ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 710

ผีสาวคับอกคับใจมาก!

ยังมีคนเอากระทะก้นเรียบปาใส่ผีด้วยเหรอ!

มีคนปาใส่ได้ด้วยเหรอ

นี่ใช่กระทะก้นเรียบของโลกมนุษย์จริงสิ

ผีสาวพูดอย่างคับใจ “ชื่อนักพรตซานชิง! ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร ตอนที่ซื้อสร้อยคอถามเขาว่า...”

ซู่เป่าได้คำตอบที่ตัวเองต้องการแล้ว นักพรตซานชิง...เธอต้องหาตัวคนคนนี้!

เขาจงใจ

จงใจยุยงให้ผีสาวกระโดดตึก แถม...อีกฝ่ายกำลังสะสมผีด้วย

วางแผนให้ผีสาวกระโดดตึก...แล้วเอาผีสาวเป็นทาส นักพรตอะไรนี่ต้องไม่ใช่พวกมีจิตกุศลอะไรแน่ นี่คือการคัดสรรคนมา ‘เลี้ยงผี’

การทำอย่างนี้ ผิดต่อเมตตาฟ้า!

สุดท้ายซู่เป่าสลายวิญญาณของผีสาวไปเสีย เธอไม่ยอมไปเกิดใหม่ จะให้อวี๋ซื่อตายไปกับเธอให้ได้ บอกว่าอวี๋ซื่อติดค้างเธอ

ดื้อรั้นจนน่ากลัว ซู่เป่ารู้สึกว่าเก็บไว้ไม่ได้ ดังนั้นจึงสลายวิญญาณไป

ห้องชุดของอวี๋ซื่อ เธอก็จัดการแล้วเหมือนกัน กำจัดผี บอกเขาว่ามีเวลาก็รื้อผนังที่รื้อได้แล้วตกแต่งใหม่ ถึงจะขายให้คนอื่นก็ต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน

อวี๋ซื่อตกปากรับคำ ก่อนจะส่งซู่เป่าออกจากบ้านด้วยตัวเอง

ซู่เป่าพูด “ไม่ต้องส่งแล้วค่ะ กลับไปเถอะ”

อวี๋ซื่ออึก ๆ อัก ๆ แล้วถึงพูด “เออ...สร้อยข้อมือกับสร้อยคอของอาจารย์น้อยยังจะขายได้ไหมครับ”

ซู่เป่าสดชื่นทันที “ขายค่ะ! พี่จะเอากี่เส้น”

อวี๋ซื่อเหงื่อตก ยังจะกี่เส้นอีก เขาก็อยากเอาหมดนั่นแหละ แต่จนใจที่ถึงเขาจะรวย แต่เงินก็ยังไม่พอ

ความจริงหลังจากจ่ายสามสิบล้านไปแล้ว เขาก็นึกเสียใจอยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าตัวเองหุนหันพลันแล่นเกินไป

ตอนนี้...แค้นที่เงินตัวเองไม่พอ

“สร้อยคอเส้นที่จี้เป็นรู้สามเหลี่ยม ขายให้ผมได้ไหมครับ” อวี๋ซื่อถามอย่างอาย ๆ

ซู่เป่าล้วงสร้อยคอออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง “ได้สิคะ สามสิบล้านเหมือนกันค่ะ!”

อวี๋ซื่อเหลือเงินอยู่ไม่เท่าไรแล้ว หยิบนั่นประสมนี่ ดึกดื่นโทรไปขอเงินกับพ่อของเขา ยังดีที่พ่อของเขาอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเวลากลางวันพอดี ถึงเขาจะถูกด่ายกหนึ่ง แต่ก็ยังโอนเงินมาให้

เมื่อนั้นอวี๋ซื่อจึงซื้อสร้อยคอได้เส้นหนึ่ง นึกเสียใจแบบสุด ๆ...ถ้ามีเงินมากพอ เขาต้องซื้อสร้อยข้อมือสองเส้นนั้นมาด้วยแน่...

“ขอบคุณครับ กลับดี ๆ นะครับ...ไม่งั้นออกไปกินมื้อดึกด้วยกันไหมครับ”

ซู่เป่าโบกมือ ส่ายหน้าเยี่ยงผู้สูงส่ง “ไม่ต้อง ๆ!”

ซูจิ่นม่อขับรถอยู่ระหว่างทางกลับ

“ตายแล้ว ทีแรกนึกว่าเดี๋ยวก็ได้กลับ เที่ยวนี้ต้องโดนคุณยายของหนูสับแน่...”

ซูจิ่นม่อกรีดร้องอยู่ในใจ