ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 66

ซู่เป่าเข้าห้องเรียนได้ไม่นาน ทันใดนั้นก็มองเห็นเสวี่ยเอ๋อร์

ดวงตาของเธอก็ลุกวาว

ว้าว! มีแกะตัวอ้วนพีนั่งอยู่บนคอของเสวี่ยเอ๋อร์ เออะ ไม่ใช่ นั่นมันผีร้ายตัวใหญ่มหึมา!

เมื่อเห็นซู่เป่ามองมา มันก็เงยหัวขึ้น แล้วจ้องมาที่ซู่เป่าด้วยสายตาอำมหิต ราวกับบอกเธอว่าไม่ต้องยุ่งกับเรื่องของคนอื่นให้มากนัก

จี้ฉางพูดด้วยเสียงต่ำ “นึกแล้วเชียวว่าต้องอยู่ที่นี่ เสี่ยวซู่เป่า วันนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว แสดงให้อาจารย์เห็นว่าเจ้าพัฒนาขึ้นหรือเปล่า”

ซู่เป่ากำหมัดแน่น ดวงตาทั้งคู่เปล่งประกาย

“อืม!”

ขณะนั้นเองก็มีครูสาวเดินเข้ามา มองเห็นซูเหอเวิ่นและซู่เป่า ก็ถามด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ซู่เป่าไหม วันนี้มาลองสัมผัสชีวิตวัยประถมกับพี่ชายใช่ไหมคะ”

ซู่เป่าส่ายหัว พลันพยักหน้างึกๆ “อื้อ ๆ”

แน่ล่ะว่ามาเข้าเรียน ถึงอย่างไรก็บอกไม่ได้ว่ามาที่นี่เพื่อจับผี!

ถ้าคุณครูคนสวยตกใจจนฉี่ราดวิ่งออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ทันใส่กางเกงจะทำอย่างไรล่ะ

ครูสาวขบขันกับท่าทางน่ารักของซู่เป่า

“งั้นซู่เป่ากับพี่ชายนั่งด้วยกันเหรอ”

ซูเหอเวิ่นหันหน้ามาทันที

ครูสาวครุ่นคิด อยากจะย้ายเพื่อนร่วมโต๊ะของซูเหอเวิ่นไปนั่งที่อื่นชั่วคราว

กลับเห็นซู่เป่าชี้ไปยังที่นั่งด้านข้างเสวี่ยเอ๋อร์

“ครูคะ หนูอยากนั่งกับพี่เสวี่ยเอ๋อร์”

ครูสาวนึกขึ้นได้ “ใช่ ๆ วันนี้เพื่อนร่วมโต๊ะของเสวี่ยเอ๋อร์ลาหยุด ไม่มาพอดีเลย”

จี้ฉางที่อยู่ข้าง ๆ เลิกคิ้วขึ้นมา

จะโชคดีอะไรเช่นนี้

สีหน้าเสวี่ยเอ๋อร์ไม่ค่อยสู้ดี เธอไม่อยากนั่งกับซู่เป่า

เรื่องที่ซู่เป่าหยิบเช็งโป๋วเลี้ยงสาดบนตัวเธอตอนตั้งแคมป์ครั้งนั้น เธอยังจำได้ดี!

ทว่าเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าของเสวี่ยเอ๋อร์หันหน้ากลับมาก็อุทานขึ้น

“ว้าว เสวี่ยเอ๋อร์เธอไม่ได้แค่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลซือ แต่ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีขนาดนี้กับตระกูลซูอีกด้วยเหรอเนี่ย”

ถ้าอย่างนั้นทำไมซู่เป่าไม่เลือกคนอื่น แต่กลับเลือกเสวี่ยเอ๋อร์

ความลังเลที่อยู่ในใจของเสวี่ยเอ๋อร์ก็หายวับไปทันที

ความรู้สึกเต็มใจปลอม ๆ ได้เกิดขึ้น ทำให้เธอฉีกยิ้มออกมา

“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เมื่อก่อนเคยไปตั้งแคมป์กับซู่เป่าเท่านั้นเอง”

“น้องซู่เป่า มาหาพี่สาวทางนี้” เสวี่ยเอ๋อร์ตบเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างเบา ๆ

ซู่เป่าสะพายกระเป๋าหนังสือ วิ่งตึกตัก ๆ มาด้านข้างเสวี่ยเอ๋อร์แล้วนั่งลงไป

เสวี่ยเอ๋อร์ยิ้มตาเป็นสระอิ อยากจะตีซี้กับซู่เป่า

แต่กลับเห็นซู่เป่าหยิบเต่าแก่ออกมาจากกระเป๋านักเรียน จับมันหงายท้องให้นอนราบไปกับโต๊ะ

หลังจากนั้นก็หยิบนกแก้วออกมา แล้วยัดเข้าไปในลิ้นชัก

เต่าแก่ “ @￥%……！”

เสียวอู่เริ่มย่างก้าว ค่อยๆ เดินเข้าไปหลบในลิ้นชัก

เสวี่ยเอ๋อร์ถึงกับอึ้ง

เพื่อนในห้องก็อึ้งไปตาม ๆ กัน (⊙ˍ⊙)

ครูสาวถึงกับตะลึง

“นี่มันอะไรกัน”

ซูเหอเวิ่นยกมือขึ้นบังรู้สึกขายขี้หน้า

“เอ่อ ซู่เป่า นี่คือ...” ครูสาวค่อย ๆ พูดอย่างระมัดระวัง

ซู่เป่าพูดอย่างน่าเอ็นดู “คุณครูสบายใจได้เลยค่ะ คุณปู่เต่าพูดไม่ได้ และเสียวอู่ก็ไม่ส่งเสียงดัง”

ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ “ซู่เป่ามาโรงเรียนแล้วพวกเขาอยู่บ้านคงจะเหงามาก ก็เลยร้องงอแงตามซู่เป่ามาด้วย”

ครูสาวกุมขมับ มุมปากก็กระตุก

เต่ากับนกมันรู้สึกเหงาได้เหรอ

ไม่สิ! เด็กน้อยอย่างเธอ จะรู้จักความเหงาได้อย่างไรกันล่ะ

ทว่าครูกลับไม่ได้ว่าอะไร เพียงพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ซู่เป่าคะ ที่นี่คือห้องเรียนของพวกเรา ถ้าหากเต่าหรือนกส่งผลกระทบตอนเรียน ครูก็จำเป็นต้องนำพวกมันออกไป ได้ไหมคะ”

วันนี้ก่อนเข้าเรียนช่วงเช้า คณะกรรมการโรงเรียนได้จัดการประชุม

โรงเรียนเอกชนนานาชาติอู่เซี่ยง ผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่สุดก็คือตระกูลซู

ตอนแรกเริ่มที่ชื่อเสียงของนานาชาติอู่เซี่ยงยังไม่เป็นที่รู้จัก การสร้างโรงเรียนและบุคลากรจึงจำเป็นที่จะต้องลงทุนไปกว่าสิบพันล้าน ซึ่งตระกูลซูก็ร่วมลงทุนไปถึงแปดพันล้าน

ดังนั้น เมื่อวันหนึ่งซูอีเฉินขอความช่วยเหลือจากโรงเรียนให้ช่วยดูแลหลานสาวตัวน้อย ผู้อำนวยการโรงเรียนก็ต้องรับปากแน่นอน