ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 60

โจวอวี่อดไม่ได้ที่จะแอบมองซูลั่ว ในใจเต้นตึกตักๆ

นักแสดงชายยอดเยี่ยมซูแสนหน้าเนื้อใจเสือ นิสัยแตกต่างจากภาพลักษณ์ ทั้งอันธพาลทั้งเลว

ยากจะทำให้คนใจไม่เต้นระรัว...

แต่โจวอวี่เพิ่งรู้ว่าซูลั่วเป็นหนึ่งในแปดลูกชายแห่งตระกูลซู ตระกูลซูเชียวนะ! นั่นเป็นตระกูลไฮโซที่แท้จริง!

ถ้าได้แต่งเข้าไป...

นัยน์ตาของโจวอวี่เป็นประกาย พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนหวานว่า “คุณซูคะ ซู่เป่าเหมือนจะชอบกินเค้กมากๆ เลยนะคะ! ถ้างั้นฉันไปหยิบมาให้เธออีกสองชิ้นดีไหมคะ”

ซูลั่วยักคิ้ว พูดชืดๆ ว่า “ไม่ต้องแล้ว”

ขืนกินลงไปอีก หน้าท้องน้อยๆ คงได้แตกแน่

ซูลั่วอุ้มซู่เป่าขึ้นมา ยกมือขึ้นไปรับกระดาษทิชชู่เปียกในมือของชวีเสี่ยงมา เช็ดปากให้ซู่เป่าอย่างลวกๆ

“ยัยหน้ามอม แอบกินก็ต้องรู้จักเช็ดให้สะอาดด้วย เข้าใจไหม” เขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม จากนั้นก็ดีดจมูกของซู่เป่า

ซู่เป่าเอามือปิดจมูกโดยพลัน พูดขึ้นว่า “รู้แล้วน่า!”

โจวอวี่เห็นซูลั่วตามใจซู่เป่าขนาดนี้ จึงรีบแสดงท่าทีว่ารักเด็กเป็นอย่างมากออกมา

“ฮ่าๆ ซู่เป่าน่ารักจังเลย! มั่ว มาให้พี่กอดสักทีสิ!”

โจวอวี่ยื่นมือออกไป ยืมหวานๆ

คิ้วน้อยๆ ของซู่เป่าขมวดเป็นปมแน่น ถามขึ้นอย่างจริงจังว่า “คุณน้าคะ ในคอคุณน้ามีเสมหะติดอยู่ใช่ไหมคะ”

คนรอบข้างต่างตะลึง เห็นใบหน้าน้อยๆ ของซู่เป่าดูจริงจัง ไม่นานก็หัวเราะเบาๆ ออกมา

สีหน้าของโจวอวี่สั่นเครือ หัวเราะแล้วพูดว่า “นี่ ซู่เป่าหนูนี่แกล้งคนเก่งจังเลยนะ!”

ซู่เป่าพยักหน้า เข้าใจแล้ว “งั้นก็มีรองเท้าแตะติดอยู่ข้างหนึ่ง”

โจวอวี่ “…”

อีกด้าน ซืออี้หรันพูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “นี่เรียกว่าแกล้งทำ”

ซูลั่วแสยะยิ้ม ชำเลืองมองซืออี้หรันทีหนึ่ง แล้วพูดต่อขึ้นว่า “เข้าใจแล้ว อืม”

น้ำเสียงของเขาแข็งทื่อ เลวมากแค่ไหนก็ยั่วคนมากเท่านั้น

ซู่เป่าหยักหน้าอย่างแรง “อืมๆ ! เข้าใจแล้ว”

สีหน้าของโจวอวี่เขียวป่นแดงไปชั่วขณะ ทันใดนั้นน้ำตาก็คลอเบ้า

“คุณซูคะ...”

โจวอวี่น้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก ดูท่าทางน้ำตาใกล้จะไหลพรากลงมาแล้ว อธิบายอย่างอ่อนแรงว่า “ฉันไม่ใช่...”

แต่ซูลั่วไม่เห็นเธออยู่ในสายตาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาอุ้มซู่เป่าแล้วออกไปเลย

คนรอบๆ ต่างหัวเราะเยาะ “ไอ้หยา เด็กน้อยนี่ก็จริงๆ เลย พูดความจริงอะไรกัน!”

“คุณชายน้อยซือเขาก็พูดไม่ผิดนะ ฉันรู้สึกมาตลอดว่าบางคนก็ช่างน่าคลื่นไส้จริงๆ”

“โตขนาดนี้แล้วยังบีบเสียงพูดอย่างกับเด็ก เสแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา ยัยที่หนีบเส็งเคร็ง”

โจวอวี่ส่ายหน้า น้ำตาก็ไหลพรากลงมาตามการส่ายหน้าของเธอ “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นะ เสียงของฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”

พอร้องไห้ขึ้นมา เสียงนั้นก็ราวกับยิ่งอู้อี้ขึ้นไปอีกอย่างนั้น กลายเป็นว่าจะยิ่งดูแกล้งทำจนสุดขีดไปอีก

ทุกคนต่างเดินไปอย่างไร้คำพูด

พวกเขาไม่ได้ทำสีหน้าดีอะไรใส่โจวอวี่ ถ้าไม่ใช่เพราะโจวอวี่เป็นดาราในสังกัดถังหมิงเซิ่งซื่อ วันนี้ก็คงไม่มีคุณสมบัติจะมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

เดิมทีพวกเขามาหาซู่เป่า ต่างมีคำที่คับแค้นใจอยู่ อย่างเช่นอยากถามว่าช่วงนี้ตัวเองราบรื่นไหม เมื่อไรจะรวย ดวงชะตาดีไหม...

สุดท้ายกลับไม่ทันได้พูดอะไร ก็ถูกโจวอวี่ทำพังหมดแล้ว

ซูลั่วพาซู่เป่าเดินไปที่สวนดอกไม้หลังที่จัดงาน ที่นี่คนเยอะเกินไป เสียงดัง

เดินไปได้ครู่หนึ่งไม่นานเขาก็พบความผิดปกติ พอหันกลับไป พบว่าซืออี้หรันกำลังเดินตามอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง

ซูลั่วเลิกคิ้ว “ตามพวกเรามาทำไม”

ใบหน้าน้อยๆ ของซืออี้หรันดูเคร่งขรึม พูดขึ้นว่า “พ่อผมให้ผมดูแลเธอให้ดี”

ซูลั่วหรี่ตา หันหน้าเดินไปทางข้างหน้า “แบบนี้นี่เอง...”

คุณชายน้อยแห่งตระกูลซือ คงไม่น่าจะเชื่อฟังขนาดนั้น

แม้จะไม่ค่อยได้เจอเท่าไร แต่ก็ได้ยินว่านิสัยของเขาเหมือนพ่อของเขามาก กระทั่งเย็นชากว่าพ่อของเขาเสียด้วยซ้ำ

เรื่องที่ไม่ยอมทำ ไม่มีใครไปบังคับเขาได้ทั้งนั้น

ฉะนั้นที่เขาตามซู่เป่ามา คือเรื่องที่ยอมทำงั้นเหรอ

เอ่อ แปลกจัง!

เด็กคนนี้ ระมัดระวังตั้งแต่เด็ก!

ซูลั่วนั่งบนม้านั่งยาวตัวหนึ่ง ซู่เป่าก็นั่งข้างๆ เขา

นักแสดงชายยอดเยี่ยมซูจ้องซู่เป่า แล้วถามขึ้นว่า “ซู่เป่า เธอรู้ได้ยังไงว่าสิบโมงสิบแปดนาทีจะมีแสงอันเป็นมงคล”