ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 83

วันนี้ซูเหอเวิ่นไม่ไปเรียนวิชาชุมนุม แต่ติดตามซู่เป่ามาที่นี่เหมือนเป็นลูกสมุน

เขาเงยหน้ามองตามสายตาของซู่เป่าไปทางชั้นสองของฝั่งตรงข้าม แล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ”

ซู่เป่าที่กำลังจะเดินเข้าประตูพลันหันหน้าขวับ แล้วเดินตรงไปยังบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ด้วยใบหน้าเล็กๆ อย่างดุดัน

ซูอีเฉินหยุดเดินในทันที แล้วรีบตามไป “ซู่เป่า”

ใจของถังเถียนเถียนเต้นตุบตับ แย่แล้ว อะไรทำให้บรรพชนตัวน้อยไม่พอใจกันละนี่

เมื่อสักครู่ก่อนที่เธอจะเข้ามา เธอหันไปมองต้นไม้มงคลที่อยู่ด้านขวาแวบหนึ่ง

หรือว่าไม่ชอบต้นไม้มงคลเหรอ

“สองคนมานี่เร็วเข้า รีบเอาต้นไม้มงคลต้นนี้ไปไว้หลังบ้าน”

หลังจากถังเถียนเถียนพูดจบก็รีบวิ่งตามไปพลางพูดว่า “โอ้ คุณหนูซู่เป่า เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

ซู่เป่ายืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้านฝั่งตรงข้ามและพูดกับชั้นบนว่า “ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุณย่าชั้นบน ไม่ใช่สิ คุณย่าที่อยู่ชั้นบน ฟังนะ หนูอดกลั้นกับคุณย่ามานานแล้วนะ”

หญิงชราในชุดเสื้อคอจีนจ้องซู่เป่าตาเขม็งและเผยยิ้มอย่างประหลาด

ซูอีเฉินมองตามไปทางชั้นสอง แล้วรู้สึกบอกไม่ถูก

ชั้นสองไม่มีคน

ถังเถียนเถียนเพียงรู้สึกแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ถูกและขนหัวลุก

“คุณหนูซู่เป่า นายหญิงของบ้านนี้เสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้วแล้วครับ...”

ซู่เป่าคงไม่ได้มองเห็นนายหญิงของบ้านฝั่งตรงข้ามใช่ไหม

ถังเถียนเถียนรู้สึกขาอ่อนแรง

ซู่เป่าพลันหันหน้ามาถามว่า “ลุงถังคะ ที่นี่ก็เป็นบ้านของลุงเหรอคะ”

เธอมองหน้าถังเถียนเถียน จากนั้นมองหญิงชราที่กำลังจ้องเธออยู่ชั้นสองแวบหนึ่ง

ใบหน้าของสองคนนี้คล้ายกันมากเลยและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวโดดเด่นมาก

ถังเถียนเถียนตกตะลึง “เปล่าครับ บ้านหลังนี้เป็นของตระกูลกวน จะพูดไปแล้ว ครอบครัวนี้ค่อนข้าง...น่าสงสารมาก”

เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว เขาก็หยุดนิ่งไปชั่วครู่

เมื่อเห็นซู่เป่ามองไปที่ชั้นสองครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนที่อยู่บนชั้นสองกำลังจ้องมองมาที่เขา

ก็รู้สึกกลัวอยู่ในใจ

ซูอีเฉินถาม “บ้านนี้ทำไมเหรอ”

ถังเถียนเถียนถอนหายใจเฮ้อ “เมื่อสิบปีก่อนบ้านนี้มีลูกสาวคนหนึ่ง เธอถูกเพื่อนซี้ของเธอฆ่าเสียชีวิตอย่างโหดเหี้ยม...”

“ได้ยินมาว่าวิธีการฆ่านั้นโหดร้ายมาก โดนถลกเนื้อหนังออก ตำรวจหาเจอเพียงเนื้อหนังแต่หากระดูกไม่เจอ ตระกูลกวนมีลูกสาวเพียงคนเดียว นายหญิงรับเรื่องนี้ไม่ได้จึงเป็นบ้าในทันที”

ถังเถียนเถียนพูดถึงตรงนี้แล้วก็มองซ้ายมองขวา จากนั้นพูดเบาๆ ว่า “ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะถูกจับ ตำรวจพบเธอเสียชีวิตอย่างอนาถอยู่ในโรงพิมพ์... ได้ยินมาว่านายท่านของตระกูลกวนเป็นคนหาคนไปจัดการเธอจนเสียชีวิต...”

“ก็เลยถือโอกาสนี้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ หรืออาจจะเป็นเพราะคนของทางฝั่งตำรวจอดสงสารไม่ได้ ในที่สุดคดีนี้ก็ถูกปิด เพราะหาหลักฐานไม่พบ ดังนั้นนายท่านกวนจึงรอดตัวไป”

“แต่สองสามีภรรยาผู้แก่ชราก็น่าสงสาร ซูบผอมเพราะตรอมใจ คอยเฝ้าบ้านที่มีกลิ่นไอของลูกสาวของพวกเขาก่อนเสียชีวิต คอยตามหาโครงกระดูกของลูกสาวของพวกเขา แต่หายังไงก็หาไม่เจอ จากนั้นเมื่อปีที่แล้วนายหญิงทนรอไม่ไหวจึงจากไปก่อน”

ดังนั้นบ้านหลังนี้จึงมีเพียงนายท่านกวนคนเดียว

เมื่อถังเถียนเถียนนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็ยิ่งรู้สึกกลัวขนลุกขนพอง กลางวันแสกๆ ยิ่งรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง

ซูอีเฉินถามว่า “เขาไม่ได้เค้นถามว่ากระดูกอยู่ไหนเหรอ”

ถังเถียนเถียนส่ายหน้า “แน่นอนว่าต้องเค้นถามแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงถามไม่ได้ความ”

จี้ฉางยืนพิงผนังกำแพงบ้านที่อยู่ใต้ร่มเงา แล้วขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “ถ้าเดาไม่ผิด ที่นี่น่าจะเป็นบ้านของเพื่อนสนิทของผีจองหองตนนั้น”

บังเอิญจริงๆ

บังเอิญที่มักรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น

จี้ฉางเงยหน้าชำเลืองมอง

ซู่เป่าเขย่งเท้าพลางพูดอย่างร้อนใจว่า “คุณลุงใหญ่คะ หนูอยากเข้าไป... สามารถเคาะประตูได้ไหมคะ”

ซูอีเฉินเรียกผู้ช่วยให้ไปกดกริ่งที่หน้าประตูพร้อมกับอุ้มซู่เป่า

ถังเถียนเถียนกระแอมไอและพูดอย่างระวังว่า “คุณหนูซู่เป่ารู้จักคนในบ้านนี้เหรอครับ”