ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 716

กว่าซูอีเฉินจะปลอบเหยาหลิงเยว่ให้สงบได้

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าขึ้นมานานแล้ว ถาม “เป็นอะไรไหม”

ซู่เป่าไอทีหนึ่ง “ไม่เป็นไรค่ะ...”

ตอนนี้เหมือนจะเป็นเจ้าของแผงลอยคนนั้นที่เป็นอะไรมากกว่า

อยู่ ๆ ซู่เป่าก็สงสาร มองหน้ากันกับซูเหอเวิ่น แล้วมองผู้ชายที่นอนโอดโอยไอ้หยา ๆ อยู่ท่ามกลางเศษหิน

น่าอนาถ...น่าอนาถแท้ ๆ!

เจ้าของแผงลอยข่มขู่อย่างชั่วร้าย “ผมโดนซ้อม! ผมโดนซ้อม! แจ้งความ ช่วยผมแจ้งความหน่อยครับ!”

“ผมขยับไม่ได้แล้ว อ๊า...มือผม ผมจะไปโรงพยาบาล...ผมจะตายอยู่แล้ว!”

ดวงตามู่กุยฝานฉายความเหี้ยมนิด ๆ

เป็นไอ้เลวนี่ที่พูดว่าซู่เป่ามีแม่ทำให้เกิด ไม่มีแม่สั่งสอนอย่างนั้นเหรอ

เขาเหยียบบ่าผู้ชายคนนั้น ทิ้งน้ำหนักลง เอาศอกเท้าหัวเข่า มองเขาจากที่สูง

“จะตายแล้วเหรอ หือ”

ในดวงตาของมู่กุยฝานปราศจากความรู้สึกส่วนเกินแม้เพียงน้อยนิด น้ำเสียงราวกับมีเกล็ดน้ำแข็งเหมันต์เคลือบชั้นหนึ่ง ใบหน้าไม่จริงจังในปกติ ตอนนี้เสมือนเทพที่โหดเหี้ยมมายังโลก มีเจตนาสังหารที่ทำให้คนสั่นโดยที่ไม่หนาวอย่างหนึ่งทั่วตัว

คนโดยรอบตกใจจนถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างอดไม่ได้

ซูอีเฉินหลุบตาลงเล็กน้อย กอดซู่เป่าพลางพูด “ไปกันเถอะซู่เป่า พวกเราออกไปรอพ่อของหนูกัน”

ซู่เป่าฉงน “ทำไมต้องไปด้วยคะ”

ซูอีเฉินสาวเท้าเดินออกไปข้างนอก ตอบเรียบ ๆ “พ่อของหนูจะเก็บดอกเบี้ยหน่อยน่ะ”

อาจมีคนครหาว่าพวกเขาตระกูลซูไม่มีเหตุผล แต่ซูอีเฉินไม่สนใจ

ทุกคนต่างมีต่อมโมโหด้วยกันทั้งนั้น

ต่อมโมโหของพวกเขาตระกูลซูก็คือซู่เป่ากับอวี้เอ๋อร์

“ไปกันเถอะ” ซูอีเฉินหันกลับมาเรียกเหยาหลิงเยว่

เหยาหลิงเยว่ส่ายหน้าเหมือนป๋องแป๋ง “ไม่!”

ไม่ไป ๆ!

เธอจะดูว่ามู่กุยฝานที่ถลุงเงินของพวกเขาอยู่เรื่อยจะซ้อมคนอย่างไร

ซูเหอเวิ่นก็ไม่ไป

เขาไม่ใช่เด็กน้อยสามสี่ห้าขวบแล้ว ไม่เป็นไร เขาดูได้!

ซูอีเฉินก็เลยได้แต่ใช้มือข้างเดียวอุ้มซู่เป่าออกไป

ซู่เป่า “เอ๋ ซู่เป่าก็อยากดูเหมือนกันนะคะ!”

ซูอีเฉินลูบใบหน้าน้อย ๆ ของเธอ “ซู่เป่าเป็นเด็กไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ เป็นเด็กดี!”

ซูอีเฉินอื่ม “เด็กดี เราไม่ดูกันนะ”

ซู่เป่า “...”

มักรู้สึกว่าถูกลุงใหญ่จูงจมูกอยู่เรื่อย...

ทางด้านนี้ ชายที่ถูกมู่กุยฝานเหยียบอยู่ เขาเห็นมู่กุยฝาน ‘ไม่’ ลงมือ ‘สักที’ จึงเอะอะโวยวายอย่างไม่รู้จักความตาย

“เอาสิ พวกแกจงใจวางแผน...ให้เด็กเอาความซวยมาก่อน...แล้วค่อยถล่มแผงลอยของฉัน...”

“ทั้งหมดทั้งมวลก็คือแผนที่เล่นงานฉัน!” จงใจทำลายหินของฉัน! เงินของฉันอยู่นี่หมด ตอนนี้ถูกพวกแกผ่าหมดแล้ว...”

“ถ้าไม่ชดใช้วันนี้ ฉันจะฟ้องพวกแกให้เละเลย!”

เฉียนไป่ว่านขมวดคิ้ว อยากเข้าไปบอกว่ามอบให้เขาจัดการเถอะ เพราะที่นี่เป็นถิ่นของเขา

แต่จนแล้วจนรอดเขาไม่มีโอกาสได้พูดเลย

เขาถูกถังเถียนเถียนดึงเอาไว้

ถังเถียนเถียนส่ายหน้ากับเขา

มู่กุยฝานบิดคอ บริหารข้อมือนิดหน่อย

เจ้าของแผงลอยยังเอ็ดตะโรเหมือนเดิม

“ฉันจะบอกให้นะ...โอ๊ย มือฉัน มือฉันแย่แล้ว หักแล้ว! พิการแล้ว!”

“ถ้าไม่จ่ายหลาย ๆ แสนหรือหนึ่งล้าน เรื่องนี้ไม่จบ!”

เจ้าของแผงลอยสิ้นคิดแล้ว

นึกว่าซ้อมเขายกหนึ่ง แล้วเขาจะควักเงินหนึ่งร้อยล้านออกมาได้อย่างนั้นเหรอ

ตลก!

ถึงยังไงเขาก็ไม่มีเงิน!

แพ้แล้วก็คือแพ้แล้ว ไม่มีเงินให้ พวกเขาจะทำอะไรได้