ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 698

หลังจากกลับจากจือเจียง ซู่เป่าก็รู้สึกหดหู่ใจมาหลายวัน

นายหญิงซูคิดวิธีทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอกิน โดยคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอเมื่อเธอออกไปข้างนอก และทำร้ายเธอ

สุดท้ายเธอจึงเปิดประตูและวิ่งลงมาอย่างมีความสุข “คุณยาย วันนี้กินอะไรเหรอคะ”

ในที่สุดหัวใจของนายหญิงซูก็ผ่อนคลายลงเมื่อมองดูใบหน้าที่สดใสของซู่เป่าที่มีความรู้สึกเศร้าเล็กน้อยอยู่เสมอ

เด็กน้อยฟื้นตัวเร็วมาก แต่...เด็กคนอื่น ๆ ไม่ได้รับมือกันอยู่แล้ว

“ลุงหกของเธอบอกว่าตอนที่เขาอยู่ในจือเจียง ซู่เป่าชอบซุปลูกชิ้นปลาและบะหมี่จิ๋นเฝิ่นมาก ยายก็เลยทำให้ที่บ้านด้วย” นายหญิงพูดอย่างใจดี “รีบไปล้างมือเร็ว แล้วมาลองชิมดูว่าที่ยายทำมันใช่ไหม”

ซู่เป่าดีใจ “โอเคเลยค่า!”

“ซู้ดบะหมี่ ซู้ดบะหมี่” เธอพึมพำอย่างมีความสุข

นายหญิงซูยิ้ม “ใครสอนเธอกัน”

ซู้ดบะหมี่อะไรเนี่ย จริง ๆ เลย ใครไม่รู้คงเข้าใจผิดกันไปใหญ่

ซู่เป่าพูด “คนที่จือเจียงค่ะ เวลากินบะหมี่พวกเขาชอบพูดว่าซู้ดบะหมี่”

นายหญิงซู “...”

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จซู่เป่าไปช่วยลุงหกย้ายบ้าน

ลุงหกเลือกที่ไว้แล้ว และซู่เป่าก็มาช่วยย้ายของออกมา

ลุงหกโล้นมาก

เวลาเคลื่อนย้ายมันเลยง่าย ปูนบนผนังก็ถูกขูดออกไปแล้วหนึ่งชั้น

แต่การย้ายออกมาไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น ก่อนอื่นจะต้องรื้อกระเบื้องปูพื้นออกมา...ปรับปรุงซ่อมแซม และปูพื้นกระเบื้องลงไปใหม่

ปูนบนผนังไม่สามารถเอาออกมาอีกได้ จึงต้องขัดใหม่อีกครั้ง

จากนั้นจึงนำส่วนที่เป็นวัสดุตกแต่งภายในไปติดตั้งทีละหน่อย

ขั้นตอนสุดท้ายคือการติดตั้งข้าวของที่ยุ่งเหยิงของเขา...

แต่ถึงอย่างไรก็ตามสองสามเดือนก็ใช่ว่าจะทำเสร็จ บางครั้งซู่เป่าก็ไปเอา 'วัสดุตกแต่ง' ออกมาในขณะที่คนงานไม่อยู่

เจ็ดวันผ่านไปในชั่วพริบตา และเป็นวันครบรอบวันที่เจ็ดการเสียชีวิตของหญิงชรา

ซู่เป่ายังคงเรียกวิญญาณของหญิงชราอย่างเคยชิน เตรียมช่วยเธอเพื่อให้เธอได้ไปเกิดใหม่

ซูเหอเวิ่นตั้งกล้อง และมีเด็กหลายคนเอาแต่อยู่ในห้องของซูจิ่นม่อ

ซูจิ่นม่อดูตื่นเต้น เขาจ้องมองกล้องและสงสัยว่ามันจะสามารถเห็นผีจริง ๆ ได้หรือเปล่า... ครั้งก่อนมันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นแบบนี้มาตลอดกัน

ถ้ากล้องตัวนี้เห็นผีได้จริง ๆ เขาเองก็คงเทียบกับหลานไม่ได้ ยี่สิบกว่าปีมานี้เขาไม่ได้อ่านหนังสือทั้งหมดอย่างไร้ความหมายหรอกหรือ...

ในที่สุดซู่เป่าก็จุดธูปสามดอกและเผากระดาษเหลือง ทันใดนั้นร่างของหญิงชราก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

เป็นหญิงชราที่นอนขดตัวเสียชีวิตจากพายุไต้ฝุ่นในวันนั้นนั่นเอง

ซูจิ่นม่อรู้สึกขนลุกซู่ หวาดกลัว และร่างกายชาไปหมด

กล้องเห็นผีจริง ๆ!

ในกล้อง หญิงชราค่อย ๆ หันหน้ามามอง...

ในเวลาเดียวกัน จู่ ๆ ประตูก็เปิดออกดังเอี๊ยด

ซูเหอเวิ่น “ให้ตายเถอะ โอ้”

ซูจิ่นม่อ “เชี่ย! เชี่ยยยย!”

นายหญิงซูยืนอยู่ที่ประตู

ความตื่นเต้นของการผสมผสานระหว่างจินตนาการและความเป็นจริง...ทำให้ซูจิ่นม่อและซูเหอเวิ่นสองลุงหลานกอดคอกัน

ซูเหอเหวินที่อยู่อีกด้าน “...” พูดไม่ออก!

นายหญิงซูประหลาดใจ “ตะโกนอะไรกัน”

เธอถือถาดที่มีชามข้าวและไก่หนึ่งตัว

นายหญิงซูบ่น “ซู่เป่า ยายรู้ว่าเธอมีจิตใจดีและอยากจะเซ่นไหว้ย่าคนนั้น แต่ทำไมถึงเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องล่ะ”