ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 714

เจ้าของแผงลอยอยากเบี่ยงเบนความสนใจ

จงใจทำให้เป็นเรื่องใหญ่ หันมามองที่ตัวซู่เป่า

ทุกคนที่พนันหินต่างไม่ชอบ ‘ลางไม่ดี’ ‘ตัวซวย’ ‘พูดไปเรื่อย’

เจ้าของแผงลอยทำให้ทุกคนมองมาที่ตัวซู่เป่า เอาไว้ไล่ซู่เป่าออกไปแล้ว เขาค่อยพูดว่า ‘ขอโทษนะครับทุกคน วันนี้ผมเริ่มต้นได้ไม่ดี ขอตัวก่อนแล้ว’ ตามสถานการณ์...

ใครจะรู้ว่าซู่เป่าไม่ทิ้งไพ่ตามคิว

เฉียนไป่ว่านยังไม่ทันพูด ซู่เป่าก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องน่ารักของเธอออกมา พูดอย่างกล้าหาญ “ชดใช้ไหวค่ะ! หนูรวยมากเลยนะ!”

“แต่...คุณน้ากล้าผ่าหินทุกก้อนไหมล่ะคะ”

ทุกคน “???”

เฉียนไป่ว่าน “เออ...”

เจ้าของแผงลอยอึ้ง “หมายความว่ายังไง เธอจะซื้อหินของฉันหมดเหรอ”

ซู่เป่าย่นจมูกเล็ก ๆ พูด “คุณน้าเห็นหนูโง่เหรอคะ! หินพวกนี้ของคุณน้าเป็นหินไม่มีค่า ข้างในโบ๋เบ๋ ทำไมหนูต้องซื้อด้วย”

เจ้าของแผงลอยระเบิดโทสะ “เธอความหมายว่ายังไง ปั่นหัวฉันเหรอ! ใครกล้าพูดว่าข้างในโบ๋เบ๋! ถ้ามีเธอจะว่ายังไง!”

“เด็กนี่จงใจใช่ไหม จงใจจะทำลายแผงลอยฉันใช่ไหม! เถ้าแก่เฉียน คุณดูสิครับ ผมว่าแล้วว่าเด็กนี่จงใจ ต้องเป็นเพราะผู้ใหญ่บ้านผ่าไม่ได้หยก ก็เลยมาเป็นตัวซวยกับผม!”

เฉียนไป่ว่านพูด “เขาไม่ได้ว่าอย่างนั้นเลยนะ!”

ไหนเลยจะรู้ เจ้าของแผงลอยเอาแต่เบี่ยงประเด็น ไม่ฟังการเกลี้ยกล่อม ด่าซู่เป่าต่อ “เธอไม่มีแม่เหรอ แม่เธอไม่ได้สอนมารยาทยางอายเธอหรือยังไง มีแม่ทำให้เกิด แต่ไม่มีแม่สั่งสอนจริง ๆ!”

ซู่เป่าเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน เม้มริมฝีปากแน่น!

ซูอิ๋งเอ่อร์ทำตาขวาง เสียงดั่งระฆังกังวาน “แกพูดว่าอะไร กล้าพูดอีกทีไหม!”

ซูเหอเวิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ฮัลโหล...พ่อ! มีคนด่าซู่เป่าว่ามีแม่ทำให้เกิด แต่ไม่มีแม่สั่งสอน!”

“ฮัลโหล...อาเขย ซู่เป่าถูกรังแกแล้ว!”

เฉียนไป่ว่านปวดหัวจะตายอยู่แล้ว

เกิดความขัดแย้งในพื้นที่ เขาก็ต้องคลี่คลายอยู่แล้ว

เขาพูดกับเจ้าของแผงลอยทันที “พูดอะไรน่ะ เขาเป็นแค่เด็ก คุณต้องพูดขนาดนั้นเลยเหรอ ขอโทษเขาซะ!”

จากนั้นก็มองซู่เป่า “เอาล่ะ ๆ ลุงให้อมยิ้มเธอนะ เธอไปเล่นเถอะ เรื่องสร้อยข้อมือไม่ต้องพูดแล้ว แล้วไม่ต้องทะเลาะกับเขาด้วย ลุงจะจัดการเอง”

เฉียนไป่ว่านหยิบอมยิ้มออกมา คิดจะให้ซู่เป่าไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เขาจะตรวจสอบเจ้าของแผงลอยคนนี้จริง ๆ แต่ซู่เป่าดันมาเสียก่อน เขาก็เลยอยากจัดการเรื่องของซู่เป่าทางนี้ก่อน

คิดไม่ถึงว่าซู่เป่าจะพูดขึ้นมาด้วยท่าทางดุดันเหมือนสัตว์ตัวน้อย “ไม่ได้ หนูไม่ไป!”

พูดถึงแม่ของเธอแล้ว...

เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าเลือดขึ้นหน้า

เธอล้วงบัตรเอทีเอ็มออกมา วางไว้ในมือเฉียนไป่ว่านด้วยท่าทางน่าเกรงขามแบบสุด ๆ

“พนันหินไม่ใช่เหรอ นี่คือบัตรเอทีเอ็มของหนู ข้างในมีเงินหนึ่งร้อยล้าน! หนูพนันว่าหินพวกนี้ไม่มีหยก ถ้าแพ้ หนึ่งร้อยล้านให้เขา มาสิ กล้าพนันกับหนูไหมล่ะ!”

เฉียนไป่ว่านตะลึงงัน เด็กคนนี้เพิ่งจะกี่ขวบเอง ถึงกับมีเงินหนึ่งร้อยล้าน

เขาไม่สงสัยบัตรเอทีเอ็มของซู่เป่า เพราะคนที่เอาหยกสีม่วงจักรพรรดิออกมาขายได้ มีหนึ่งร้อยล้านไม่แปลกเลยสักนิด

แต่คนอื่นไม่เชื่อนี่!

มีคนส่ายหน้า “เด็กคนนี้รู้ว่าหนึ่งร้อยล้านมันเท่าไรไหม”

“เด็กบ้านเจ้าของอสังหายังไม่มีหนึ่งร้อยล้านเลย”

“คุณเป็นผู้ใหญ่ยังไงน่ะ ยังไม่รีบเอาลูกตัวเองไปอีก”

เจ้าของแผงลอยหัวเราะชอบใจเห็นเป็นเรื่องขบขัน “นั่นสิ ถ้าในบัตรของเธอมีหนึ่งร้อยล้าน งั้นผมจะเอาช้อนไปส้วมเลย ส้วมทุกห้องของที่นี่ ผมเหมา!”

ทุกคนพากันหัวเราะเสียงดัง

ซู่เป่าถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณน้าหมายถึงจะกินอึเหรอคะ”

เจ้าของแผงลอยพูดเสียดสี “ใช่สิ! เฮ้อ ไม่สนเธอแล้ว ทุกท่าน วันนี้ถือว่าแผงลอยผมเปิดมาไม่ดี ทำให้ทุกท่านต้องเดือดร้อนแล้ว แบบนี้แล้วกัน วันนี้ผมไม่เปิดร้านแล้ว จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ”

“เดี๋ยวสิ!”

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น

มีคนอ้วนปรากฏตัวอีกแล้ว เขาคือถังเถียนเถียนนั่นเอง ประธานบริษัทถังหมิงเซิ่งซื่อ บริษัทด้านบันเทิงที่ลูกบริษัทซูซื่อกรุ๊ปลงทุนและซูลั่วก็เซ็นสัญญาด้วยบริษัทนั้น

วันนี้ถังเถียนเถียนมาเดินเที่ยวพอดี ไม่คิดว่าจะได้เจอซู่เป่า

“อุ๊ย ประธานถังนี่!” เฉียนไป่ว่านยิ้มระรื่นทักทายทันที “ประธานถังมาได้ยังไงครับเนี่ย”