ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 756

ซู่เป่าระบายรอยยิ้มบนใบหน้า “หนูยังกลัวว่าพี่เหอเหวินจะไม่ชอบกินซะอีก! อันนี้หนูเก็บไว้ให้พี่เหอเหวินค่ะ!”

เธอยื่นให้ซูเหอเหวินด้วยความดีใจ

เธอแอบกินล่าเถียวกับพ่อ แล้วเจาะจงเหลือไว้ห้าชิ้น

ชิ้นหนึ่งให้พี่เหอเหวิน ชิ้นหนึ่งให้พี่เหอเวิ่น ชิ้นหนึ่งให้พี่จื่อซี ชิ้นหนึ่งให้พี่หานหาน...

ยังมีอีกชิ้นจะเอาให้ท่านอาจารย์ เมื่อกี้กำลังวิเคราะห์กับพ่อก็เลยลืมไป

ซูเหอเหวินอยากรับห่อขนมมาก แต่ซู่เป่ากลับส่ายหน้า “โน ๆ ๆ ไม่ได้นะคะ พี่เหอเหวินใช้มือหยิบเอาค่ะ”

ซูเหอเหวิน “??”

ไม่มีทาง!

เขารักสะอาด!

ซู่เป่ากลับดันล่าเถียวขึ้นมาจากซอง “เร็วสิคะ! มือหยิบล่าเถียว กินเสร็จแล้วก็ดูดจ๊วบ ๆ แบบนี้ถึงจะกินถึงวิญญาณของล่าเถียว!”

ซูเหอเหวินต่อสู้ในใจครึ่งวินาที จากนั้นก็หยิบออกมาเงียบ ๆ ก่อนจะถาม “ใครบอกเธอน่ะ”

ซู่เป่าเก็บสี่ชิ้นที่เหลือแล้วตอบ “ได้ยินเด็กที่วิ่งมาระหว่างทางพูดค่ะ”

พอพูดจบ ซูเหอเวิ่นชะโงกมาที่ประตู “ซู่เป่า พวกเธอกินอะไรกันอยู่น่ะ”

ซูเหอเวิ่นมองล่าเถียวในมือของพี่ชาย น้ำลายไหล ซู่เป่าเก็บล่าเถียวไว้ให้พี่ แต่ไม่เก็บไว้ให้เขา

ใครจะรู้ ซู่เป่าล้วงล่าเถียวออกมาทันที “เอ้า นี่ของพี่เหอเวิ่นค่ะ”

ซูเหอเวิ่นดีอกดีใจ นี่สิถึงจะถูก เขาควรเป็นพี่ชายที่ซู่เป่านึกถึงมากที่สุด

ไม่นานหานหานก็ชะโงกหัวมาด้วย ข้างหลังยังมีซูจื่อซีเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งตามมาด้วยอีกคน

ซู่เป่าแบ่งล่าเถียวออกไปเรียบร้อย กะพริบตามองพี่ ๆ

ไอ้หยา เธอพลาดไปแล้ว เธอน่าจะเหลือไว้ให้ตัวเองชิ้นหนึ่ง อย่างนี้ก็จะได้ร่วมกันกับพี่ ๆ แล้ว

ใครจะรู้ พี่ ๆ กลับแบ่งครึ่งหนึ่งมาให้เธอ

ครึ่งชิ้นสี่อัน รวมแล้วเท่ากับล่าเถียวสองชิ้น

ซู่เป่ามีความสุขมาก เด็ก ๆ นั่งยองแอบกินล่าเถียวอยู่หลังประตู

แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก คุณท่านซูปรากฏอยู่ตรงหน้า

เขาทำหน้าขึงขัง ถาม “เด็ก ๆ ทำอะไรอยู่น่ะ”

บรรดาเด็ก ๆ “!!!!”

จบกัน ๆ!

ถูกจับได้แล้ว!

ทำยังไงดี ๆ!

ซู่เป่ามองคุณท่านซูด้วยท่าทางน่าสงสาร กัดนิ้วพูดอ้อมแอ้ม “คุณตา คุณตา...กินล่าเถียวไหมคะ”

คุณท่านซูชะงัก ท่าทางขึงขังดำรงอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งวินาที พูดเบา ๆ “เด็กดื้อนี่ ระวังถูกคุณยายจับได้นะ!”

ซู่เป่าโล่งอก ดึงคุณตาเข้าพวกด้วยทันที

ในมือของเธอยังมีล่าเถียวอีกสองชิ้น แบ่งให้คุณตาครึ่งหนึ่ง

ด้วยประการฉะนี้ สถานการณ์จึงกลายเป็นหนึ่งแก่ ห้าเด็ก แอบกินล่าเถียวอยู่หลังประตู

นายหญิงซูที่เห็นทุกสิ่งอยู่ในสายตา “...”

ดีมาก ทำใจตีเด็กไม่ได้ แต่ไอ้แก่นี่ยังจะตีไม่ลงอีกเหรอ

คอยดูนะ!

รอยยิ้มแวบเข้ามาในดวงตาของนายหญิงซู ไม่นานก็ทำหน้าตึงไปทำงาน

“แต่ละคน เจ็บท้องแล้วยังจะกล้ากินอีก...ดูซิว่ากลางคืนจะโอดครวญกันยังไง”

ตกกลางคืน หานหานปวดท้องร้องไห้กระจองอแง แผลยังไม่ทันหายก็ลืมความเจ็บเสียแล้ว วันนี้ยังกล้ากินอีก

“ป้าอู๋ ไปเตรียมยากระเพาะหน่อย...” นายหญิงซูสั่งเสียงเบา

ผ่านไปสองสามนาที คุณท่านซูเดินลงชั้นล่างด้วยใบหน้าน่าเกรงขาม