ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 544

ระดับของผีแบ่งเป็นวิญญาณ ผีเด็ก ผีอาฆาต ผีตายโหง ผีร้าย ผีขุนศึก และพญาผี

“ตามทฤษฎีแล้วขุนพลและพญาผีจะมีเพียงในโลกใต้พิภพ อย่างเหล่าผีหลายใจ ที่พวกมันพัฒนาจากผีร้ายเป็นผีขุนศึกระดับต้นได้ เพราะพวกมันติดตามเจ้า”

“แต่ผีที่สามารถพัฒนาเป็นผีขุนศึกได้โดยตนเอง หรือโดยธรรมชาติ จะดุร้ายเป็นอย่างมาก”

ซู่เป่าเข้าใจ และเอ่ยถาม “งั้นตอนนี้มันคือพญาผีแล้วงั้นเหรอ”

จี้ฉางกล่าว “ยังขาดอีกนิด จึงเรียกว่าพญาผีตัวน้อยไง”

ซู่เป่าพยักหน้า ที่แท้ยังไม่ถือว่าเป็นพญาผี

ด้านหลังมีคำว่าน้อย

เธอเป็นเด็ก ด้านหลังก็ตามด้วยคำว่าน้อยเช่นกัน…

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ซู่เป่าเอ่ยพูด

จี้ฉางขมวดคิ้วเป็นรอยย่นบนหน้าผาก ยินดีบ้าอะไรกัน

“ต้องแก้ปัญหายังไงเหรอ”มู่กุยฝานมองตุ๊กตาที่อยู่ใต้เสาไฟ

พญาผีตนหนึ่งเทียบเท่ากับผีร้ายร้อยตัว

เมื่อคืนซู่เป่าสู้กับผีร้ายร้อยตัวยังต้องใช้สุดกำลัง พญาผีในเมื่อถูกขานว่า ‘พญา’ ต้องรับมือไม่ง่ายแน่

ไม่คิดว่าซู่เป่ากลับพุ่งเข้าไป และร้องตะโกน “ลุยเลยไง!”

แก้ปัญหายังไงเหรอ

เธอเลือกที่จะประชันหน้ากับมันตรงๆ

ท่าทีของซู่เป่าไวดุจสายฟ้า เธอเคลื่อนย้ายมาอยู่หน้าตุ๊กตาในพริบตา พร้อมส่งหมัดออกไป

ผลจากการฝึกฝนเมื่อวานได้เผยออกมาแล้ว เจ้าตุ๊กตาหลบไม่ทันแม้แต่นิด ถูกต่อยเป็นรอยขาดดังฉึก

หมัดของซู่เป่าสามารถปลอกทุเรียนจากระยะไกลได้ แต่หมัดนี้ที่ต่อยออกไปกลับทำให้อีกฝ่ายเป็นเพียงรอยขาดเล็กๆ และมีฝ้ายปลิวออกมาประปราย

“เก่งมากเลย!” ซู่เป่าแอบคิด

ตุ๊กตาหายไปอย่างฉับพลัน คิดจะเล่นมุกปรากฏตัวแบบเดิม ซู่เป่าตบไปบนพื้นทันที

“จงเรียกป๊ะป๋า!” เธอคำรามเสียงต่ำ

อักขระยันต์สีทองตัวยักษ์ส่องแสงจนสว่างไปทั่วฟ้าราวกับสายฟ้า พร้อมกระจายตัวไปทุกสารทิศ

ตุ๊กตาถูกตรึงไว้ และปรากฏเหนือหัวของซู่เป่า

จี้ฉาง “……”

ประมาทซะได้ กระบวนท่าดูดีเช่นนี้ กลับมีชื่อว่า ‘จงเรียกป้ะป๋า’

ตอนนั้นไม่ควรพิเรนทร์ เป็นถึงพญายม…

รอบนี้กลับไปจะต้องแก้ชื่อเลย……

ซู่เป่ามองตุ๊กตาที่อยู่เหนือหัว กระแอมเย็นทีหนึ่ง “คิดจะลอบโจทตีงั้นเหรอ”

แววตาของตุ๊กตาคับแค้น จ้องมาทางซู่เป่าตรงๆ

ซู่เป่ากำลังจะผนึกมัน จู่ๆ กลับมีความรู้สึกเยือกเย็นไปถึงกระดูก ขนอ่อนบนผิวหนังต่างลุกชันขึ้นมา

สมองของเธอยังประมวลไม่ออกว่ายังไงกันแน่ มือกลับสะบัดออกไปโดยสัญชาตญาณ

“ปาสือ!”

นี่คือไหวพริบที่เธอฝึกมาได้เมื่อคืน

ค้อนใหญ่ทองคำม่วงดังเป็นเสียงตู้ม ทุบไปทางอีกด้านอย่างแรง

เสียงกรีดร้องเสียงหนึ่งดังขึ้น จู่ๆ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวหน้าพวกเขา และกลิ้งชนตรงเสาไฟ

ตุ๊กตาถือโอกาสขัดขืน พร้อมพุ่งไปอยู่ในอ้อมอกเด็กหญิง

เด็กผู้หญิงปีนขึ้นมา กอดตุ๊กตาเอาไว้แน่น จ้องมองไปทางซู่เป่าโดยไม่ส่งเสียงใดๆ

ซู่เป่าชะงัก “สองตัวเหรอ”

จี้ฉางมาอยู่หลังซู่เป่า ปกป้องเธอไว้เงียบๆ พร้อมพูดเสียงต่ำ “นี่คือพญาผีจริงๆ”

“ดูแล้วอายุแค่สามสี่ขวบ กลับเป็นพญาผีตนหนึ่ง! กระทั่งของเล่นในอ้อมอกนางยังเป็นพญาผีตัวน้อย…” สีหน้าจี้ฉางหนักอึ้ง

ซู่เป่าพยักหน้ากล่าว “อันนี้หนูรู้ ท่านอาจารย์จะบอกว่าพวกเธอทั้งคู่ต่างเก่งมากใช่ไหม”

จี้ฉางอืมทีหนึ่ง แต่ที่คิดในใจคือ…อาจารย์อย่างข้าในที่สุดก็มีประโยชน์เสียที

สถานการณ์เช่นนี้ มู่กุยฝานไม่มีประโยชน์เสียหรอก

มู่กุยฝาน “……”

ซู่เป่าบีบนิ้วมือ กำค้อนใหญ่ทองคำม่วงในมือเอาไว้แน่น “ไม่เป็นไร หนูทำได้ค่ะ!”

เธอกระโดดขึ้นมา ออกแรงทั้งหมดที่มี ยกค้อนใหญ่ทองคำม่วงทุบไปทางเด็กหญิงผู้นั้น

“ปาสือ!”

คนเราเมื่อออกแรง มักจะส่งเสียงตะโกนโดยไม่รู้ตัว เมื่อเสียงตะโกนเย็นๆ ของซู่เป่าดังขึ้น ค้อนใหญ่ทองคำม่วงก็ได้ทุบไปบนตัวของเด็กหญิงแล้ว