ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 657

วงกลมที่ซู่เป่าวาด เป็นกลอุบาย

ในวงกลมนี้ทุกคนสามารถมองเห็นวิญญาณของผีสาวที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตนนี้ได้

แม่ของหญิงสาวตกตะลึงไปในทันใด นัยน์ตาหดตัวลง จ้องหญิงสาวเขม็งไม่กล้าละสายตา!

พ่อของหญิงสาวกระเด้งขึ้นมา มุมปากสั่นเทา ปากเผยอขึ้นแล้วก็ปิดลง แต่ไม่ว่ายังไงก็พูดอะไรไม่ออก

ซู่เป่ามองข้างนอกทีหนึ่ง

เป็นเวลาบ่ายสองบ่ายสาม แม้ไม่มีใครแต่ทางที่ดีก็เข้าไปคุยกันในบ้านจะดีกว่า

เธอลุกขึ้นแล้วจูงมือของหญิงสาวพาเข้าไปในห้อง

แม่ของหญิงสาวลุกขึ้นยืนอย่างลนลาน ตะโกนเรียกเสียงหนึ่ง “ถังถัง ถังถัง...”

มู่กุยฝานเอ่ย “เข้าไปเถอะครับ เข้าไปก็จะได้เจอถังถังแล้ว”

ครั้งนี้พ่อแม่ของหญิงสาวรีบเข้าบ้านไปอย่างไร้ซึ่งความลังเล

ซูจื่อซีเข้าบ้านไปเป็นคนสุดท้าย เขายืนอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหันตัวไปปิดประตูใหญ่ด้านหลัง

หญิงสาวเนื้อตัวดำไหม้ยืนอยู่กลางห้องรับแขก เนื้อตัวสั่นเทา เสียงร้องไห้ทั้งเล็กแหลมและน่าสยดสยอง

“พ่อคะแม่คะ...”

แม่ของหญิงสาวกระโจนเข้าไป พยายามที่จะกอดเธอเอาไว้

แม้จะถูกเผาจนไหม้เกรียม แต่แม่ของหญิงสาวก็ยังจำเธอได้ เป็นถังถังลูกสาวของเธอ!

“ถังถัง!”

แต่เธอกอดได้เพียงอากาศ ไม่สามารถกอดตัวถังถังได้

แม่ของหญิงสาวร่ำไห้ขึ้นมา ถังถังเองก็ร่ำไห้ขึ้นมาเช่นกัน “แม่คะ...หนูเห็นแม่ไปๆ มาๆ แม่กับพ่อไปๆ มาๆ เพื่อตามหาหนู หนูเห็นแล้ว”

แม่ของหญิงสาวตกตะลึง รู้จักแต่เพียงการร้องไห้อย่างหนักหน่วง

พวกซู่เป่าเขานั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ รู้ว่าเวลานี้ไม่ควรพูดอะไร เพียงแค่ต้องนั่งอย่างเงียบๆ ไป

พ่อของหญิงสาว ผู้ชายที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนตกตะลึงจนร้องไห้ขึ้นมา จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “ถังถัง แกไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน...แกรู้ไหมฉันกับแม่แกคิดถึงแกแค่ไหน”

“แม่ของแกรอแกกลับมาอยู่ที่วี่ทุกวัน...”

ถังถังน้ำตาไหลพราก น้ำตาไหลผ่านใบหน้าอันดำไหม้ของเธอ

“กลับมาไม่ได้แล้ว กลับมาไม่ได้อีกต่อไป” เธอร้องไห้คร่ำครวญ “หนูตายไปแล้ว”

แม่ของหญิงสาวรู้ผลลัพธ์นี้ตั้งนานแล้ว แต่ยังคงรับความสะเทือนใจไม่ได้ เธอร้องไห้ไม่หยุดเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น “ทำไมถึงเป็นแบบนี้...ใครเป็นคนฆ่าแก แกบอกแม่มาสิ แม่จะไปแก้แค้นให้แกเอง...”

เธอทุ่มสุดตัวกระทั่งชีวิตนี้ก็ไม่เอาแล้ว

ลูกสาวไม่อยู่แล้ว เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไร

ไม่สู้ไปฆ่าฆาตกรคนนั้นเสีย

แต่ทว่าถังถังกลับส่ายหน้า “หนูตายเพราะอุบัติเหตุค่ะ...”

เธอไม่มีทางรู้ได้เลย วันนั้นที่เกิดเรื่องเธออยู่ระหว่างทางกลับบ้านอย่างปกติ

เธอเพิ่งเรียนจบและเข้าทำงาน วันนั้นหลังจากจัดการนับสต็อกเสร็จก็ดึกมากแล้ว เธอเดินอยู่บนถนนตามลำพังเธอกลัวเป็นอย่างมาก

“ลมพัดแรงมาก โชยมาฟิ้วๆ หนูกลัวนิดหน่อยก็เลยหันหน้ากลับไปมอง”

แต่เนื่องจากเพราะเหตุการณ์นี้ เธอก็เลยไม่ได้สังเกตใต้เท้า

“เลยเหยียบเข้ากับตะปูหรือของบางอย่าง จากนั้นกระแสไฟก็ไหลขึ้นมาในชั่วพริบตา”

ถังถังเองก็ไม่รู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ในชั่วพริบตาเธอก็หมดสติไป ทว่าราวกับฝัน ผ่านไปไม่นานเธอก็ยืนอยู่ที่เดิม

เธอยังคงหันหน้าไปมองทีหนึ่ง เห็นพายุทรายควันสีดำถูกลมระห่ำพัดโชยไป เธอจึงรีบเดินไป...

แต่กลับพบว่าไม่ว่าเธอจะเดินยังไง ก็ไปไม่ไกลจากรัศมีหนึ่งร้อยเมตรของร้านกาแฟ

ขณะนี้เองเธอถึงได้พบว่าเธอตายไปแล้ว!

“หนูเห็นตัวเองบนหน้าต่างกระจกจรดพื้นของร้านกาแฟ...เนื้อตัวดำไหม้ มือและเท้าหงิกงอเข้าหากัน ทั้งเนื้อตัวมีเพียงเสื้อผ้าที่เป็นสีขาว”