ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 736

ปังๆๆ!

เฉินซู่ยืนอยู่หน้าห้องของเซียนเซียน เดิมทีเขาแค่เคาะประตูเบาๆ แต่ต่อมาก็เคาะแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนกับว่ากำลังทุบประตูอยู่

คำง้อที่เดิมทีดูอ่อนโยนแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคำด่ากราดแรงๆ

“แม่งกูบอกให้มึงเปิดประตู!” เฉินซู่ด่ากราด “หน้าไม่อายจริงๆ ไอ้ผู้หญิงชั้นต่ำ วันนี้กูจะสั่งสอนมึงให้ได้เลย！”

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและอารมณ์เสียสุดๆ

พอนึกถึงเรื่องที่ซูเสี่ยวอวี้ที่ไม่เคยเข้าหอเลยสักครั้งยังมีหน้ากล้าที่จะมาเยาะเย้ยเงินเดือนหกพันของเขา ก็ทำให้นึกถึงอาคาร 40 หลังของเธอที่เดือนเดียวก็มีรายได้เป็นล้านกว่าๆ

เขาเป็นถึงรัฐวิสาหกิจที่มีการงานมั่นคงและการศึกษาสูง แถมยังทั้งหล่อทั้งสูง 180 เซนติเมตร มีตรงไหนที่เขาไม่คู่ควรกับเธอด้วยหรือไง？

พอมาที่จ้าวเซียนเซียนที่เพิ่งจะเลิกกับเขาเพียงไม่กี่วัน ตอนนี้กลับไปคบกับผู้ชายคนอื่นเสียแล้ว!

ผู้หญิงที่พอมีเงินนิดมีเงินหน่อยก็ต่ำแบบนี้กันหมดเลยหรือไง？

ปรากฏว่าเฉินซู่ได้คุยถึงเรื่องแต่งงานกับเซียนเซียนมาตั้งแต่แรกแล้ว และครอบครัวของเธอได้เรียกสินสอดมาสามแสน หลังแต่งงานก็ให้มาอยู่ที่บ้านของเซียนเซียน และครอบครัวจ้าวจะให้ของขวัญเป็นรถประมาณสองแสน

แต่เฉินซู่ก็ยังรู้สึกว่าสินสอดสามแสนนั้นเหมือนเป็นการขายลูกสาว แถมเขากับเซียนเซียนก็คบกันมาตั้งหลายปีแล้ว ครอบครัวของเขาไม่มีทางยอมเรื่องสินสอดสามแสนนั้นเด็ดขาด

บ้านก็เป็นเงินของเซียนเซียน ไม่ใช่เงินของครอบครัวเธอเสียหน่อย การอยู่ด้วยกันหลังแต่งงานก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว จะเอามาใช้เป็นเงื่อนไขในการเจราจาได้เสียที่ไหนเล่า？

ส่วนเรื่องรถละก็ ยังไงก็ต้องมีค่าเสื่อมราคาอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่ากี่ปี เงินหนึ่งแสนก็ยังไม่คุ้มเลยแต่กลับให้เขาออกตั้งสามแสน

เป็นเพราะเรื่องนี้ที่ทำให้เขากับเซียนเซียนพูดคุยกันไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง พอทนไปไม่กี่ครั้งเห็นว่าคงคุยกันไม่ได้ จ้าวเซียนเซียนก็เลยขอเลิกกับเขาอย่างแข็งกร้าว…

เขาก็เลยต้องไปง้อขอคืนดี แต่มันคงสุดจะทนแล้วจริงๆ

จนกระทั่งทั้งสองคนไปที่อารามเพื่อขอพรกับนักพรตคนนั้น…

หลังกลับมาเซียนเซียนก็เริ่มเปลี่ยนไปจริงๆ ก็เลยทำให้เขาไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว

นักพรตบอกว่าเขาดูออกที่เฉินซู่ไม่อยากทนแล้ว แต่ขอแค่ให้อกทนอีกไม่กี่วัน หลังผีที่เขาอัญเชิญมาได้ควบคุมเซียนเซียนอย่างเต็มรูปแบบแล้ว ก็จะสามารถทำตามความต้องการของเขาได้หมดเลย

ตอนนี้จังหวะมาถึงแล้ว เฉินซู่ก็ไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไป

สิ่งที่เฉินซู่ไม่รู้ก็คือการเชิญผีนั้นไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบต่อเซียนเซียนเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบต่อตัวเขาเองด้วย และมันจะยิ่งเพิ่มความหมกหมุ่นและเปิดเผยนิสัยที่แท้จริงของเขา!

“เซียนเซียนเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ความอดทนของกูมีจำกัดนะเว้ย” เฉินซู่ยังไม่วายที่จะพียูเอ(เป็นศาสตร์ทางจิตวิทยาโดยกดอีกฝ่ายให้ต่ำแล้วอ้างคุณค่าของตัวเองในการช่วยเหลือ) เธอต่อว่า “เพราะมึงนิสัยเหี้ยแบบนี้ไง เอะอะก็งอนๆ กูรักมึงไงถึงได้ทนอยู่กับมึงแบบนี้น่ะ”

“คุณออกมาเถอะ ผมไม่ทำร้ายคุณแล้ว สามีผิดไปแล้ว…”

เวลานี้เองที่จู่ๆ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นเพราะเรื่องงาน…

เฉินซู่รับโทรศัพท์แล้วก็พยายามเก็บความไม่พอใจของเขาไว้แล้วเอ่ย “สวัสดีครับ…หัวหน้า…”

“ขอโทษจริงๆครับ พอดีว่าวันนี้จู่ๆ แฟนผมก็เป็นลมน่ะครับ ผมก็เลยรีบร้อนดูแลเธอแล้วลืมลาหยุดไป…”

“เอิ่ม พูดแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดสิครับ การรักภรรยาในอนาคตก็เป็นเรื่องที่สมควรอ่ะน่ะ!”

“แบบฟอร์มนั้นน่ะเหรอครับ? ได้ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบจัดการตอนนี้แล้วส่งให้คุณทีหลังนะครับ!”

พอวางสายไป เฉินซู่ก็หยิบสมุดขึ้นมาแล้วนั่งอยู่หน้าห้องและทำงานของตัวเอง

เฉินซู่ดูใจเย็นมากอยู่นอกห้องแถมยังสามารถทำงานได้อย่างปกติอีกด้วย

ส่วนเซียนเซียนที่อยู่ในห้องนั้นตัวสั่นไม่หยุด!

โทรศัพท์ของเธอเพิ่งถูกเฉินซู่ปัดจนปลิวตอนกำลังโทรศัพท์อยู่

เธอเพิ่งเคยโดนทำร้ายร่างกายแบบนี้ครั้งแรกจนสมองโล่งไปหมด ตอนนั้นมัวแต่สนใจหัวของตัวเองไม่ให้ถูกตีที่หัว แวบแรกที่โผล่ขึ้นมาในหัวเธอก็คือวิ่งไปหาห้องที่อยู่ใกล้เธอที่สุด…

ตอนนี้โทรศัพท์ก็ไม่อยู่กับตัว อยากที่จะโทรหาตำรวจก็ทำไม่ได้

เซียนเซียนรู้สึกเหมือนกับว่าสมองเธอโล่งไปหมด วินาทีนี้เธอคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

แม่สื่อผีปีนขึ้นไปบนหัวเธอแล้วตำหนิเธออย่างแรงว่า “เธอก็เปิดประตูให้เขาสิ! จะมาหลบอยู่ที่นี่ทำไมเล่า คนเขาจะกินเธอได้หรือไงกัน?”