ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 712

ซู่เป่ารู้สึกว่ามันไม่ถูก เต่าคำนวณออกมาไม่ได้

เธอนับนิ้ว เมื่อก่อนเธอสามารถคำนวณได้อย่างแม่นยำ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีหมอกกลุ่มหนึ่งบดบังสายตา

จี้ฉางพูด “คำนวณไม่ได้ก็ช่างเถิด รอพ่อของเจ้าตรวจสอบก่อนก็แล้วกัน”

ขอเพียงมีร่องรอย จะต้องตรวจสอบได้แน่

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้น “ผีสาวคนนั้นเคยติดต่อกับร้าน แล้วยังโอนเงินให้เขาด้วย...”

ซู่เป่าพูด “ไม่ต้องยุ่งยากอย่างนั้นหรอกค่ะ”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอขึงขัง ยื่นนิ้วหนึ่งออกมาชี้คนที่เดินไปมา ก่อนจะเริ่มนับ “ชี้ทหาร ชี้แม่ทัพ ชี้ใครก็คือคนนั้น...ข้าวหนึ่งเม็ดดีดออกไป ไม่ใช่เขาก็คือเธอ!”

“คนนั้นไง!” ซู่เป่าชี้ผู้ชายที่ใส่ชุดรำไทเก๊ก

ซูเหอเวิ่น “??”

จี้ฉาง “??”

ซูอิ๋งเอ่อร์ถลกแขนเสื้อขึ้น “หือ คนนั้นใช่ไหม มั่นใจนะ ลุงห้าจะจับมาให้!”

“เฮ้! ลุงที่ใส่ชุดรำไทเก๊กสีขาวข้างหน้าคนนั้นน่ะ หยุดก่อน!”

แต่ลุงคนนั้นเหมือนจะไม่ได้ยิน เขากำลังรีบร้อนขึ้นรถประจำทาง

พอเห็นประตูของรถประจำทางกำลังจะปิด เขาก็รีบเดินเข้าไป กว่าซูอิ๋งเอ่อร์จะตามไปถึง รถประจำทางก็ไปเสียแล้ว

ซู่เป่ามองรถประจำทางคันนั้นเงียบ ๆ

“ท่านอาจารย์...ท่านอาจารย์บอกว่า ผีมั่งคั่งคนนั้นก็คือผีที่นักพรตซานชิงอัญเชิญมาให้ลุงคนนั้นใช่ไหมคะ”

ความคิดของซู่เป่าก้าวกระโดดไวมาก จี้ฉางยังไม่ทันตอบสนอง พูดอืมแล้วจึงตอบ “กล่าวได้ว่ามีความเป็นไปได้นิดหน่อย...เจ้าหาคนผู้นี้ได้หรือ”

ซู่เป่าผงกศีรษะ “หนูติดจีพีเอสติดตามไว้ที่ตัวเขาแล้วค่ะ”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดด้วยความทึ่ง “การจับผีนี่ยังติดจีพีเอสติดตามได้ด้วยเหรอ!”

ซู่เป่าผงกศีรษะ คราวนี้พอขึ้นรถก็ไม่ต้องหาจุดมุ่งหมายแล้ว ซู่เป่าบอกซ้ายก็คือซ้าย บอกขวาก็คือขวา ไม่นานก็มาถึงตลาดขายของโบราณ

ซูอิ๋งเอ่อร์เดินตามซู่เป่า ทีแรกนึกว่าเธอจะหาคนคนนั้นเจอเลย ใครจะรู้ว่าเธอกลับไปที่โล่ง ปูผ้าปูโต๊ะกับพื้น แล้วตั้งแผงลอย

ซูเหอเวิ่น “เออ ซู่เป่า พวกเราจะหาลุงพุงพลุ้ยคนนั่นไม่ใช่เหรอ”

ซู่เป่า “อื้ม นี่เรียกว่าเฝ้าต้นไม้รอกระต่าย”

ทุกคน “...”

ซูอิ๋งเอ่อร์ยืนอยู่ข้างหลังซู่เป่าแทนที่ซูจิ่นม่อด้วยความงุนงง

ภายหลังเสี่ยวอู่ก็ร้องแกว๊ก ๆ เรียกลูกค้าอีก มีคนเข้ามามุงดูไม่หยุด พอรู้ว่าขายสร้อยข้อมือในราคาสามร้อยล้านแล้ว มวลชนก็พากันถลึงตาใส่ซูอิ๋งเอ่อร์ ด่าเขาว่าหน้าไม่อาย

ซูอิ๋งเอ่อร์ “???”

เขาได้ทำอะไรไหม!

รอจนถึงตอนบ่าย ในที่สุดคนที่พวกเขารอคอยก็ปรากฏ

คราวนี้ลุงหน้าบานหูใหญ่คนนั้นใส่ชุดสีฉูดฉาดทั้งตัว ใส่สร้อยทองเส้นโตแบบต่าง ๆ โดดเด่นสะดุดตาในหมู่ผู้คนมาก

“ไปกัน!”

ซู่เป่าหอบผ้าปูโต๊ะแล้วตามไปเลย

การเคลื่อนไหวเร็วมาก ซูเหอเวิ่นเกือบตามไม่ทัน

“คุณลุง...” ซู่เป่าตามอยู่ข้างหลัง พยายามตะโกนเรียก

แต่คนเยอะเกินไป และเธอก็ตัวเล็กมาก ก็เลยไม่เป็นที่สนใจ

ซูอิ๋งเอ่อร์ก็เลยอุ้มซู่เป่าขึ้นมาขี่อยู่บนคอของตัวเองเสียเลย

ซู่เป่าอยู่สูงฉับพลัน ตะโกนเรียกเสียงเล็กใสน่ารัก “เฮ้ คุณลุงที่ใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดที่อยู่ข้างหน้าคนนั้นน่ะ หยุดก่อนค่ะ!”