผ่าฟัก…” เจ้าตัวน้อยแม้หลับก็ยังคงพึมพำ

นายหญิงซูรอไปหนึ่งคืนเต็มๆ เมื่อเที่ยงคืนตรงเธอถูกซูอีเฉินลากกลับห้องไปพักผ่อน วันต่อมาฟ้ายังไม่ทันสว่างเธอก็มานั่งรออีกแล้ว

เมื่อเห็นในที่สุดประตูร้านอาหารชั้นห้าก็เปิดออก มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าที่กำลังหลับสนิทออกมา

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” สีหน้าของเธอเจ็บใจ “ทำอะไรอยู่ทั้งคืน จริงๆ เลย วันเกิดทั้งทียังไม่ได้ฉลองดีๆ อีก…”

มู่กุยฝานตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วงครับ…”

ชะงักทีหนึ่ง จากนั้นมองไปทางซูอีเฉินรูปหล่อบ้านรวย “ยังไงพี่เขยใหญ่ก็รวย เดี๋ยวคืนนี้จัดอีกรอบ”

ซูอีเฉิน “……”

นายหญิงซูกำลังจะพูดบางอย่างต่อ จู่ๆ เธอก็หรี่ตา พร้อมจ้องไปที่มือเล็กๆ ที่บวมแดงขึ้นมาของซู่เป่า

มันไม่ได้บวมแดงธรรมดา แต่บวมแดงไม่ต่างจากขาหมูน้ำแดงที่เธอทำเลย!

“มู่กุยฝาน!” นัยน์ตาของนายหญิงกระพริบไอสังหาร

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่า ก้าวขากว้างสองเมตร หายไปทางหน้าประตูลิฟท์อย่างว่องไว

“ผมพาซู่เป่ากลับห้องก่อนนะครับ”

“เธอง่วงมาก ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย เสียงดังไม่ได้…”

สิ้นเสียงร่างเขาก็หายไปทันที

นายหญิงซูอยากวิ่งตามไป แต่ก็กลัวจะรบกวนซู่เป่าที่กำลังหลับสนิท ทำได้เพียงมองมู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าจากไปอย่างอาลัยอาวร

จู่ๆ เธอก็หันไปจ้องทางซูอีเฉิน “มองอะไรกัน ไม่รีบไปเตรียมงานหรือไง งานเลี้ยงวันเกิดเมื่อวานไม่นับ!”

ซูอีเฉินลูบจมูก

แต่นายหญิงก็ยังรู้สึกไม่พอใจ เธอเหล่มองไปทางซูอิ๋งเอ่อร์ “ทำไม จะยืนเป็นเสาไฟฟ้าให้ที่นี่งั้นเหรอ”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “……”

ว่าแล้ว ท่าทีเวลาคุณแม่โมโหต่างเหมือนกันทั่วโลก…

ทุกคนรีบหนีไปในทันที

สุดท้ายนายหญิงซูเพียงถอนหายใจทีหนึ่ง มองดูร้านอาหารชั้นห้าที่แสนยุ่งเหยิง

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ท้้งโต๊ะทั้งเก้าอี้ถึงได้ล้มลง

เหมือนว่าจะกินของไปไม่น้อยด้วย นายหญิงซูความรู้สึกไวต่อของกินมาก เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเค้กหายไปเยอะมาก ล็อบสเตอร์ทอดกระเทียมหายไปตัวหนึ่ง นอกจากนั้นก็ไม่มีแล้ว สิ่งที่หายไปเยอะที่สุดคือเครื่องดื่ม

“เมื่อคืนซู่เป่าต้องเหนื่อยมากแน่ๆ “ คุณหญิงซูพูดเองเออเอง “กินแค่เค้กมันจะไปมีสารอาหารได้อย่างไรกัน……”

เมื่อคืนต้องเป็นเพราะกับข้าวเย็นลงแน่ ดังนั้นที่กินไปเยอะที่สุดจึงเป็นเค้ก นายหญิงซูรู้สึกเจ็บใจมาก

ในเมื่อมาถึงที่เกาะหนีกวง ก็ต้องกินอาหารทะเลให้อิ่ม ทั้งแมงกะพรุน หอยเชลล์ กุ้งล็อบสเตอร์ ปูอลาสก้า เม่นทะเล ปลิงทะเล…

ต้องจัดให้หมด!

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีฝืนมาทั้งคืน จึงต่างไปนอนพักผ่อนเช่นกัน