ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 719

เฉียนไป่ว่านบอกเล่าความสะท้อนใจและความซับซ้อนในใจไม่ถูก

เขาสร้างชื่อได้แล้ว รวยมากขึ้นทุกที กระทั่งเปิดทงโจวกงผาน เขายังมีร้านของตัวเองเหมือนเดิม และร้านของเขาก็เป็นร้านที่มีอัตราการเปิดได้หินหยกสูงสุดเหมือนเดิมด้วย

ซู่เป่า “โอ้โฮ...แล้วทำไมคุณลุงไม่ผ่าหินพวกนั้นเองล่ะคะ”

เป็นเศรษฐีในคืนเดียว!

ไปทีไรก็ได้ของดีมาทุกที แล้วทำไมไม่เก็บไว้ผ่าเองล่ะ

เฉียนไป่ว่านตอบ “ฉันเชื่อหมอดู เขาบอกว่าฉันซื้อหินได้ ทำธุรกิจหินได้ แต่ต้องจำไว้ว่าจะพนันเองไม่ได้”

“เพราะงั้นฉันก็เลยไม่แตะต้องการพนันเลย แค่ทำเรื่องที่ตัวเองควรทำแต่โดยดีเท่านั้น กลายเป็นลูกพี่ในธุรกิจนี้แบบลับ ๆ”

ถ้าว่าอย่างนี้ ผีมั่งคั่งก็ช่วยเฉียนไป่ว่านมากเหลือเกินจริง ๆ

เป็นครั้งแรกที่ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่าผีไม่น่ากลัว สะท้อนใจมองทางผีมั่งคั่ง “ถ้าเป็นอย่างนี้ ใครบ้างไม่อยากมีผีมั่งคั่งไว้สักตน...”

ไม่ว่าเขาจะเป็นเทพหรือเป็นผี ช่วยให้เขารวยได้ก็คือผีที่ดี!

เฉียนไป่ว่านพยักหน้าด้วย ถึงผีจะน่ากลัว...เมื่อกี้เขาก็ตกใจเกือบตายเหมือนกัน...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผีตนนี้ช่วยเขาไว้เยอะมาก!

แล้วยังช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย!

ซู่เป่ากลับส่ายหน้า “กับคุณลุงเขาอาจเป็นผีที่ดี แต่เขาก็เป็นผีร้ายนะคะ”

“แต่ความช่วยเหลือของผีร้ายมักมีเงื่อนไขเสมอ”

“เขาช่วยคุณลุงหาเงินได้เยอะก็จริง แต่คุณลุงยิ่งได้เงินเยอะ ก็จะยิ่งอายุสั้น”

เฉียนไป่ว่านตกตะลึง เขารู้สึกว่าตัวเองสบายดีนี่!

ซู่เป่าถามอีก “หลายปีนี้คุณลุงไม่รู้สึกว่าตัวเองไม่สบายตรงไหนเหรอคะ”

ซู่เป่าถามเฉียนไป่ว่านอย่างนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว

เฉียนไป่ว่านคิดแล้วก็ตอบแบบลังเล “ก็ไม่เชิงว่าจะไม่สบายอะไร คนอ้วนนี่นะ โรคชุดก็เลยสูง”

ความดัน เบาหวาน ไขมัน

พวกนี้เรียกว่า ‘โรคคนรวย’ ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ป่วยตาย ก็เท่ากับไม่ได้ป่วย

ไม่พูดถึงว่าเฉียนไป่ว่านไม่ใส่ใจกับโรคชุด คนส่วนมากก็ไม่เห็นความสำคัญของโรคชุดเหมือนกัน

ซู่เป่าถามอีก “มีอีกไหมคะ”

เฉียนไป่ว่านคิดอีกทีก่อนจะตอบ “บางทีก็เจ็บหัวใจนิด ๆ เหมือนกัน”

“บางทีก็เหนื่อยมาก เจ็บหน้าอกเจ็บหลัง บางทีดึก ๆ นอนอยู่ดี ๆ ก็แน่นหน้าอกจนตื่น...”

ซู่เป่าพยักหน้า “ใช่ค่ะ แต่น่าจะยังมีอีกนะ”

ผีมั่งคั่งช่วยเขาหาเงินเยอะขนาดนั้น น่าจะดูดพลังของอีกฝ่ายจนจะเกือบหมดแล้วถึงจะถูก

ดูแหวนทองที่มือของเขาสิ ฟันก็เลี่ยมทองหมดด้วย เฉียนไป่ว่านจะไม่ป่วยแค่นี้หรอก

เฉียนไป่ว่านคิดหนักแล้วพูด “ท้องเสียบ่อย ๆ นับไหม ท้องเสียถือเป็นโรคหยุมหยิมมั้ง...”

ซู่เป่าส่ายหน้าเหมือนผู้ใหญ่ “ยอดเยี่ยมกระเทียมดองค่ะ! ทางนี้แนะนำให้คุณลุงไปตรวจหน่อยนะคะ!”

เฉียนไป่ว่านกลับไม่ใส่ใจมาก แต่ถามว่า “งั้นคราวนี้ที่พวกเธอมา นอกจากจะสืบที่อยู่ของหมอดูคนนั้นแล้ว ยังจะจับผีบนตัวของฉันด้วยเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้ม ๆ ผีร้ายอยู่กับคุณลุง ยังไงมันก็ไม่ดีนะคะ”