ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 715

ทงโจวกงผานบนล่างห้าชั้น ข้างในเป็นที่ว่างทรงกลม ชั้นหนึ่งและชั้นสอง ส่วนมากจะเป็นแผงลอยขาจร มีคนไป ๆ มา ๆ ทุกวันไม่ตายตัว

ชั้นสามขึ้นไปคือร้านที่มีระดับหน่อย เจ้าของร้านล้วนตายตัว

ข่าวที่เด็กคนหนึ่งพนันหนึ่งร้อยล้านกับเจ้าของแผงลอย แพร่สะพัดไปทั่วในพริบตาราวกับสายลม ทุกคนต่างอดมามุงดูไม่ได้

ที่อยู่ชั้นสองขึ้นไปต่างชะโงกศีรษะออกมาดูความสนุกข้างล่าง

เฉียนไป่ว่านกระซิบกระซาบกับถังเถียนเถียนสองประโยค เฉียนไป่ว่านพยักหน้า เรียกช่างแยกชนิดหยกฝีมือล้ำเลิศมาคนหนึ่ง

“ผ่า! ผ่า!” นักพนันตาแดง แต่ละคนตื่นเต้นถึงขีดสุด

เจ้าของแผงลอยหยิบหินออกมาก้อนหนึ่ง ช่างแยกชนิดหยกกระทำการคล่องแคล่วมาก ผ่าหินไม่กี่ทีก็ผ่าหินทั้งก้อนเรียบร้อยแล้ว

ไม่มีอะไรเลยดังคาด เศษเสี้ยวหยกสักนิดก็ไม่มี

“เฮ้อ...เปิดมาก็ไม่ดีแล้ว!” มีคนพูดขึ้น

“นี่เพิ่งจะก้อนแรก รีบอะไร แผงลอยนี้มีก้อนหินใหญ่ ๆ เล็ก ๆ ตั้งยี่สิบสามสิบก้อน!”

เจ้าของแผงลอยพูดขึ้น “นั่นสิ...ผ่าก้อนนี้!”

เขารีบร้อนอยากให้ผ่าได้หยกเร็ว ๆ ทีเดียวได้หนึ่งร้อยล้าน

เดิมทีเจ้าของแผงลอยคนนี้ก็เป็นนักพนันหินเหมือนกัน ที่เรียกว่าหนึ่งมีดจน หนึ่งมีดรวย หนึ่งมีดคลุมกระสอบ ความหมายคือมีคนอาศัยการพนันหินรวยในค่ำคืนเดียว มีคนสิ้นเนื้อประดาตัวในคืนเดียวเพราะพนันหิน จิตใจไม่หนักแน่นถึงกับรับความสะเทือนใจไม่ไหว เสียชีวิตไปเลย

เจ้าของแผงลอยคนนี้ก็เพราะพนันหิน สมบัติหลายสิบล้านที่มีแต่เดิมถูกใช้พนันจนหมด ลูกเมียไปจากเขา แม่โมโหหายใจไม่ทันจึงเสียชีวิต

คราวนี้เขาอับจนหนทาง บัตรเครดิตทั้งบัตรหลักและบัตรเสริม กู้เงินดอกเบี้ยสูง ซื้อหินจำนวนหนึ่ง แล้วใช้เงินทำผิวปลอม เขาคิดว่ามากน้อยคงได้ทุนกลับคืนมาบ้าง...

ก่อนมาเขาตั้งปณิธานหลายต่อหลายครั้ง จะไม่พนันเด็ดขาด

แต่นักพนันก็อย่างนี้แหละ พอติดแล้วก็ยากจะเลิก ตอนนี้ดวงตาทั้งสองของเจ้าของแผงลอยบ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกว่าตัวเองต้องชนะอย่างไม่มีสาเหตุ!

พริบตาเดียว ช่างแยกชนิดหยกผ่าหินไปสี่ห้าก้อนแล้ว!

อย่างไม่ข้อยกเว้น ไม่มีหยกเลย

บรรดานักพนันหยกต่างถูกเหนี่ยวนำความสนุก รู้สึกเร้าใจอย่างยิ่งยวด ยี่สิบสามสิบก้อนรวดเดียว สนุกเป็นบ้า!

“เอาอีก!” เจ้าของแผงลอยกัดฟัน เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะดวงจู๋ขนาดนั้น เมื่อก่อนผ่าทีละก้อน ๆ โอกาสชนะมีน้อย

แต่ตอนนี้ยี่สิบสามสิบก้อน เขาไม่เชื่อว่าจะไม่มีสักนิด

ซี่ ซี่...ซี่...

บรรดาคนที่มุงดูตื่นเต้นสุด ๆ ทุกครั้งที่วางหินลงไปหนึ่งก้อน ต่างมีความคิดถึงที่ไม่ตรงกัน หินก้อนนี้ผิวลักษณะเป็นยังไง ๆ เอย อย่างน้อยต้องมีหยกบ้างล่ะเอย...

สุดท้ายชวดไปหมดทุกครั้ง พอความผิดหวังผ่านไปก็มองหินก้อนใหม่ด้วยความตื่นเต้นอีกทันที

พริบตาเดียวผ่าหินไปยี่สิบกว่าก้อนแล้ว แม้แต่หินที่เจ้าของแผงลอยทำปลอมขึ้นมาก็ผ่าด้วย...เป็นของปลอมดังคาด ข้างในไม่มีอะไรเลย เจ้าของแผงลอยถูกทุกคนแค่นเสียงเชอะใส่

“ยังมีก้อนสุดท้าย!” ในดวงตาเจ้าของแผงลอยเต็มไปด้วยความหวัง เป่าก้อนหินด้วยความตื่นเต้นสุด ๆ ปากพูดงึมงำอะไรอยู่

“ก้อนที่ไม่น่าสนใจที่สุด ก็คือความหวังพลิกชะตา! พระโพธิสัตว์โปรดคุ้มครอง บรรพจารย์คุ้มครอง บรรพบุรุษคุ้มครอง...”

“ก้อนนี้ต้องมีแน่ ฉันมั่นใจ!”

นักพนัน ตราบใดที่ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย จะไม่ตาสว่าง

ตั้งแต่เริ่มจนจบ ซู่เป่ามองดูอย่างสงบ มองกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า คนหนึ่งคลั่งกว่าอีกคนหนึ่ง คนหนึ่งโรคจิตกว่าอีกคนหนึ่ง...

พวกเขาถูกความปรารถนาทั้งมหาศาลและเล็กกระจิริดตรงหน้าดึงดูด หลั่งไหลเข้ามาเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ...

น่ากลัวจริง ๆ!

ซูเหอเวิ่นกระซิบถาม “ซู่เป่า เธอปล่อยผีละโมบออกไปเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “เปล่านะคะ”

ผีละโมบเพิ่งจับกลับมา ยังไม่ทันกำราบเลย

แถมถึงจะปล่อยออกไป...คนในงานเยอะขนาดนั้น ผีละโมบตัวเดียวควบคุมไม่อยู่หรอก

หินก้อนสุดท้ายก็ผ่าออกแล้ว

ก็ยังไม่มีอะไรเหมือนเดิม

ทุกคนผิดหวังสุดขั้ว ต่างร้องเฮ้อ พากันส่ายหน้า

เจ้าของแผงลอยกลับหน้าซีดเผือด ขาอ่อน ทรุดตัวนั่งลงท่ามกลางเศษหิน

“มันเป็นไปได้ยังไง...มันเป็นไปได้ยังไง!” เขาไม่เชื่อ!