ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 56

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของซู่เป่าค่อยๆ หายไป

“ซู่เป่าไม่ได้ดวงอาภัพซะหน่อย” เธอกัดริมฝีปาก “ซู่เป่ามีวาสนานะ!”

ซูอีเฉินตบๆ ซู่เป่า แล้วปลอบด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ใช่แล้ว อะไรกันซู่เป่าคือวาสนาตัวน้อยต่างหาก”

สีหน้าของเขาราวกับน้ำค้างแข็ง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ใครเป็นคนรับผิดชอบจัดสถานที่ ไล่จอมลวงโลกสองคนนี้ออกไปซะ!”

พนักงานถูกหน้าภูเขาน้ำแข็งของซูอีเฉินทำให้ตกใจ ไม่กล้าพูดอะไร...

ชวีเสี่ยงผู้ช่วยของซูอีเฉินเดินเข้าไปเลย จากนั้นผายมือเชิญ “เชิญเถอะครับ!”

ท่าทางของอวิ๋นไต้ซือแข็งกระด้างเป็นอย่างมาก พูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉางเฟิง เก็บข้าวของ รออยู่ตรงนี้เจ้าทุกข์ไม่เชิญก็ช่างเถิด”

เขาโกรธเป็นอย่างมาก คิดว่าตระกูลซูไม่รู้ดีไม่รู้ชั่วเลยจริงๆ!

ฉางเฟิงหึเสียงหนึ่ง “เราอุตส่าห์มาช่วยพวกคุณปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายอย่างไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องบาดหมางเก่า พวกคุณยังไม่เคารพอาจารย์ของผมถึงขนาดนี้อีก! ต่อไปถ้าพวกคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็อย่ามาขอร้องให้อาจารย์ผมช่วยก็แล้วกัน!”

ฉางเฟิงอายุยังน้อยเลือดลมไหลเวียนดี ไม่คิดเลยว่าจะกล้าแค้นซูอีเฉิน

ซูอีเฉินหัวเราะอย่างเย็นชาทีหนึ่ง กำชับชวีเสี่ยงผู้ช่วยว่า “แจ้งตำรวจซะ”

เก่งกาจนักใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้องไปแล้ว

สีหน้าของอวิ๋นไต้ซือสั่นเทาขึ้นมาโดยพลัน!

ทุกคนต่างรีบโน้มน้าวขึ้นมาทันที “ไอ้หยา ประธานซู อย่าโกรธเลยนะๆ....ศิษย์ของอวิ๋นไต้ซือคนนี้เป็นคนตรงไปตรงมาอยู่บ้าง ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี...”

“ใช่แล้วๆ อวิ๋นไต้ซือท่านดีมากๆ แม้จะไม่ชอบเจรจา แต่หากเรามีคำถามอะไร เขาก็จะตอบพวกเรา”

“ประธานซู ไม่ต้องถึงขั้นแจ้งตำรวจหรอกน่า! ไม่ต้องถึงขั้นนั้นเลยจริงๆ! ไอ้หยา ทุกคนถอยกันคนละก้าวใจกว้างดุลทะเลและท้องนภาไม่ใช่เหรอ...”

ซูอีเฉินไม่เคลื่อนไหวใดๆ

กล้าบอกว่าซู่เป่าของพวกเขามีดวงอาภัพเหรอ

เขาไม่ควรค่าแก่ใจกว้างดั่งทะและท้องนภาอะไรหรอก

แม้แต่หลานสาวตัวน้อยของตัวเองยังปกป้องไม่ได้ ไม่ว่าทะเลจะกว้างอีกแค่ไหนท้องนภาจะใหญ่อีกสักเพียงไรจะมีประโยชน์อะไร

อวิ๋นไต้ซือสังเกตจากสีหน้าและคำพูด สบตากับสายตาของซูอีเฉินพอดี ในใจตกตะลึงอย่างอดไม่ได้

เขาคว้าแส้จามรี ทำสีหน้าอยู่เหนือเรื่องบนโลกอย่างนั้น แล้วพูดขึ้นว่า “อาตมาไม่อยากโต้แย้งกับปุถุชน ฉางเฟิง เราไปกันเถอะ”

ทันใดนั้นขณะนี้เอง จู่ๆ เสวี่ยเอ๋อกลับคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้!

ใบหน้าของเสวี่ยเอ๋อร์เต็มไปด้วยความจริงใจ “ท่านไต้ซือคะ ท่านอย่าโกรธไปเลยค่ะ น้องซู่เป่ายังเด็กเกินไป เธอไม่ประสีประสา...ซู่เป่าไม่ได้ตั้งใจทำให้ท่านไต้ซือโกรธนะคะ!”

จากนั้นมองไปทางซู่เป่า แล้วพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “น้องซู่เป่า ท่านอวิ๋นไต้ซือเก่งกาจมากเลยนะ! น้องซู่เป่าทำแบบนี้ไม่ถูกนะ รีบขอโทษท่านไต้ซือเถอะ!”

บางคนอดไม่ได้ที่จะซาบซึ้งใจ แต่เสวี่ยเอ๋อร์ช่างจิตใจดีจริงๆ มิน่าล่ะอวิ๋นไต้ซือถึงบอกว่ามีชะตาที่ดี...

อวิ๋นไต้ซือผิวเผินดูไม่พูดอะไร แต่ความจริงแล้วนั้น แทบอยากจะผละเสวี่ยเอ๋อร์ออกไป!

ถ่วงเอาไว้คิดจะแสดงอะไรกันแน่!

คำพูดนี้ ผีร้ายที่โดดไปโดดมาตนนั้น ในที่สุดก็หยุดลงบนศีรษะของเสวี่ยเอ๋อร์!

เสวี่ยเอ๋อร์คิดว่าตัวเองได้รับความสนใจ จึงยิ่งพยายามแสดงออกในทันใด “ซู่เป่า เธอพูดขอโทษอวิ๋นไต้ซือ โอเคไหม!”

ซู่เป่าหันหน้าไป “ไม่โอเค!”

ซูอีเฉินเองก็หัวเราะอย่างเย็นชา “เธอนับเป็นอะไรกัน ยืนอยู่ในตำแหน่งไหน มีคุณสมบัติอะไรมาให้ซู่เป่าของเราขอโทษ”

เสวี่ยเอ๋อร์อึ้ง กัดริมฝีปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในทันที ราวกับเสียใจเป็นอย่างมาก เกือบจะร้องไห้โฮแล้ว

เธอปล่อยแขนเสื้อของอวิ๋นไต้ซืออย่างไม่สบอารมณ์

“ขอโทษค่ะ...” เธอพูดขอโทษอย่างทำท่าจะร้องไห้ “อาซูคะ เสวี่ยเอ๋อร์ก็แค่ไม่อยากให้ทุกคนทะเลาะกัน...”

“แต่ว่าเสวี่ยเอ๋อร์โง่จริงๆ ไม่รู้จักพูด จนทำให้คุณอาโกรธ...ฮือๆๆ”

ซูอีเฉินรำคาญเป็นอย่างมาก

เขาไม่เข้าใจ เป็นเด็กเป็นเล็กตัวแค่นี้เลี้ยงยังไงถึงได้เป็นโรคเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์รีบพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอโทษนะคะประธานซู เสวี่ยเอ๋อร์มีเจตนาดี แต่ว่าเด็กนี่คะ ความคิดเรียบง่ายพูดไม่เป็น ขอคุณช่วยอภัยด้วยเถอะค่ะ!”

ทุกคนต่างประสานเสียงโน้มน้าวกันต่อไป สรุปคือไม่อยากขัดใจซูอีเฉิน แต่ก็ไม่อยากล่วงเกินอวิ๋นไต้ซือ...

ส่วนอวิ๋นไต้ซือ เขาเพียงแค่อยากจะรีบไป แต่ถูกคนที่เกลี้ยกล่อมอย่างนั้นอย่างนี้ด้วยความหวังดีขวางเอาไว้ ในใจหงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว

จี้ฉางยักคิ้ว หันมองทีหนึ่ง ในตาประกายความเลวร้ายออกมาเล็กน้อย

“ซู่เป่า เจ้าลองถามอวิ๋นไต้ซือดูสิ เก่งกาจขนาดนี้ทำนายดวงชะตาของตัวเองในอีกชั่วครู่ว่าจะเป็นเช่นไรออกมาได้หรือไม่”

ซู่เป่าทำตามอย่างเชื่อฟัง “ท่านอวิ๋นไต้ซือ ท่านเก่งกาจขนาดนี้ ทำนายดวงชะตาของตัวเองได้ไหมคะ”