ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 717

เจ้าของแผงลอยพยายามเค้นรอยยิ้มออกมา “ลูกพี่...ผมผิดไปแล้วครับ...”

เฉียนไป่ว่านรีบออกหน้าจัดการ ถ้าจะให้เขากินอุจจาระจริง ๆ...ข่าวแพร่ออกไปต้องกระทบกับกิจการเขามากแน่

“คุณซู ใจเย็นก่อนนะครับ” เฉียนไป่ว่านไม่รู้จักมู่กุยฝาน นึกว่าเขาแซ่ซูเหมือนกัน “คุณดูสิ นี่เพราะผมดูแลไม่เรียบร้อย ทำให้คนเจ้าเล่ห์อาศัยช่องว่างเข้ามา วันนี้ก็พอเท่านี้เถอะ...”

มู่กุยฝานปราดตามองเขา เฉียนไป่ว่านเช็ดเหงื่อเย็นอย่างไม่รู้ตัว

“ได้ ถือว่าเห็นแก่หน้าคุณ” มู่กุยฝานพูดเสียงเย็น

ผีร้ายที่อยู่บนหัวนี่ ก็คือผีที่ลูกรักของเขาจะจับเหรอ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ จะพอเท่านี้ก็ได้

“จะไปก็ได้ แต่เหตุผลที่ควรพูด พวกเราตระกูลซูก็พูดชัดเจนแล้ว”

มู่กุยฝานจะไม่ยอมให้ลูกสาวของเขาแปดเปื้อนมลทินแม้แต่น้อย

“เรื่องนี้ ผมคิดว่าลูกสาวของผมไม่ผิด” มู่กุยฝานเปิดเผยข้อมูลที่ตรวจสอบได้ระหว่างทางออกมา “คนคนนี้ทำของปลอมโดยเฉพาะ หินที่ทำปลอมขึ้นมาพวกนี้ไม่ได้วางขายที่นี่ที่เดียว แต่เคยวางขายที่อื่นเหมือนกัน”

“คนที่ถูกหลอกมีทั้งหมดสี่คน หลอกมาทั้งหมดเก้าแสน”

แน่นอน เก้าแสนนี้ถูกเขามอบให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง คืนให้บรรดาคนที่ถูกหลอกแล้ว

“หนึ่งในนั้นเป็นยายคนหนึ่งที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ถูกคนขวางอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาล หลอกเงินช่วยชีวิตของยายไป”

“ยายตรอมใจ เพิ่งเสียชีวิตที่โรงพยาบาล”

มู่กุยฝานมองเจ้าของแผงลอยด้วยสายตาเย็นชา “ดังนั้นลูกสาวผมเปิดโปงว่าเขาหลอกคน ผมคิดว่าไม่ผิดสักหน่อย”

“พวกคุณคิดว่าผิดเหรอ”

ทุกคนรีบส่ายหน้า

ล้อเล่นน่า ใครจะกล้าบอกว่าผิด

อีกอย่าง นักพนันหินเกลียดนักต้มตุ๋นที่ทำผิวปลอมที่สุด เรื่องบานปลายขนาดนี้ พวกเขาเกือบลืมไปแล้วว่าแรกเริ่มเดิมทีเพราะผู้ชายคนนี้ถูกเปิดโปงเรื่องทำของปลอม ก็เลยเกิดเรื่องอื่นตามมา

“สมน้ำหน้า!”

“ไสหัวออกไปเถอะ คนหลอกลวงถูกชก มันก็สมควรแล้ว!”

“ผมว่านะ น่าจะเหยียบมือเท้าของเขาให้หักไปเลย...”

ไม่ว่าเสียงพวกนี้จะเป็นเท็จหรือจริง มู่กุยฝานก็บรรลุเป้าหมายแล้ว

“เฉียนไป่ว่านล่ะ” เขามองไปทางเถ้าแก่เฉียน

เฉียนไป่ว่านรีบขานรับ “ครับ ๆ คุณซูสวัสดีครับ”

ซูกุยฝายชะงัก “...ขอคุยด้วยหน่อยครับ”

เขานึกว่าเด็กไม่รู้ความ ขโมยเพชรนิลจินดาในบ้านออกมาขาย ตอนนี้ผู้ใหญ่มาหาถึงที่แล้ว

สร้อยข้อมือเส้นนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ หยกม่วงจักรพรรดิใสบริสุทธิ์ขนาดนี้ เจอได้แต่ขอไม่ได้

มู่กุยฝานนั่งอยู่บนโซฟา กำลังเบือนหน้าเล็กน้อยมองซู่เป่ากินขนมเค้ก พอได้ยินก็พูดขึ้น “ที่เรียกคุณมาไม่ใช่เรื่องสร้อยข้อมือ”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น “คุณลุงคนรวยคะ ไม่เกี่ยวกับสร้อยข้อมือหรอกค่ะ พวกเราแค่อยากถาม ก่อนหน้านี้คุณลุงเจอนักพรตหรือว่าหมอดูอะไรไหมคะ”

เฉียนไป่ว่านอึ้ง พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หมอดู...เหรอ ก็เจอคนหนึ่งเหมือนกัน...”

ซู่เป่ารีบถามต่อ “คุณลุงมีเบอร์ติดต่อเขาไหมคะ”

เฉียนไป่ว่านพูดในใจ มาเพราะเรื่องนี้นี่เอง

เขาตอบ “หมอดูคนนั้นเก่งจริง ๆ ปีนั้นฉันยากจนข้นแค้น ขอเรื่องเงินทองกับเขา...เขาทำพิธีให้ฉัน บอกว่าวันหน้าถ้าฉันรวยแล้วต้องให้เขาสิบล้าน...”

“ตอนนั้นเขาไม่ได้เอาเงินฉันด้วยนะ คิดไม่ถึงว่าตั้งแต่หมอดูเชิญเทพโชคลาภมาให้ฉัน ชีวิตฉันก็ดีขึ้น มีเงินมีทองมากขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ ”

มองผีมั่งคั่งที่อยู่บนศีรษะเขาทีหนึ่ง

เออ...

เขารู้ตัวไหมว่าเชิญอะไรมากันแน่