ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 713

ชายอ้วนขมวดคิ้วมองซู่เป่าก่อนจะถาม “พวกเธอเป็นใคร คิดจะทำอะไรกันแน่”

ซู่เป่าย้อนถาม “แล้วคุณลุงคือใคร ชื่ออะไรคะ”

ชายอ้วน “หา ฉันก็คือเจ้าของทงโจวกงผาน ฉันแซ่เฉียน ชื่อเฉียนไป่ว่าน (แปลว่าเงินร้อยล้าน)...”

พอเฉียนไป่ว่านพูดจบ จู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองตอบเด็กไปโดยดีเสียอย่างนั้น ปากไม่อยู่ในความควบคุม

เขารีบพูด “ไม่ใช่สิ ฉันถามก่อนว่าเธอเป็นใคร...”

ทำไมถึงกลายเป็นเขาที่ตอบก่อนล่ะ

ซู่เป่าโบกมือ คนตัวเล็ก ๆ ทำท่าทางอย่างกับสูงส่งล้ำลึกยากจะคาดเดา “แหม ๆ ช่างมันเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้หรอก”

ซู่เป่ายังติดใจอยู่กับชื่อของคนอื่น เฉียนไป่ว่านเลยนะ เป็นชื่อที่ร๊วยรวย... อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าชื่อของตัวเองไม่เพราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอน่าจะชื่อว่าซูเชียนว่าน (ซูสิบล้าน)...ไม่สิ ต้องซูอี้อี้ (ซูหมื่นล้านล้าน) ไปเลย!

เฉียนไป่ว่าน “...”

ซูอิ๋งเอ่อร์ผู้มีนิสัยดิบเถื่อนพูด “พวกเราแซ่ซู ขายสร้อยข้อมือให้คุณเมื่อหลายวันก่อน คุณยังจำได้ไหม”

พอเฉียนไป่ว่านได้ยินก็ระแวง

มาเพราะสร้อยข้อมือจริง ๆ ด้วย!

“เรื่องที่ค้าขายจบแล้ว พวกเธอยังจะมาหาอีก นี่มันไม่ถูกกฎมั้ง”

ซู่เป่ารีบพูด “พวกเราไม่ได้มาเพราะเรื่องสร้อยข้อมือค่ะ...”

หยุดแพล็บหนึ่งแล้วก็พูดขึ้นอีก “เออ คุณลุงคนรวย ช่วงนี้คุณลุงไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหนจริงเหรอคะ”

ซู่เป่าอยากจับผีเท่านั้น

แต่ลูกค้าผู้ชายที่ถูกเธอว่าเมื่อครู่ตอนนี้ไม่สบายแล้ว สอดปากขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แย่ “เถ้าแก่เฉียนจะสบายหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่สบาย!”

คนที่พนันหินจำนวนหนึ่งจะถือเรื่อง ‘ลาง’ มากที่สุด เห็นชัดว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งเลือกหินก้อนหนึ่งมา แต่ซู่เป่ากลับพูดว่าเขาจะขาดทุนหนัก นี่ไม่ใช่ลางดีเลย

ดีไม่ดีวันนี้เขาจะซวยทั้งวัน เป็นเพราะปากของเธอนี่แหละ

อีกฝ่ายถลึงตาใส่ซู่เป่า ไม่พอใจมาก ไต่ถาม “เธอรู้เรื่องหินเหรอ หินก้อนนี้ผิวมีอายุ เปลือกผิวออกเขียว ข้างในมีหยกอยู่ชัด ๆ! เธอไม่รู้อะไรสักหน่อย มีแต่พูดไปเรื่อย ตัวซวยจริง ๆ!”

ซู่เป่าอ้าปากเลิ่กลั่ก

ซูเหอเวิ่น “เฮ้ย ถึงกับว่าน้องสาวผมเป็นตัวซวยเหรอ!”

ซูอิ๋งเอ่อร์หรี่ตา กอดอกมองผู้ชายคนนั้นอย่างเย็นชา

คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายยังด่าทอเหมือนเดิม พูดได้ว่าอะไรที่เกี่ยวกับการพนัน พอเลือดขึ้นหน้าแล้วอะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้น

ซู่เป่าพูด “หินก้อนนั้นของคุณน้าข้างในมันไม่มีอะไรอยู่จริง ๆ นี่คะ หนูพูดความจริง”

เธอชี้หินก้อนอื่น ๆ ที่อยู่บนแผงลอย “ไม่ใช่แค่ก้อนนี้นะคะ พวกนี้ก็ไม่มีเหมือนกัน”

“สีเขียว ๆ ข้างนอกที่คุณน้าเห็นนั่น มันติดเข้าไปต่างหาก”

ผู้ใหญ่อาจยังคำนึงว่าจะล่วงเกินคนหรือไม่ แต่ซู่เป่าพูดออกไปตรง ๆ

หินเหล่านี้ เป็นของหลอกคนแต่แรกแล้ว

พอเถ้าแก่คนนั้นได้ยินก็โมโห

ทงโจวกงผานเป็นถิ่นของเฉียนไป่ว่าน เฉียนไป่ว่านมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง ก็คือห้ามทำของปลอมหลอกคน

หินที่เอามาจากเหมืองหยก คนซื้อจะซื้อได้ของดีหรือไม่เขาไม่สน

แต่ถ้าจงใจทำของปลอมขึ้นมา ถูกโยนออกไปยังไม่พูดถึง ยังต้องชดใช้เงินด้วย

ทงโจวกงผานกลายเป็น ‘พี่ใหญ่’ ของธุรกิจนี้แล้ว ที่ทุกคนตรงดิ่งมาที่นี่ ก็เพราะไม่กลัวว่าจะเจอของปลอมหรือถูกหลอก...

ดังนั้นเจ้าของแผงลอยเคียดแค้นซู่เป่า พูดพลัน “พูดอะไรน่ะ พวกนี้เป็นหินที่เอามาจากเหมืองโดยตรงทั้งนั้น ผิวเปลือกก็เป็นผิวธรรมชาติ จะพูดว่าไม่มี...”

ที่เรียกว่าการพนันหิน ก็คือธุรกิจที่หลังจากเปิดขุดเหมืองแล้ว ก็เอาหินที่เหลืออยู่รอบ ๆ เหมืองมาขายให้กับผู้นิยมหยกในราคาย่อมเยา

ตอนขุดเหมืองคือการนำหินหยกที่เจอออกมาหมด ส่วนหินที่สีเนื้อหยกติดอยู่เล็กน้อยที่เหลืออยู่ บางก้อนตรงขอบ ๆ ไม่เห็นอะไร แต่พอผ่าออกมาแล้วกลับมีแต่หยก

ความเร้าใจที่เหมือนกับการเจอโชคใหญ่อย่างนี้ ทำให้คนที่พนันหินมีแนวโน้มสูงขึ้น