ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 830

ตรงหน้านายหญิงซูเกิดภาพลายๆ รู้สึกเหมือนบางสิ่งลอยผ่านไป

แต่เธอมองไม่เห็น จึงได้แต่มองไปที่กระทะก้นเรียบที่อยู่ในมือของซูเหอเวิ่นด้วยความสงสัย สงสัยว่าเงาดำสายเมื่อครู่นั่นคือกระทะก้นเรียบในมือซูเหอเวิ่น

“เธอพกกระทะมาทำอะไร” นายหญิงซูแปลกใจ

ซูเหอเวิ่นตาเบิกโพลง มองหัวคนที่ลอยขึ้นมาเบื้องหลังคุณย่าของเขา

หัวคนถูกตีจนกระง่อนกระแง่น โผล่ขึ้นมาจากเบื้องหลังนายหญิงซู มันจ้องซูเหอเวิ่นทั้งอย่างนี้

ซูเหอเวิ่นถูกมันจ้องจนหนังศีรษะชาไปหมด!

นายหญิงซูหันกลับไปมองทีหนึ่ง “เธอมองอะไรอยู่ ฉันถามเธออยู่นะ! พกกระทะมาทำอะไร...”

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลาย พูดไปเรื่อยในยามสถานการณ์คับขัน “ผม...ผมเอามาให้คุณปู่ทอดไข่ตรงนี้ครับ อาหารเสริมสุขภาพ”

คุณท่านซูกับนายหญิงซู “...”

ซูเหอเหวิน “…”

สีหน้าของคุณท่านซูยังคงเคร่งขรึม ทำท่าทางอย่างไม่ชอบพูดและไม่ชอบยิ้ม เขาเอ่ยขึ้นพลางขมวดคิ้วว่า “ไม่ต้องทอด รีบกลับไปเถอะ!”

เดิมสองพี่น้องเลิกเรียนตอนเที่ยง ก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยมคุณปู่

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาก็กลับไปอย่างเชื่อฟัง

ซูเหอเหวินเอ่ย “งั้นคุณปู่คุณย่าครับ เรากลับก่อนนะครับ”

สองพี่น้องเดินออกไปข้างนอก ยังได้ยินญาติคนไข้ที่เดินผ่านพูดขึ้นอย่างทอดถอนใจว่า “สองพี่น้องคู่นี้อายุยังน้อย แต่ก็ช่างกตัญญูกันจริงๆ...”

คุณปู่คนไข้คนหนึ่งพูดขึ้นว่า “นั่นน่ะสิ ไม่เหมือนไอ้ลูกอกตัญญูบ้านฉันเลย ฉันแอดมิตมานานขนาดนี้สุดสัปดาห์ยังไม่ค่อยจะมา เดี๋ยวก็จะไปอยู่แล้ว”

สองพี่น้องเดินไปทางลิฟต์ ซูเหอเวิ่นหันมองข้างหลังบ่อยๆ

ซูเหอเหวินขมวดคิ้ว “เป็นอะไรเหรอ”

ซูเหอเวิ่นขนพองสยองเกล้า “มันกำลังตามผมอยู่!”

หัวคนลอยอยู่หน้าประตูลิฟต์ทั้งอย่างนี้ มองดูประตูลิฟต์ปิดไป

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง ในที่สุดซูเหอเวิ่นก็หายใจทั่วท้องสักที

หัวคนนี่น่ากลัวเกินไปแล้ว!

เลือดสดๆ ของมันหยดติ๋งๆ ผมก็เปื้อนเลือดที่เปลี่ยนเป็นสีดำจนเป็นก้อน ต่อให้เขามองมานานขนาดนั้นแล้ว ก็ยังมองไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย

“แปลกจัง...ทำไมถึงมีหัวคนอยู่ในโรงพยาบาลได้”

“แถมยังเปื้อนเลือดสดๆ อีก...”

หลังใจเย็นลง ซูเหอเวิ่นก็เริ่มครุ่นคิดอย่างมั่นใจ “ตรงคอขาดอย่างประณีต เหมือนถูกคนตัดออกมา...”

ซูเหอเหวินได้ยินเขาพึมพำๆ อยู่ตลอด เอาแต่พูดกับตัวเองคนเดียว แต่สิ่งที่พูดออกมาเป็นคำพูดที่น่าขนพองสยองเกล้าเหล่านี้

เขาเสียวสันหลังวาบเล็กน้อย รู้สึกเพียงในลิฟต์เปลี่ยนเป็นน่าอึดอัดขึ้นมา

ติ๊ง...

ลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง ประตูลิฟต์เปิดออก

สองพี่น้องซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นรีบจ้ำอ้าวออกไป เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นอย่างรู้ใจกัน

ใครจะไปรู้จู่ๆ ซูเหอเวิ่นก็เบรกเอี๊ยด แล้วดึงแขนของพี่ชายเขาเอาไว้

ซูเหอเหวินเองก็เบรกเอี๊ยดเช่นกัน

“มีอะไรเหรอ” เขาถาม

ซูเหอเวิ่นกลืนน้ำลาย “มันตามลงมาอีกแล้ว...”

เขาพาซูเหอเหวินเดินอ้อมหัวคน จากนั้นก็รีบเดินออกไปข้างนอก