ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 57

ทุกคนมองฉางเฟิง เงียบไม่ส่งเสียงใดๆ

นี่ตกลงว่าหลงตัวเองมากเกินไปหรือไม่เข้าใจการอยู่ร่วมในสังคมกันแน่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะร้องเรียกให้ผู้การของเขาออกมาต่อหน้าฝูงชน...

นี่มันรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เจ้าหน้าที่หัวเราะอย่างเย็นชา

“อวิ๋นหรงคุนอาจารย์ของคุณ จบการศึกษาจากโรงเรียนประถมเยว่คุน หลังเรียนจบก็ไปขันสกรูอยู่ที่โรงงานอิเล็กทรอนิกส์ห้าปี เนื่องจากถูกตัดสินจำคุกในข้อหาลักทรัพย์สองปี! หลังออกจากคุกก็ไปทำนายชะตาหลอกเอาเงินอยู่ใต้สะพานลอย หลอกลวงเงินค่ารักษาพยาบาลของพี่สาวคนโตมาสามหมื่นหยวน!”

เขาพูดพลางแสดงเอกสารไปด้วย

“ตอนนี้ยังกล้ามาเที่ยวหลอกลวงต้มตุ๋นอยู่ที่นี่อยู่อีก จะเรียกให้ใครมาก็ไร้ประโยชน์ พาตัวไป!”

ทุกคนต่างอึ้ง

หากที่เจ้าหน้าที่พูดมาเป็นความจริง คงไม่ใช่ว่าเดิมทีอวิ๋นไต้ซือก็คือจอมลวงโลกอยู่แล้วหรอกเหรอ...

และเมื่อครู่พวกเขาเพิ่งยกยอจอมลวงโลกแบบนี้ไป รู้สึกว่าตัวเองราวกับเป็นไอ้โง่...

สายตาที่ทุกคนมองอวิ๋นไต้ซือเปลี่ยนไป

อวิ๋นไต้ซือทั้งโกรธทั้งร้อนใจ นั่นมันเรื่องที่เขาทำในอดีต ต่อมาเขาได้กลายเป็นเซียนแล้ว ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว!

ทุกอย่างที่ทำขึ้นมาเขาทำด้วยความยากลำบาก แต่กลับโดนทำลบายโดยซู่เป่าเสียอย่างนั้น!

อวิ๋นไต้ซือกัดฟัน ถึงเวลานี้ทำได้เพียงแค่แสร้งทำหน้าทรนงอย่างแข็งแกร่งเท่านั้น

“อาตมาไม่ยอมรับความผิดที่พวกประสกกล่าวหามา! นี่พวกประสกกำลังใส่ร้ายป้ายสี อาตมาจะเชิญทนาย...”

ฉางเฟิงเองก็พูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว พวกคุณคงจับผิดตัวแล้ว! เมื่อวานอาจารย์ของผมเพิ่งจะช่วยคุณชายน้องของตระกูลซือไป ไม่เชื่อพวกคุณก็โทรหาคุณซือดูสิ!”

เขาอ้างตระกูลซือขึ้นมา พยายามให้เจ้าหน้าที่เกรงกลัว

ในขณะนี้เอง เสียงอันแสนเย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา “เขาไม่เคยช่วยอี้หรัน”

ซือเย่พาซืออี้หรันเดินออกมาจากฝูงชน!

เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ถึงยังไงผมก็ควรถามอวิ๋นไต้ซือว่า บัตรเครดิตที่ไปหลอกเอามาจากแม่ผมเมื่อวานล่ะ”

อวิ๋นไต้ซืออึ้ง...

ซือเย่ลุกขึ้นยืนมาตกย้ำความผิดของเขาด้วยตัวเอง นี่ยังมาเล่นลิ้นอะไรอีก!

อวิ๋นไต้ซือเม้มปากทำสีหน้าเย็นชา เผยให้เห็นท่าทางที่เกินจะจินตนาการว่าเขาเองก็ไม่มีหนทางอื่นแล้วอย่างทรนง!

เจ้าหน้าที่ใส่กุญแจมืออวิ๋นไต้ซือเลยจากนั้นกดหัวและพาตัวออกไป

ทุกคนมองอวิ๋นไต้ซือที่ถูกใส่กุญแจมือ ความรู้สึกในใจยิ่งยากจะอธิบายออกมาเป็นคำสั้นๆ ได้

พวกเขามองไปทางพ่อกับแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์ ในใจอดไม่ได้ที่จะคับแค้นอยู่บ้าง

ตั้งแต่แรกก็เป็นพวกเขาที่พูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าอวิ๋นไต้ซือช่วยคุณชายน้อยตระกูลซือ พวกเขาก็เลยกล้าพูดยกยออวิ๋นไต้ซือแบบนี้

สุดท้ายตัวเองกลายเป็นตัวตลก!

พ่อและแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์เองก็อิหลักอิเหลื่อเป็นอย่างมาก

เห็นซือเย่มา ก็รีบออกไปรับหน้าทันที

“คุณซือ คุณก็มาแล้วเหรอ...”

ซือเย่ใช้สายตาเย็นชามองไปที่พวกเขาเลย

เขาพูดกับซูอีเฉินว่า “ขอโทษด้วยนะครับ แม่ของผมแก่แล้วเลยเลอะเลือน พอคนอื่นหลอกล่อให้เธอดีใจ เธอก็แอบเอาการ์ดเชิญไปให้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง”

ซูอีเฉินพูดขึ้นว่า “จนใจ เมื่อกี้ผมให้คนไล่พวกเขาออกไป เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาถึงยังอยู่ที่นี่”

คำพูดนี้ราวกับตบฉาดหนึ่ง ตบเพียะๆๆ ไปบนหน้าของครอบครัวเสวี่ยเอ๋อร์!

ทุกคนต่างทำหน้ามีความหมายลึกซึ้ง อ๋อ ที่แท้ก็เป็นการ์ดเชิญที่หลอกเอามา!

“ฉันก็ว่า! เมื่อกี้ทำไมถึงได้เข้ากับจอมลวงโลกได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ยกยอตัวเองขึ้นไป ที่แท้ก็เป็นจอมลวงโลกเหมือนกันนี่เอง”

“ตระกูลหลานเป็นตระกูลเล็กๆ ที่ต่ำต้อยตระกูลหนึ่ง ไม่สิ นับไม่ได้ว่าเป็นตระกูลเลยด้วยซ้ำ เอ๊ะ เมื่อกี้ผมก็ยังสงสัยว่าคนประเภทนี้เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”

“น่ารังเกียจจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะหลอกคนแก่เพื่อเอาการ์ดเชิญ บอกว่าคุณซือไหว้วานให้พวกเขามารับชมพิธี! หน้าด้านเกินไปแล้วหรือเปล่า”

“ฮ่าๆ เมื่อกี้เขายังเข้ากับจอมลวงโลกเป็นปี่เป็นขลุ่ย บอกว่าเด็กน้อยของพวกเขากับคุณชายน้อยของตระกูลซือเป็นคู่แท้ที่สวรรค์สร้างด้วย!”

“นี่ช่างจริงๆ เลย จับคนตระกูลซือเขาก็จะได้ดูดทรัพย์อย่างเต็มที่น่ะสิ!”

พ่อกับแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์หน้าเริ่มแดง!

เดิมอยากจะมาเพื่อหาเส้นสายเพิ่ม อยากจะมาชุบตัวเอง

ไม่นึกเลยว่าจะถูกซือเย่ฉีกหน้า...

พ่อของเสวี่ยเอ๋อร์พูดขึ้นอย่างอิหลักอิเหลื่อว่า “เราเองก็ไม่รู้...”

ซูอีเฉินขี้เกียจจะฟังพวกเขาพูดจาไร้สาระ จึงถามขึ้นต่ออย่างเย็นชาว่า “เมื่อกี้ใครเป็นคนต้อนรับ”

ท่าทางของเขาน่ากลัวจนถึงขีดสุด

หนักงานที่ต้อนรับตัวสั่นงันงก “เป็น เป็นพวกเขาที่ยืนกรานจะเข้ามา บอกว่าตระกูลซือไหว้วาน ไม่เชื่อก็โทรหาตระกูลซือดู...”

“ผม ผมจะไล่พวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้ครับ!”