ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 82

วันที่สอง

เป็นวันสุดสัปดาห์ที่ทำให้คนมีความสุขอีกครั้ง

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นค่อนข้างมีวินัย และยังคงตื่นนอนตอนเจ็ดโมงเช้า

ซึ่งแตกต่างกับซูจื่อหลินและหานหาน สองคนนั้นถ้าไม่นอนจนหิวก็ไม่ยอมลุกจากที่นอนเด็ดขาด

ซูเหอเวิ่นนั่งหลังตรงอยู่ห้องหนังสือชั้นหนึ่ง ใบหน้าน้อยๆ สีหน้าจริงจัง

“ความเข้มของสนามแม่เหล็ก... B=F/IL...”

“ฟลักซ์แม่เหล็ก... Φ คือฟลักซ์แม่เหล็ก และ B คือความหนาแน่นฟลักซ์แม่เหล็ก...”

“สมมุติว่าฟลักซ์แม่เหล็กที่สามารถมองเห็นผีได้อยู่ในค่าคงที่ใดที่หนึ่ง จะต้องถึงค่าคงที่ Φ B และF ที่กำหนดไว้...”

ซูเหอเหวินที่กำลังอ่านวรรณคดีของวิลเลียม เชคสเปียร์อยู่ตรงข้ามเงยหน้าขึ้น

เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่

ซูเหอเหวินพูด “นายกำลังรอซู่เป่าอยู่อีกแล้วใช่ไหม”

ปกติซูเหอเวิ่นจะชอบอยู่ในห้องของตัวเอง เพราะในห้องของเขามีโต๊ะหนังสือตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม ดังนั้นตอนเขาคำนวณอะไรบางอย่างก็สามารถกองเต็มโต๊ะได้

ซูเหอเวิ่นแม้แต่หน้าก็ไม่เงยขึ้นมามองพลางโพล่งออกมาว่า “ไร้สาระ”

ซูเหอเหวินแสยะยิ้ม จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมากด

“เมื่อวานนายเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้น แล้วยังบอกว่าไม่ได้ไปหาซู่เป่า แต่ฉันเห็นนายเข้าไปในห้องเธอ”

ซูเหอเวิ่นหูแดง แต่พูดอย่างหน้านิ่งว่า “นายใช้ตาข้างไหนมองเห็นเหรอ ฉันไม่ได้ไปหาซู่เป่า ฉันแค่เดินผ่านหน้าห้องของเธอไม่ได้หรือไง”

ซูเหอเหวินไม่ไว้หน้าน้องชายตัวเองเลยสักนิด กดเปิดวิดีโอในโทรศัพท์แล้วยื่นใส่หน้าเขา

ซูเหอเวิ่น “...”

รู้สึกเจ็บหน้าเล็กน้อย

แต่ไม่นานเขาก็ส่งเสียงเชอะ “ใช่ ฉันไปหาเธอ แล้วจะทำไม”

ซู่เป่าเก่งกาจขนาดนั้น การที่ไปหาเธอเป็นเรื่องน่าอายเหรอ

ไม่เลยสักนิด

ขายหน้าก็ขายหน้าสิ แต่เขาเต็มใจ

ในทางกลับกัน ถ้าในอนาคตพี่ชายเขารู้ว่าซู่เป่าเก่งกาจขนาดนี้ เขาจะไม่อยากแย่งน้องสาวไปจากเขาหรอกเหรอ

น้องสาวเป็นของเขา

ซูเหอเวิ่นมองซูเหอเหวินอย่างระวัง แล้วหอบสมุดหนังสือวิชาคำนวณของตัวเอง จากนั้นเดินไปที่โซฟาที่อยู่อีกด้าน

ซูเหอเหวิน “...”

ไม่ใช่สิ สีหน้าท่าทางระมัดระวังของเขาแบบนั้นหมายความว่าไง

ทำเหมือนเขาจะแย่งซู่เป่าไปจากเขาอย่างงั้นแหละ

เป็นไปได้ไหม

ซูเหอเหวินพ่นเสียงเฮ่อออกจากรูจมูก ถ้าไม่ใช่เพราะการกรอกตามองบนแล้วจะไม่สง่างาม เขาต้องกรอกตามองบนใส่ซูเหอเวิ่นแรงๆ แน่นอน

และในเวลาเดียวกันนั้น ซู่เป่าก็อุ้มกระต่ายน้อยพลางขยี้ตาเดินลงมาชั้นล่าง

ซูเหอเวิ่นประหลาดใจ รีบวางสมุดหนังสือวิชาคำนวณของตัวเองลงทันที

“น้อง ตื่นมาทำไม”

ซูเหอเหวินซึ่งกำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ไม่แม้เงยหน้าขึ้น และรู้สึกดูถูกอยู่ในใจ เรียกน้องได้เต็มปากเต็มคำ

ซู่เป่าง่วงเหงาหาวนอน ผมฟูชี้ตั้ง และแววตายังเหม่อลอยเล็กน้อย

ท่าทางยังไม่ฟื้นคืนมาจากภวังค์

ซูเหอเวิ่นขมวดคิ้ว “ทำไมไม่นอนให้นานกว่านี้ล่ะ”

ซู่เป่ามองไปทางซูเหอเวิ่น เบะปากทำหน้ามุ่ยพลางพูดว่า “พี่เล็ก หนูฝันเห็นผีก็เลยตกใจตื่นค่ะ”

ซูเหอเวิ่น “...”

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงท่าทางอันกล้าหาญของซู่เป่าตอนจับผีเมื่อคืนนี้

เธอยังโดนผีหลอกจนตกใจตื่นได้เหรอ

ซูเหอเวิ่นกำลังจะปลอบใจด้วยประโยคดีดีสักสองสามประโยค แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นเหมือนซูเหอเวิ่นกำลังมองเขาอยู่ และเขาสามารถจิตนาการถึงท่าทางยิ้มเฝื่อนๆ ของเขาได้

เขาจึงอดกลั้นไว้ แล้วตบที่ไหล่ของซู่เป่าเบาๆ พลางพูดว่า “ไม่ต้องกลัวนะ โลก... ผีไม่มีอะไรน่ากลัว”

เดิมทีเขาอยากจะพูดว่าบนโลกนี้ไม่มีผี

แต่โชคดีที่ไหวตัวทัน

นายหญิงซูยกอาหารออกมาจากในครัว เมื่อเห็นซู่เป่าก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า "ซู่เป่า ทำไมตื่นเช้าจังเลยล่ะจ๊ะ"

ในที่สุดสายตาของซู่เป่าก็จับโฟกัสได้ เธอลูบท้องตัวเองพลางพูดว่า “คุณยายคะ ซู่เป่าหิวแล้วค่ะ”

นายหญิงซูหัวเราะคิกคัก “ซู่เป่าตื่นเพราะหิวนั่นเอง มา ยายเพิ่งทำหมั่นโถวเสร็จพอดี”

ซู่เป่ารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที “หนูไปแปรงฟันก่อนค่ะ”

ซูเหอเวิ่นปิดสมุดหนังสือวิชาคำนวณ แล้วเดินไปข้างโต๊ะอาหารพร้อมกับช่วยนายหญิงซูจัดอุปกรณ์รับประทานอาหาร

ซูเหอเหวินเพียงรู้สึกไม่เข้าใจว่าซูเหอเวิ่นหลงใหลในการคำนวณมากขนาดนั้น ตราบใดที่เขาอยากเรียนหรือคำนวณอะไร แม้ฟ้าจะผ่าลงตรงหน้าเขา เขาก็ไม่ขยับเลยสักนิด

แต่ตอนนี้เพราะซู่เป่า ก็เลยไปช่วยคุณย่าจัดถ้วยจัดตะเกียบอย่างนั้นเหรอ

ซูเหอเหวินเองก็ปิดหนังสือและตามไปช่วยด้วย

โดยปกติเรื่องพวกนี้ในบ้านจะเป็นคนรับใช้เป็นคนทำ ในฐานะคุณชายน้อยของตระกูลซูจึงไม่เคยชินกับการจัดถ้วยจัดจานเอง

เมื่อก่อนตระกูลซูก็ไม่มีบรรยายกาศการใช้ชีวิตแบบนี้