ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 80

มีผีผู้หญิงอยู่ในห้อง เธอเกล้ามวยผมและปอยผมเล็กน้อยที่หน้าผากตกลงมาปิดบังดวงตาสีขาวของเธอ

มีเลือดไหลซิกๆ ออกจากรูขนาดใหญ่ที่ศีรษะของเธอ

พร้อมด้วยผีทารกสี่ห้าตัวฟุบที่เท้าของเธอ และหนึ่งในผีทารกตัวที่ตัวใหญ่ที่สุดลากสายสะดือยาวๆ พันตัวเองไว้กับผีผู้หญิง

พอเห็นซู่เป่ามา ผีผู้หญิงก็ส่งเสียงโฮกฮากอยู่ในลำคอและตะโกนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ซู่เป่า... ซู่เป่า...”

มือที่ทาเล็บสีแดงสดนั้นเล็งไปที่ซู่เป่าด้วยท่าทางจะบีบคอและลอยพุ่งเข้าหาซู่เป่า

ซู่เป่าตกใจจนหน้าซีดเซียว

ซู่เป่าไม่กลัวผีและแทบจะไม่มีผีตัวไหนทำให้เธอกลัวได้

นอกจากความทรงจำอันลึกซึ้งที่ตราตรึงในจิตวิญญาณ

ไม่ผิด ผีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นมู่ชิ่นซิน

มู่ชิ่นซินยิ้มอย่างประหลาดและกัดฟันกรอด “แกทำร้ายฉันอย่างอนาถ แกทำร้ายฉันอย่างอนาถ...”

ซู่เป่าก้าวถอยหลังโดยไม่ตั้งใจ แต่ไม่นานก็กลับมาสงบเยือกเย็น

ไม่กลัว เธอไม่กลัวสักหน่อย

ตอนนี้ไม่มีใครสามารถทำร้ายเธอได้

เธอมีอาจารย์ที่เก่งกาจ อาจารย์มอบสร้อยข้อมือวิเศษให้เธอเส้นหนึ่ง ทำให้เธอแข็งแกร่ง

เธอสามารถทุบป้าอ้วนที่ตัวพองมากๆ ให้แฟบลงได้ แล้วยังสามารถงอราวเหล็กได้

เธอยังมีคุณลุงตั้งแปดคน มีคุณปู่คุณย่า แล้วยังมีพี่ชายและพี่สาว...

ซู่เป่าคิดเช่นนั้นแล้ว ก็ค่อยๆ รู้สึกว่าทั่วร่างกายเต็มเปี่ยมด้วยพละกำลัง

เธอจ้องมู่ชิ่นซินแม่เลี้ยงของเธอ และอดไม่ได้ที่จะกำหมัดน้อยๆ แน่น...

มีเสียงหนึ่งในก้นบึ้งของหัวใจกำลังโห่ร้องว่าตบเธอให้คว่ำ

มู่ชิ่นซินหัวเราะเยาะอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นซู่เป่ากำหมัดแน่นและท่าทางดูหวาดกลัว

กลัวเหรอ

ฮึๆ แม้จะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ยังสามารถข่มเหงซู่เป่าได้ ซู่เป่าเป็นเจ้าหญิงน้อยคนโปรดของตระกูลซูแล้วยังไง

เธอจงใจขู่ขวัญซู่เป่าและพูดอย่างน่ากลัวว่า

“ซู่เป่า... ฉันเสียชีวิตอย่างอนาถ... เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะ...”

มู่ชิ่นซินเผยสภาพที่น่าเวทนาของตัวเองก่อนเสียชีวิตออกมาและความโกรธเกลียดเคียดแค้นก็ปะทุขึ้นในใจ

เด็กคนนี้มีชีวิตที่ดี

กลายเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตะกูลซูและใช้ชีวิตเหมือนดั่งเจ้าหญิง

แต่เธอล่ะ เธอถูกหลินเฟิงเตะจนเสียชีวิตในคราเดียว เสียชีวิตอย่างน่าสมเพช เสียชีวิตอย่างกะทันหัน และเสียชีวิตอย่างอธิบายไม่ได้

เธอไม่ยอม เห็นได้ชัดว่าเธอยังมีอนาคตที่ดีมาก แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างเลินเล่อ

พอฆ่าหลินเฟิงแล้ว และเธอก็จะลากซู่เป่าลงนรกเป็นคนต่อไป...

เธอไม่ได้ดี ใครก็อย่าหวังว่าจะได้ดี

มู่ชิ่นซินร้องเสียงแหลมและพุ่งเข้าใส่ซู่เป่าอย่างรวดเร็ว

อีกด้าน เมื่อจี้ฉางเห็นซู่เป่ายืนกำหมดนิ่งไม่ขยับจึงรีบเข้าไปในทันที

เขายื่นมือไปวางไว้บนไหล่ของซู่เป่า แล้วแอบถ่ายทอดพลังของตัวเองให้เธอพลางพูดช้าๆ ว่า “ไม่ต้องกลัวนะเป๋าน้อย”

เจ้าตัวเล็กผู้น่าสงสาร คงกลัวจนอกสั่นขวัญแขวนสินะ

จี้ฉางหรี่ตาและกำลังจะยัดมู่ชิ่นซินลงในน้ำเต้าวิญญาณ

แต่ในขณะนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเจ้าแก้มก้อนร้องเสียง ‘ฮ่า’ จากนั้นพลันจับมือที่ทาเล็บสีแดงทั้งสองข้างของมู่ชิ่นซินในทันที แล้วเหวี่ยงเธอลอยเสียงดังปัง

ไอพิฆาตลอยคลุ้งราวกับฝุ่นควันที่ลอยคลุ้ง มู่ชิ่นซินถูกเหวี่ยงจนสับสนงุนงง

จี้ฉาง “...?”

มู่ชิ่นซิน “???”

และทันใดนั้นเองผีทารกก็หลุดขาดออกจากแม่ของตัวเองอย่างกะทันหัน

ซู่เป่าเริ่มโจมตีและก้าวไปข้างหน้าจับข้อเท้าข้างหนึ่งของมู่ชิ่นซิน ดึงเธอออกมาจากไอพิฆาตอย่างกล้าหาญ

“ฉันตี ตีตีตี”

มู่ชิ่นซินถูกเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาราวกับเหวี่ยงกระสอบทราย จนศีรษะและลูกกะตาหลุดร่วงออกมา

เธอกระหืดกระหอบ “หยุดเดี๋ยวนี้”

ซู่เป่าเงียบไม่พูดอะไร เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตบตีคน โอ้ ไม่สิ ก้มหน้าก้มตาตบตีผี

จนกระทั่งมู่ชิ่นซินกระอักเลือด

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

เธอเป็นวิญญาณพยาบาทที่สามารถฆ่าคนได้

แต่ทำไมซู่เป่าถึงไม่กลัวเธอ อีกทั้งยังตบตีเธอได้

จี้ฉางแสยะยิ้มมุมปาก มารู้ตัวเองอีกทีว่าตัวเองคิดเองเออเองแล้ว

ท่าทางแบบนี้ของเจ้าแก้มก้อนคือกลัวซะที่ไหน กล้าหาญอย่างมาก

หลังจากถูกตบตีไปเป็นชุด ไอพิฆาตอันดุร้ายทั้งหมดของมู่ชิ่นซินก็พลั่งพรูออกมาและถูกน้ำเต้าวิญญาณดูดเกลี้ยงจนหมด

มู่ชิ่นซินฟุบราบกับพื้นราวกับถุงผ้าขี้ริวที่ว่างเปล่าและเปลือกตาก็สั่นเทาอย่างรุนแรง

“แก... แกสมควรเสียชีวิต...”

น้ำเสียงของเธอสั่นคลอน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก

ซู่เป่าถึงปล่อยเธอแล้วก้าวถอยหลังสองก้าว...จากนั้นคว้าเอากระต่ายน้อยของเธอมากอดไว้แน่น

ทำเอาเด็กน้อยตกใจหมดเลย

ผีทารกสี่ห้าตัวส่งเสียงร้องอุแว้ๆ แล้วผีทารกตัวที่ใหญ่ที่สุดคืบคลานบนพื้นจนเป็นทางสายเลือดสีแดงและเข้าไปหามู่ชิ่นซิน

จากนั้นขดตัวอยู่ในอ้อมอกของมู่ชิ่นซิน

แล้วผีทารกตัวอื่นๆ ก็คลานตามมาเหมือนมด เกาะอยู่ตามขาของมู่ชิ่นซิน

มู่ชิ่นซินผลักผีทารกออกจากอ้อมอกอย่างแรงและตะโกนร้องอย่างสุดเสียงว่า “อย่าแตะต้องฉัน”

ผีทารกน้อยอกน้อยใจอย่างที่สุด...

ซู่เป่าเม้มปากและเข้าใจในทันที

ผีทารกตัวที่ใหญ่ที่สุดก็คือน้องชายที่ยังไม่ได้เกิดของเธอ

เด็กเสียชีวิตอย่างปราศจากความผิดเพราะแม่เลี้ยงคนนั้นแกล้งตกบันไดและแท้งลูกเพื่อใส่ร้ายเธอ

แต่ แล้วอีกสี่ตัวที่เหลือล่ะ เกิดอะไรขึ้นนะ

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “ท่านอาจารย์คะ ทำไมคุณน้าถึงมีน้องชายน้องสาวเยอะขนาดนี้คะ ท้องของคุณน้าใส่ได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ...

ท้องใหญ่ขนาดนี้ ใส่แค่เด็กไว้น่าเสียดายแย่เลย

สามารถใส่น่องไก่เอย ขาหมูเอย ไอศกรีม ปิ้งหมู โรตี น้ำหวาน...

เมื่อถึงนึกตรงนี้แล้วซู่เป่าพลันส่ายหน้าอย่างแรง

ไม่ใช่ๆ เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นก็ต้องใส่เด็กด้วย

เธอหมายความว่าหลังจากที่ใส่เด็กลงไปแล้วยังสามารถเหลือไว้ใส่อาหารได้อีก...

อิจฉา

จี้ฉางพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น เธอตั้งท้องได้ทีละคน แต่ผีตัวอื่นๆ เมื่อก่อนคงจะแท้งนานมาแล้ว”

ทารกเหล่านั้นมีความหวังที่จะได้เกิดอย่างเต็มเปี่ยม แต่กลับถูกทำแท้งอย่างไร้ความปราณี ดังนั้นวิญญาณทารกที่ไม่ยินยอมจึงยังวนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์”

ปกติพวกเขาจะไม่เร่ร่อนไปทั่ว แต่จะเกาะติดอยู่บนตัวแม่บ้าง บนขาแม่บ้าง จนกระทั่งแม่ของพวกเขาเสียชีวิตหรือวิญญาณของพวกเขาดับสลาย

จี้ฉางถามว่า “มู่ชิ่นซิน เจ้าเสียชีวิตไปแล้วทำไมไม่ไปผุดไปเกิด”

แต่กลายเป็นวิญญาณพยาบาท

นี่ต้องอาฆาตเคียดแค้นถึงขนาดไหน

มู่ชิ่นซินพูดอย่างคับแค้นใจว่า “ฉันไม่ไปผุดไปเกิด ทำไมฉันต้องปล่อยหลินเฟิง ทำไมต้องปล่อยซู่เป่า”

เธอยิ้มเย้ยหยัน “ซู่เป่า ยังจำพ่อของเธอได้ไหม โอ้ ไม่สิ เขาไม่ใช่พ่อของเธอ”

“พ่อกับแม่ของเธอไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันและไม่ได้จัดงานแต่งงานด้วยซ้ำ มีเพียงแค่ ‘พิธีแต่งงาน’ เท่านั้น...”

“เพราะแบบนี้ คืนแรกที่ส่งตัวเข้าหอคืนนั้นฉันจึงสวมรอยเป็นแม่ของเธอ ฮ่าๆ...”

“ฉันชนะ แต่แม่เธอแพ้ แม่ของเธอถูกฉันโยนให้ชายแก่เจ็ดแปดคน แต่น่าเสียดายที่แม่ของเธอโชคดีที่ไม่โดนพวกชายแก่วิปริตพวกนั้นทรมานจนเสียชีวิต”

“ฮ่าๆ ซู่เป่า เธอมันลูกนอกไส้ ไม่รู้ว่าเป็นลูกนอกไส้ของไอ้แก่คนไหน”

มู่ชิ่นซินยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ

ตอนนั้นเธอช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน

คิดว่าหลินเฟิงคือคนดีที่สุดและร่ำรวยที่สุด

เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยาทำทุกวิถีทางราวกับอัพเลเวลเพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาด เธอเหยียบย่ำซูจิ่นอวี้ให้จมลงจนเธอชนะ จากเมียน้อยกลายเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

เธอได้ในสิ่งที่ซูจิ่นอวี้ไม่เคยได้

แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งมา สุดท้ายกลับพบว่าเป็นแค่ไอ้ขยะ

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะกอดกระต่ายน้อยในอ้อมแขนไว้แน่น

เธอฟังเข้าใจบ้างและไม่เข้าใจบ้าง แต่เธอก็ยังจับใจความสำคัญได้

พ่อของเธอไม่ใช่หลินเฟิง

พ่อของเธอคือชายแก่ที่ทั้งแก่ทั้งขี้เหร่

แล้ว...แล้วยังมีเจ็ดแปดคน...เหรอ