ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 85

เมื่อฟังลุงกวนพูดจบ สีหน้าของทุกคนต่างเคร่งขรึมและรู้สึกหายใจไม่ออก

ซูอีเฉินมองซู่เป่าโดยไม่ตั้งใจและเห็นซู่เป่านั่งฟังอยู่เงียบๆ

เจ้าแก้มก้อนไม่กลัวและไม่รังเกียจ อีกทั้งจับมือลุงกวนไว้ตลอดเวลา

สำหรับเรื่องราวอันโหดร้ายและน่าเวทนาเช่นนี้ ซูอีเฉินไม่รู้ว่าซู่เป่าฟังเข้าใจมากน้อยแค่ไหน ตามปกติแล้วไม่ควรให้เด็กฟังเรื่องแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม ซูอีเฉินกลับรู้สึกว่าซู่เป่าไม่ใช่เด็กธรรมดา

จี้ฉางพูด “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าหลังจากที่หลี่รั่วผิงกลายเป็นผีร้ายแล้ว เธอถึงรู้ว่ากระดูกของกวนอี่หนานอยู่ที่ไหน”

แล้วศพอื่นๆ อีกสิบเจ็ดศพที่อยู่ใต้สนามล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ซู่เป่าพูดเบาๆ กับลุงกวนว่า “คุณปู่กวนคะ อย่าเสียใจไปเลยค่ะ...”

เจ้าแก้มก้อนขยับเข้าไปใกล้ๆ และไม่รู้ว่ากำลังพึมพำอะไร

จากนั้นสีหน้าของลุงกวนค่อยๆ เปลี่ยนจากตกใจ แปลกใจ เป็นดีใจ และค่อยๆ สงบลง

“ดี ดี” เขาพูดอย่างโหดร้าย “สมน้ำหน้า กรรมตามสนอง”

ซู่เป่ามองธูปหยินที่อยู่เหนือศีรษะของเขาแวบหนึ่ง มันไหม้ดับหมดแล้ว

“คุณปู่กวนคะ ยังมีอะไรอยากให้หนูช่วยอีกไหมคะ” ซู่เป่าถาม

ลุงกวนรู้สึกเหนื่อยล้ามากและส่ายหน้าช้าๆ “ไม่มีแล้ว...ไม่มีแล้ว... ฉันจะได้ไปพบภรรยาและอธิบายให้เธอฟัง ภรรยาของฉันกำชับไว้ก่อนเสียชีวิตว่าต้องหาลูกสาวให้เจอ...”

เปลือกตาของเขาหนักอึ่งแล้วค่อยๆ หลับตาลง แต่เขาใช้แรงลืมตาขึ้นมาอีกเล็กน้อย

“ใช่สิ ถ้าเป็นไปได้ ซู่เป่าช่วยปู่ตามหาคนคนหนึ่งได้ไหม...”

ซู่เป่าพยักหน้า “หนูจะลองดูค่ะ”

แต่ลุงกวนยังพูดไม่จบก็หลับสนิทไปตลอดกาล

สีหน้าของเขาสงบสุขและยิ้มเล็กน้อย

ในห้องตกอยู่ในบรรยายเงียบงัน

นัยน์ตาของถังเถียนเถียนซับซ้อน ตระกูลกวนไม่มีใครอื่นแล้ว ตอนป้ากวนเสียเป็นลุงกวนที่จัดการเรื่องงานศพ

วันนี้...

ถังเถียนเถียนเม้มปาก แต่ท้ายที่สุดเขาก็ส่งข้อความทางโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบๆ ขอให้คนจัดเตรียมการเรื่องงานศพ

“ไปกันเถอะ” ซูอีเฉินจูงแขนซู่เป่า

แต่ซู่เป่าพลันเอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน “เดี๋ยวก่อนค่ะ”

มีวิญญาณลอยออกมาจากร่างของลุงกวนและค่อยๆ ลอยขึ้นมาช้าๆ แล้วมองไปรอบๆ ด้วยความมึนงง

“นี่ฉัน...”

ซู่เป่าพูดว่า “คุณปู่กวนคะ เมื่อกี้ยังพูดไม่จบเลย”

ไม่นานลุงกวนก็รู้ตัวขึ้นมาทันที หลังจากที่ชินกับมันแล้วก็รู้สึกว่าตัวเบาหวิวและผ่อนคลายอย่างไม่เคยมีมาก่อน

เขาพูดว่า “เมื่อสิบปีก่อนตอนฉันตามหาหนานน่าน ฉันไปมาหมดทุกทีและได้เจอกับตำรวจเก่าคนหนึ่ง... เขาเป็นคนสีเทา”

คนสีเทาก็คือสายลับที่ยืนอยู่ในที่มืดคอยเผาไหม้ตัวเองเพื่อส่องแสงสว่างทางข้างหน้าให้พันธมิตร

“เขาถูกล้างแค้น พ่อแม่ ลูกชายและลูกสะใภ้เสียชีวิตกันหมด เหลือแค่หลานชายเพียงคนเดียว ก่อนเสียชีวิตเขาไหว้วานฉันดูแลหลานชายของเขา แต่ฉันหาเด็กคนนั้นไม่เจอ”

ลุงกวนนึกอยู่ชั่วครู่ จากนั้นพูดว่า “สิบปีก่อน ตำรวจเก่าคนนั้นบอกว่าหลายชายของเขาอายุเจ็ดขวบแล้ว ตอนนี้น่าจะยี่สิบห้ายี่สิบหก นามสกุลมู่ เป็นคนหนานเฉิง เอ่อใช่แล้ว เขาเองชื่อมู่หมิงหย่วน”

แต่หลานชายของเขาชื่อว่าอะไร เขาไม่ทันได้พูด

ลุงกวนพูดไปด้วยพลางมองซู่เป่าใหม่อีกครั้ง แล้วรู้สึกคุ้นเคยกับเจ้าแก้มก้อนคนนี้อย่างบอกไม่ถูก ราวกับเคยเจอกันมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว

ซู่เป่าแอบจำไว้ในใจ อายุยี่สิบห้ายี่สิบหก นามสกุลมู่ คนหนานเฉิง... ชื่อมู่หมิงหย่วน

เอ๊ะ คนหนานเฉิงนิ บ้านเกิดเดียวกันกับเธอเลย

ซู่เป่าพยักหน้า “ได้ค่ะ”

จากนั้นชวีเสี่ยงก็เข้ามาจากข้างนอกแล้วพูดว่า “ประธานซูครับ ตำรวจเดินทางไปถึงที่นั่นแล้วและกำลังเริ่มขุดสนามของโรงเรียนประถมครับ”

ซู่เป่าได้ยินเสียงชวีเสี่ยงจึงหันไปมองและได้เห็นหญิงชราในชุดเสื้อคอจีนกำลังยืนมองเธออยู่ตรงประตู

เมื่อเห็นเธอมอง หญิงชราก็ฉีกยิ้มอีกครั้ง

ลุงกวนพูดว่า “ฉันต้องไปแล้ว... ถือโอกาสยังพอมีเวลา ฉันจะไปดูหนานน่าน...”

เขาออกไปข้างนอกได้อย่างง่ายดายและรู้เส้นทางราวกับมีแรงฉุดบางอย่าง

ตอนเขาผ่านประตูยังพูดจาแปลกๆ กับหญิงชราในชุดเสื้อคอจีนคนนั้นว่า “นายหญิงถัง ท่าทางน่ากลัวแบบนี้ อย่าทำให้เด็กตกใจเอาล่ะ”

หญิงชราในชุดเสื้อคอจีน “...”

ซู่เป่าจูงมือของซูอีเฉินและพูดว่า “ลุงใหญ่คะ ไปกันเถอะคะ คุณปู่กวนไปแล้วค่ะ”