ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 543

จู่ๆ ซู่เป่าที่กำลังหลับสนิทก็ลืมตาขึ้น

จี้ฉางกำลังขัดสมาธิลอยอยู่ข้างเตียง จ้องไปทิศสวนสนุกทางไกล

“ตื่นแล้วหรือ” เขาชี้ไปทางด้านนอก “ไม่คิดว่าบนเกาะแห่งนี่จะมีผี

ซู่เป่าพยักหน้า เดินลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า วิ่งไปห้องมู่กุยฝาน

“พ่อคะ…”

มู่กุยฝานลืมตา และลุกขึ้นนั่งในทันที

“ซู่เป่า?”

ซู่เป่าส่งเสียงชู่ว “คุณพ่อ พ่อได้ยินเสียงร้องเพลงไหม”

มูกุยฝานขมวดคิ้ว กำลังจะพูดบางอย่าง

จู่ๆ สายตาของเขาหรี่ลง

เสียงเพลงไม่ได้ยิน แต่เขาได้ยินเสียงดนตรีแว่วๆ ที่มากับลมทะเล…

มันส่งมาจากทางสวนสนุก!

“ด้านสวนสนุกเหรอ” ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ มู่กุยฝานรู้สึกไอเย็นแผ่ซ่านตรงใต้เท้า

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆ ไปกันเถอะคุณพ่อ”

มู่กุยฝาน “……”

ถูกลูกสาวห้าขวบของตนปลุกไปจับผีตอนกลางดึก นี่มันประสบการณ์อะไรกัน

มู่กุยฝานที่สวมเสื้อโค้ทยืนอยู่หน้าประตูสวนสนุก ขมวดคิ้วจนเป็นรอยย่น

“กลางคืนไม่มียามเฝ้าเหรอ” มู่กุยฝานมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ

ประตูสวนสนุกปิดอยู่ ยามน่าจะหลับแล้ว

เขาเขย่าประตูเหล็ก ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู

ณ เวลานี้ ทักษะที่เพิ่งเรียนรู้ไปจึงได้ใช้ประโยชน์

มู่กุยฝานพาซู่เป่า ปีนข้ามประตูไป

ซู่เป่าสีหน้าเกร็งๆ “คุณพ่อ คุณย่าจะไม่รู้ใช่ไหม”

มู่กุยฝาน “ไม่ต้องห่วง!”

จากนั้นเขาก็เงยหน้าเห็นกล้องวงจรปิดที่อยู่ทางไม่ไกล

เอ่อ

จู่ๆ ก็ไม่กล้าตอบอย่างมั่นใจแล้ว

“ก่อนที่ย่าจะตื่น หากท่านไม่รู้ว่าพวกเราออกมา ท่านก็จะไม่ถาม ไม่ถามก็จะไม่สืบ ไม่สืบก็จะไม่ได้ดูกล้องวงจร…”

มู่กุยฝานจูงซู่เป่า “ไป!”

พ่อลูกเดินไปทางส่วนลึกของสวนสนุก จี้ฉางลอยอยู่ด้านหลังเงียบๆ

ช่วงนี้รู้สึกว่าตนเองยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีประโยชน์…จี้ฉางแอบพูด หน้าที่อาจารย์ของเขา ต่างถูกมู่กุยฝานแย่งไปหมดแล้ว

สวนสนุกที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงฝีเท้าของมู่กุยฝานและซู่เป่า

ทั้งคู่เดินไปด้านม้าหมุน แต่กลับเห็นว่าม้าหมุนจอดนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่นิด

“แปลกแฮะ เมื่อกี้ที่พ่อได้ยินเป็นดนตรีของม้าหมุนนี่นา”

ซู่เป่าขมวดคิ้ว

ยังไงผีตัวนี้ก็ต้องจับให้ได้ นี่เป็นสวนสนุกที่คุณลุงใหญ่เป็นคนสร้าง หากมีของอัปมงคลทำผู้เข้าเล่นตกใจ หรือไปทำร้ายผู้อื่นเข้าล่ะก็

ชื่อเสียงสวนสนุกของคุณลุงใหญ่จะเสียหาย

ชื่อเสียงไม่ดีก็จะหาเงินไม่ได้

หาเงินไม่ได้มันได้ที่ไหนกัน

เอี๊ยด…

เครื่องเล่นทอร์นาโดทางไกลจู่ๆ ก็ขยับ จากนั้นก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว

มู่กุยฝานหรี่มอง พร้อมถามเสียงต่ำ “สามารถควบคุมเครื่องเล่นทอร์นาโดได้ ซู่เป่า อันนี้คือผีระดับไหนกัน”

ซู่เป่าเองก็ตอบอย่างจริงจัง “ยังไม่ยู้ แต่ว่าเก่งกว่าพวกพี่พันแน่ๆ”

หมายความว่าระดับผีร้ายขึ้นไป

มู่กุยฝานเองก็จริงจังมากขึ้น เขาอุ้มซู่เป่า จากนั้นเดินไปทางเครื่องเล่นทอร์นาโดเงียบๆ

จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงความประหลาดบางอย่าง

มู่กุยฝานหันหน้าฉับพลัน เห็นเพียงใต้เสาไฟส่องทาง ไม่รู้ว่ามีตุ๊กตามาวางอยู่ตั้งแต่เมื่อไรกัน

ตุ๊กตาใส่ชุดเจ้าหญิงพองเป็นชั้นๆ ตรงขาใส่ถุงเท้ายาว ทำทรงผมมัดแกละสองข้าง

เส้นผมดำสนิท ดูแล้วไม่มีเหมือนเส้นไหม แต่กลับเหมือนเส้นผมคนจริงมากกว่า…

มันกำลังเอนหัว มองมาทางพวกเขา

มู่กุยฝานรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ เกร็งสติอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อกี้ตอนเดินผ่าน เขามั่นใจว่าใต้ไฟไม่มีตุ๊กตา

“ซู่เป่า” มู่กุยฝานจับซู่เป่าเอาไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ แนบเธอไว้ตรงหน้าราวกับเธอเป็นยันต์กำจัดผี “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพ่อเดินไปดูก่อน”

ซู่เป่า “……”

เธอไม่กลัว!

ปล่อยเธอลงก่อนได้ไหม…

ซู่เป่ารู้สึกหมดคำพูด เธอตบหลังคุณพ่อ “คุณพ่อ ไม่ต้องเกร็งนะ”

มู่กุยฝาน “……”

ชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ

แม้จะเคยฝ่าตึกผีมากมายด้วยตัวคนเดียวมาก่อน แต่มู่กุยฝานก็ยังรู้สึกกลัวตุ๊กตาตัวนี้

ไม่รู้ทำไม สำหรับเขาตุ๊กตาตัวนี้ถึงให้ความรู้สึกที่อันตรายมากๆ…

วินาทีต่อมา ซู่เป่าส่งเสียงฮ่าทีหนึ่ง “ไฟจิตดวงเล็ก!”

ฟู่ว…

ลูกบอลไฟสีเขียวพุ่งไปทางตุ๊กตา มันกรีดร้องอยู่กับที่ ลูกบอลไฟหายไปอย่างรวดเร็ว ตุ๊กตาเองก็หายไปเช่นกัน

มู่กุยฝาน “……”

แค่นี้ก็กำจัดได้แล้วเหรอ

ซู่เป่ากระพริบตาอย่างใส่ซื่อ “พ่อสอนหนูเองนี่นา หากเจอสิ่งอันตราย ลงมือก่อนโดยไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น!”

มู่กุยฝานแอบยกนิ้ว

แต่เพียงหันหน้า ก็เห็นเสาไฟส่องทางที่ห่างออกไปไม่ไกล ปรากฏเจ้าตุ๊กตาอีกครั้ง!

รอบนี้ตุ๊กตาหันหน้ามาหาพวกเขา ดวงตาสีดำสนิททำให้พวกเขารู้สึกดุร้ายมากเป็นพิเศษ

ซู่เป่า “เหวอ…ไม่หรอกน่า”

ไฟจิตดวงเล็กตของเธอเผามันไม่ตายงั้นเหรอ

“ท่านอาจารย์ นี่มันผีระดับไหนกัน” เจอเรื่องที่จัดการไม่ได้ ก็ถามอาจารย์!

ซู่เป่าหันหน้าไปถามจี้ฉางทันที

จี้ฉางจ้องไปทางตุ๊กตาพร้อมกล่าว “พญาผีตัวน้อย”