ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 582

ซู่เป่าตามครอบครัวของเขอเข่อมาถึงที่มณฑลเตียน

เฉียนโจวกับมณฑลเตียนห่างกันแค่มณฑลเดียวเท่านั้น นั่งเครื่องบินประมาณสองชั่วโมงก็ไปถึง

เมื่อมาถึงชุนเฉิงในมณฑลเตียน มู่กุยฝานและซูอวิ๋นเจาได้พาซู่เป่าไปหาโรงแรมที่พักกันก่อน

ที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งดอกไม้งาม ตลอดทั้งปีเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ มีอากาศที่สดชื่น มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทะเลดอกไม้บานสะพรั่ง

“ที่นี่สวยงามจริงๆ！” ซู่เป่าพิงอยู่ริมหน้าต่างกระจกอยู่ในห้องนอน

เมื่อใคร่ครวญดูดีๆแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกมาท่องเที่ยว

มู่กุยฝานได้จองห้องพักอยู่ในตำแหน่งที่มีทิวทัศน์สวยงามที่สุด ช่วงนี้เป็นเวลาเดือนสามเดือนสี่ ซึ่งเป็นช่วงที่ดอกไม้เบ่งบานต้อนรับความอบอุ่นพอดี เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆก็เห็นแต่เหล่าดอกไม้หลากหลายสีสันแข่งขันกันบานสะพรั่ง

ตอนที่แยกทางกับเขอเข่อ ซู่เป่าได้สอดยันต์ป้องกันภัยให้เขอเข่อหนึ่งแผ่น ดังนั้นมู่กุยฝานจึงไม่รู้สึกรีบร้อนใจ

ตอนที่พ่อแม่ของเขอเข่อได้ชักชวนให้พวกเขาไปทานข้าวที่บ้าน พวกเขาจึงได้กล่าวปฏิเสธไปก่อน และตอบว่าพรุ่งนี้ค่อยเข้าไป

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าเอาไว้ พร้อมกับซูอวิ๋นเจาได้ติดตามอยู่ข้างๆ และคอยถ่ายรูปให้ทั้งสองอยู่เป็นระยะ

ซู่เป่าดีใจอย่างมาก ชุนเฉิงมีร้านดอกไม้เปิดอยู่ทุกที่และราคาก็ย่อมเยา แถมดอกไม้ก็ยังสวยสดงดงาม เพียงไม่นานซู่เป่าก็หอบดอกไม้ไว้เต็มมือ

“ลุงเจ็ด หนูจะถ่ายรูปที่นี่หนึ่งภาพ！” ซู่เป่ากวักมือเรียกอย่างตื่นเต้น

ซูอวิ๋นเจาจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เสียงชัตเตอร์ถ่ายรูปดังขึ้นรัวๆ

บนถนนสองข้างทาง มีต้นไม้ที่ผลิดอกออกมากันอย่างล้นหลาม ทั้งเมืองเหมือนดั่งอยู่ในทะเลดอกไม้ ซู่เป่ากอดดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ในอ้อมอกพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

เมื่อซู่เป่าถ่ายรูปเสร็จแล้ว ซูอวิ๋นเจาก็อุ้มซู่เป่าขึ้นมา แล้วส่งโทรศัพท์มือถือให้มู่กุยฝานเพื่อถ่ายรูปให้กับเขา

มู่กุยฝานจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ และถอยไปที่ข้างทาง ใบหน้าที่เฉื่อยชาไร้ความรู้สึกได้เปิดปากพูดออกมาว่า “หนึ่ง…เสร็จแล้ว”

ซูอวิ๋นเจา “？？？”

หนึ่งสองสามแต่นายกลับพูดแค่หนึ่ง？

ผู้ชายถ่ายรูปไม่เหมือนผู้หญิง สถานที่เดียวแต่ถ่ายติดต่อกันเจ็ดแปดภาพ

ซูอวิ๋นเจาเอาโทรศัพท์มือถือกลับมาอย่างสงสัย ถ่ายแบบนี้จะได้รูปภาพสวยๆหรือเปล่า

ใครจะคิดไปถึงว่าโทรศัพท์มือถือยี่ห้อนี้มีความสามารถในการป้องกันการสั่นได้อย่างดี ในรูปถ่ายนั้นเขากำลังอุ้มซู่เป่าเอาไว้ ทั้งสองคนยิ้มอย่างสดใสเป็นธรรมชาติ ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ดีใจ

ดูเป็นธรรมชาติและสวยงามอย่างมาก！

ซูอวิ๋นเจาหัวใจแทบจะละลาย และได้ส่งรูปภาพเข้าไปอวดในกลุ่มแชทครอบครัวอย่างภูมิใจ

ซูอวิ๋นเจา【ท่องเที่ยวชุนเฉิง！】

หลังจากนั้นไม่นาน มู่กุยฝานก็ได้ใช้มือตบไปหนึ่งที “ลบทิ้ง！ลบทิ้ง！”

ซูอวิ๋นเจานึกเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบลบทิ้งอย่างรวดเร็ว

แย่แล้ว หาเรื่องให้ตัวเองจริงๆ！

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร นายหญิงยังไม่เห็น... ”

ใครจะคิดไปถึงว่าวินาทีต่อมา...

นายหญิงซูได้ส่งรูปอิโมจิมีดยาวสี่สิบเมตรเข้ามาในกลุ่มแชทครอบครัว และตามด้วยรูปอิโมจิหน้าโกรธ

【ซู！อวิ๋น！เจา！บอกมาสิว่าใบหน้าของซู่เป่าไปโดนอะไรมา！】

ซูอวิ๋นเจากลืนน้ำลายเข้าไปหลายอึก

【แม่ โทรศัพท์มือถือผมแบตหมดแล้ว ไว้ดึกๆค่อยคุยกัน！】

วินาทีต่อมา

โทรศัพท์มือถือของมู่กุยฝานก็ดังขึ้นมา

มู่กุยฝาน “…”

ไม่กลัวคู่แข่งระดับเทพ แต่กลัวเพื่อนร่วมทีมสมองหมู

พูดถึงประสิทธิภาพการทำงานของซูอวิ๋นเจาแล้ว ไม่น่าจะเป็นไปได้！ทำไมถึงได้ทำเรื่องที่ทึ่มทื่อเช่นนี้？？？

การหลบภัยในครั้งนี้ล้มเหลวแล้ว

มู่กุยฝานยื่นโทรศัพท์มือถือให้ซู่เป่า

เขาไม่ได้ประชด แต่เขาทำตามใจตัวเอง

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ฮัลโหล คุณยาย~~~”

เมื่อปลายสายอย่างนายหญิงซูได้ยินน้ำเสียงของซู่เป่าแล้ว ทันใดนั้นความโกรธก็ได้ลดลงมาเหลือแค่ครึ่งเดียว