ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 80

มีผีผู้หญิงอยู่ในห้อง เธอเกล้ามวยผมและปอยผมเล็กน้อยที่หน้าผากตกลงมาปิดบังดวงตาสีขาวของเธอ

มีเลือดไหลซิกๆ ออกจากรูขนาดใหญ่ที่ศีรษะของเธอ

พร้อมด้วยผีทารกสี่ห้าตัวฟุบที่เท้าของเธอ และหนึ่งในผีทารกตัวที่ตัวใหญ่ที่สุดลากสายสะดือยาวๆ พันตัวเองไว้กับผีผู้หญิง

พอเห็นซู่เป่ามา ผีผู้หญิงก็ส่งเสียงโฮกฮากอยู่ในลำคอและตะโกนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ซู่เป่า... ซู่เป่า...”

มือที่ทาเล็บสีแดงสดนั้นเล็งไปที่ซู่เป่าด้วยท่าทางจะบีบคอและลอยพุ่งเข้าหาซู่เป่า

ซู่เป่าตกใจจนหน้าซีดเซียว

ซู่เป่าไม่กลัวผีและแทบจะไม่มีผีตัวไหนทำให้เธอกลัวได้

นอกจากความทรงจำอันลึกซึ้งที่ตราตรึงในจิตวิญญาณ

ไม่ผิด ผีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นมู่ชิ่นซิน

มู่ชิ่นซินยิ้มอย่างประหลาดและกัดฟันกรอด “แกทำร้ายฉันอย่างอนาถ แกทำร้ายฉันอย่างอนาถ...”

ซู่เป่าก้าวถอยหลังโดยไม่ตั้งใจ แต่ไม่นานก็กลับมาสงบเยือกเย็น

ไม่กลัว เธอไม่กลัวสักหน่อย

ตอนนี้ไม่มีใครสามารถทำร้ายเธอได้

เธอมีอาจารย์ที่เก่งกาจ อาจารย์มอบสร้อยข้อมือวิเศษให้เธอเส้นหนึ่ง ทำให้เธอแข็งแกร่ง

เธอสามารถทุบป้าอ้วนที่ตัวพองมากๆ ให้แฟบลงได้ แล้วยังสามารถงอราวเหล็กได้

เธอยังมีคุณลุงตั้งแปดคน มีคุณปู่คุณย่า แล้วยังมีพี่ชายและพี่สาว...

ซู่เป่าคิดเช่นนั้นแล้ว ก็ค่อยๆ รู้สึกว่าทั่วร่างกายเต็มเปี่ยมด้วยพละกำลัง

เธอจ้องมู่ชิ่นซินแม่เลี้ยงของเธอ และอดไม่ได้ที่จะกำหมัดน้อยๆ แน่น...

มีเสียงหนึ่งในก้นบึ้งของหัวใจกำลังโห่ร้องว่าตบเธอให้คว่ำ

มู่ชิ่นซินหัวเราะเยาะอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นซู่เป่ากำหมัดแน่นและท่าทางดูหวาดกลัว

กลัวเหรอ

ฮึๆ แม้จะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ยังสามารถข่มเหงซู่เป่าได้ ซู่เป่าเป็นเจ้าหญิงน้อยคนโปรดของตระกูลซูแล้วยังไง

เธอจงใจขู่ขวัญซู่เป่าและพูดอย่างน่ากลัวว่า

“ซู่เป่า... ฉันเสียชีวิตอย่างอนาถ... เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะ...”

มู่ชิ่นซินเผยสภาพที่น่าเวทนาของตัวเองก่อนเสียชีวิตออกมาและความโกรธเกลียดเคียดแค้นก็ปะทุขึ้นในใจ

เด็กคนนี้มีชีวิตที่ดี

กลายเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตะกูลซูและใช้ชีวิตเหมือนดั่งเจ้าหญิง

แต่เธอล่ะ เธอถูกหลินเฟิงเตะจนเสียชีวิตในคราเดียว เสียชีวิตอย่างน่าสมเพช เสียชีวิตอย่างกะทันหัน และเสียชีวิตอย่างอธิบายไม่ได้

เธอไม่ยอม เห็นได้ชัดว่าเธอยังมีอนาคตที่ดีมาก แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างเลินเล่อ

พอฆ่าหลินเฟิงแล้ว และเธอก็จะลากซู่เป่าลงนรกเป็นคนต่อไป...

เธอไม่ได้ดี ใครก็อย่าหวังว่าจะได้ดี

มู่ชิ่นซินร้องเสียงแหลมและพุ่งเข้าใส่ซู่เป่าอย่างรวดเร็ว

อีกด้าน เมื่อจี้ฉางเห็นซู่เป่ายืนกำหมดนิ่งไม่ขยับจึงรีบเข้าไปในทันที

เขายื่นมือไปวางไว้บนไหล่ของซู่เป่า แล้วแอบถ่ายทอดพลังของตัวเองให้เธอพลางพูดช้าๆ ว่า “ไม่ต้องกลัวนะเป๋าน้อย”

เจ้าตัวเล็กผู้น่าสงสาร คงกลัวจนอกสั่นขวัญแขวนสินะ

จี้ฉางหรี่ตาและกำลังจะยัดมู่ชิ่นซินลงในน้ำเต้าวิญญาณ

แต่ในขณะนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเจ้าแก้มก้อนร้องเสียง ‘ฮ่า’ จากนั้นพลันจับมือที่ทาเล็บสีแดงทั้งสองข้างของมู่ชิ่นซินในทันที แล้วเหวี่ยงเธอลอยเสียงดังปัง

ไอพิฆาตลอยคลุ้งราวกับฝุ่นควันที่ลอยคลุ้ง มู่ชิ่นซินถูกเหวี่ยงจนสับสนงุนงง

จี้ฉาง “...?”

มู่ชิ่นซิน “???”

และทันใดนั้นเองผีทารกก็หลุดขาดออกจากแม่ของตัวเองอย่างกะทันหัน

ซู่เป่าเริ่มโจมตีและก้าวไปข้างหน้าจับข้อเท้าข้างหนึ่งของมู่ชิ่นซิน ดึงเธอออกมาจากไอพิฆาตอย่างกล้าหาญ

“ฉันตี ตีตีตี”

มู่ชิ่นซินถูกเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาราวกับเหวี่ยงกระสอบทราย จนศีรษะและลูกกะตาหลุดร่วงออกมา

เธอกระหืดกระหอบ “หยุดเดี๋ยวนี้”

ซู่เป่าเงียบไม่พูดอะไร เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตบตีคน โอ้ ไม่สิ ก้มหน้าก้มตาตบตีผี

จนกระทั่งมู่ชิ่นซินกระอักเลือด

ทำไมถึงเป็นแบบนี้