ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 86

ในห้องนอนของนายหญิง มียันต์สีเหลืองอยู่ทุกที่

มีเตียงขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง ล้อมรอบด้วยเครื่องที่ส่งเสียงปี๊บๆ เป็นระยะๆ

บนเตียงคือนายหญิงที่ใส่ชุดกระโปรงสีเขียวนอนอยู่ ผมเธอถูกหวีอย่างปราณีต แต่บนตัวกลับเต็มไปด้วยสายท่อเสียบ…

ในปากของเธอมีบุษราคัมอยู่ชิ้นหนึ่ง

มีรูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมอยู่บนโต๊ะข้างเตียง และมีกระถางธูปอยู่หน้าเจ้าแม่กวนอิม และยันต์สีเหลืองถูกกดไว้หน้ากระถางธูป

มีแม้กระทั่งธงอัญเชิญดวงวิญญาณติดอยู่หน้าเตียง

ม่านที่ปิดไว้ครึ่งห้อง ทำให้ห้องมืดสนิท แต่เมื่อลมพัด ธงอัญเชิญก็พลิ้วไหวไปมา

รูปแบบการวาดภาพที่มาจากนรกภูมิ

"นี่..." จี้ฉางตกตะลึง

ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าทำไมนายหญิงถังถึงได้ถึงแก่กรรมไปนานแล้ว แต่กลับถูกยื้อลมหายใจไว้อยู่

ปฎิกิริยาแรกของซูอีเฉินคือระเบิดเป็นฟืนเป็นไฟ รู้สึกได้ว่าตัวเองโกรธจนผมตั้งชันขึ้น

โทรศัพท์ในมือของชวีเสี่ยงหล่นลงพร้อมกับเสียงที่กระทบพื้น

สีหน้าของซูอีเฉินดูสงบและถามว่า "นี่คือ…"

ถังเถียนเถียนยิ้มอย่างประชดประชัน แต่ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็ดูหมดหนทาง “ผมไปตามหาหลายคนให้มาดูคุณแม่ของผมหน่อย ทุกคนล้วนแต่บอกว่าคุณแม่ของผมกลายเป็นวิญญาณไปแล้ว จำเป็นต้องเรียกวิญญาณของเธอกลับมา... ”

จี้ฉางขมวดคิ้ว “ซู่เป่า เธอถามเขาดูสิ รู้หรือไม่ว่านายหญิงจากโลกนี้ไปนานแล้ว”

ถังเถียนเถียนรีบพูดขึ้นมา “จะไปรู้ได้อย่างไร ตอนนี้ก็ยังหายใจอยู่ไม่ใช่เหรอ คุณซู่เป่า ถ้าแต่ก่อนคุณสามารถเรียกวิญญาณของคุณชายน้อยซือและนำเขากลับมาได้ คุณก็ต้องสามารถเรียกวิญญาณของคุณแม่ของฉันกลับมาได้ด้วยใช่ไหม”

เขานิ่งไปสักพัก แล้วพูดต่อ “แม่ของผมกำลังหลงทางอยู่แน่ๆ ต้องกลับมาได้สิ…”

จี้ฉางไม่ออกความเห็น สายตามองไปยังการตกแต่งภายในห้องอย่างพูดไม่ออก

“นายหญิงจะกลับมาไหมยังบอกไม่ได้ เธอถูกคนหลอกแล้วแน่ๆ ”

ซู่เป่าพยักหน้าเล็กๆ ของเธอด้วยความเคร่งขรึม “คุณลุงถัง คุณลุงใช้เงินไปเยอะมากไหมคะ”

ถังเถียนเถียนพยักหน้า “คาถาอัญเชิญวิญญาณเหล่านี้...ทั้งหมดสิบล้านบาท เจ้าแม่กวนอิมที่อัญเชิญมาเป็นพิเศษ ห้าสิบล้าน ธงเรียกวิญญาณที่ส่งมอบโดยผู้สูงศักดิ์ และหกสิบล้าน บุษราคัมในปากนั้นที่สามารถยื้อลมหายใจของแม่ผมเอาไว้ได้ ไม่ว่าวิญญาณจะเร่ร่อนไปนานแค่ไหน ร่างกายก็ยังคงเป็นอมตะได้ หนึ่งร้อยล้าน”

ทุกคน “…”

“…”

ซูเหอเหวินพึมพำ: "10 ล้าน + 50 ล้าน + 60 ล้าน + 100 ล้าน = 220 ล้าน"

ชวีเสี่ยงอดไม่ได้ที่จะถาม “คุณเชื่อเรื่องนี้เหรอ”

ถังเถียนเถียนตอบกลับ “แค่เงินเพียงไม่กี่ร้อยล้าน ตราบใดที่สามารถช่วยชีวิตคุณแม่ของผมได้ ให้จ่ายเป็นพันล้านก็ยอม”

ทุกคนต่างเงียบลงอีกครั้ง

ถังเทียนเทียนมองไปที่หัวที่อ้วนท้วนและใบหูที่ใหญ่ของเขา และพุงที่กลมแน่นของเขาอาจทำให้กระดุมหลุดได้ ถึงจะดูเป็นคนเอาแต่ใจ บ้าอำนาจ แต่เขากลับค่อนข้างเป็นคนที่กตัญญูเลยทีเดียว...

จี้ฉางไม่พูดอะไร ชี้นิ้วไปที่ของตกแต่งในห้องแล้วพูดว่า “ก่อนอื่นเลย เจ้าแม่กวนอิมเป็นของศาสนาพุทธ ส่วนยันต์เหลืองเป็นของศาสนาเต๋า”

“ศาสนาพุทธไม่มีเครื่องราง แม้ว่าภายหลังจะได้รับอิทธิพลจากเต๋าทำให้มีเครื่องรางของขลังแต่ลักษณะของเครื่องรางของขลังนั้นแตกต่างจากของเต๋าอย่างแน่นอน”

“คำโบราณกล่าวไว้ว่า อยู่ศาสนาเต๋าต้องไม่นับถือศาสนาพุทธ ปัจจุบันหากเต๋าและพระพุทธรูปอยู่ร่วมกันในห้องเดียวกันถือเป็นข้อต้องห้ามใหญ่”

หากนับถือพุทธก็ห้ามนับถือเต๋าก็แค่นั้นเอง แค่เพียงต้องการเคารพผู้ละกิเลสบนโลกมนุษย์ ไม่ให้เสนียดจัญไรมากล้ำกรายได้

แต่ต้องบูชาแล้วไม่เกิดความสับสนปนเป

ชาวพุทธนั้นต้องการที่จะบูชาเจ้าแม่กวนอิมเพื่อแสวงหาความสงบสุขทางธรรม

และคนในลัทธิเต๋าบูชาถู่ตี้กง เฉินหวงกง ไท่ซ่างเหล่าจวิน สามมหาเทพและสี่เทวราช

ตามธรรมเนียมของประเทศหลง ผู้คนส่วนใหญ่บูชาลัทธิเต๋า หลายคนอาจไม่มีแนวคิดนี้ แต่ลองคิดดูให้ดี

ในช่วงเทศกาล เมื่อไก่และเป็ดถูกฆ่าที่บ้านก็จะถูกวางไว้ จุดธูปหน้าประตู ตรงหน้าไก่และเป็ดก็จะมีเหล้าสามถ้วยวางไว้เพื่อบูชาบรรพบุรุษใช่หรือไม่

ในช่วงตรุษจีน จะต้องบูชาเจ้าที่เจ้าทางในวันที่ยี่สิบสี่ค่ำ เดือนสิบสอง และวันส่งท้ายปีเก่าจะต้องบูชาเทพเจ้าไฉ่ซิงเอี๊ย…

ทั้งหมดนี้อยู่ในหมวดหมู่ของลัทธิเต๋า

จี้ฉางชำเลืองมองหญิงชราที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “บุษราคัมในห้องนั้นมีประโยชน์ แต่กลับเอามาใช้เพื่อปราบวิญญาณ ดังนั้นนางถังจึงเสียชีวิต แต่ถูกกักขังไว้ที่นี่ ไม่สามารถเกิดใหม่ได้แม้ว่านางต้องการแค่ไหนก็ตาม”

แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอไปพบซู่เป่าได้อย่างไร

…

ถังเถียนเถียนถามขึ้นมา “คุณซู่เป่า มีอะไรผิดปกติหรือไม่”

ซู่เป่าเมื่อได้ยินคำถามของท่านอาจารย์ ก็พูดขึ้นมาว่า “ไม่ปกติอย่างแรง นี่มันไม่ถูกแล้ว”

เธอมองไปยังรูปปั้นเจ้าแม่กวนอิม "การนับถือศาสนาพุทธต้องไม่บูชาลัทธิเต๋า เป็นเรื่องต้องห้ามอย่างยิ่งสำหรับชาวพุทธและลัทธิเต๋าที่จะอยู่ในห้องเดียวกัน"

“ดูเหมือนบางคนจะโชคไม่ดีที่ไปบูชาเจ้าแม่กวนอิมเข้า แต่ตัวเองไม่ได้นับถือศาสนาพุทธ ดังนั้นจะมาบูชาเจ้าแม่กวนอิมตามอำเภอใจไม่ได้”

ถังเถียนเถียนตกใจ "ง...งั้นเหรอ"

เจ้าแก้มก้อนชี้ไปที่ธงอัญเชิญวิญญาณอีกครั้ง “ภาพที่ใช้อัญเชิญวิญญาณตรงนั้นวาดผิดแล้ว ไม่สามารถเรียกดวงวิญญาณมาได้แม้แต่ดวงเดียว”

ยันต์สีเหลืองที่แปะไว้ตรงนั้นก็เป็นการวาดขึ้นมาอย่างมั่วๆ เช่นกัน

ถังเถียนเถียนทรุดลง “ถ้าอย่างนั้นคุณจะบอกว่าของทั้งหมดนี่ไม่ช่วยอะไรเลยงั้นหรือ แปลว่าคุณแม่ของผม…”

เขาไม่รู้สึกโกรธเลยที่ตัวเองโดนหลอก แต่กลับเป็นกังวลใจกลัวแม่ของเขาไม่ได้กลับมามากกว่า

ภายในห้อง นายหญิงในชุดกระโปรงยาวสีเขียวจ้องมองที่ร่างของเธออย่างขุ่นเคือง ดวงตาของเธอหม่นหมอง

“ฉันอยากไปแล้ว…ฉันอยากไป” เธอพึมพำ

ซู่เป่ากล่าว “จะบอกว่าไร้ประโยชน์เลยก็คงไม่ได้ บุษราคัมนี้ก็ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง”

ถังเถียนเถียนใจชื้นขึ้นมา

ซู่เป่ากล่าว “บุษราคัมปราบวิญญาณชิ้นนี้”

ถังเถียนเถียนยิ้ม "ใช่ไหม ใช่ไหม"

ซู่เป่าพูดขึ้นมา "การปราบปรามวิญญาณที่ว่า หมายถึงการปราบปราม กักขังเธอเอาไว้และทำลายเธอ"

ถังเถียนเถียนอึ้ง “…”

เขาตะโกนขึ้นมาว่า "แม่!" แล้วรีบไปหยิบบุษราคัมออกจากปากเธอทันที !

ทันใดนั้นบางสิ่งก็ลอยออกมาจากร่างหญิงชรา แล้วชนเข้ากับดวงวิญญาณของนายหญิงถัง

ภาพที่อยู่ตรงหน้าอาจจะดูโง่เขลาเล็กน้อย นายหญิงถังที่แทบจะไม่เปล่งเสียงอะไรเลย อยู่ๆเธอก็ส่งเสียงออกมา

“โอ้ เด็กผู้โชคร้ายคนนี้ เกือบทับแม่ของเขาตายเสียแล้ว ! ตายแล้ว ตายจริง!”

ถังเถียนเถียนรีบถาม: "คุณซู่เป่า ถ้าอย่างนั้น แม่ของผมจะกลับมาได้ไหม"

นายหญิงถังทิ้งสะโพกของเธอไว้ข้างหนึ่งแล้วด่าทอ "กลับมาบ้านแกสิ !"

ซู่เป่าถ่ายทอดคำพูดของนายหญิงถังตามความจริง “คุณยายถังบอกว่า กลับมาบ้านแกสิ !”

เจ้าแก้มก้อนแอ่นสะโพก เบิกตากว้าง เลียนแบบท่าทางของนายหญิงถัง

ถังเถียนเถียนอึ้งไปชั่วขณะ “อะไรเนี่ย”

ซู่เป่าชี้ไปที่ข้างๆ ของซูเหอเวิ่น “คุณยายถัง อยู่ตรงนั้นไง!”

ซูเหอเวิ่นสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที

ทำไมถึงมาอยู่ข้างๆเขาอีกแล้วล่ะ !

นายหญิงถังโวยวายด้วยความเจ็บปวดใจ "แกบ้าไปแล้วหรือ แกถูกโกงเงินไปตั้งสองร้อยล้าน! เงินมันหาง่ายเหมือนเสกเอานักหรือไง !”

ซู่เป่าพูดขึ้นมา “คุณยายถังบอกว่า แกบ้าไปแล้วหรือ แกถูกโกงเงินไปตั้งสองร้อยล้าน! เงินมันหาง่ายเหมือนเสกเอานักหรือไง !”

ทุกคนมองไปที่ซู่เป่าที่ทำท่าทางเหมือนคุณยายถัง เหมือนจนน่าขนหัวลุก

ถังเถียนเถียนอยากจะหัวเราะในตอนแรก แต่ในไม่ช้าดวงตาของเขาก็เริ่มแดงก่ำ

เขานั่งอย่างอ่อนแรงบนขอบเตียง จับมือผู้เฒ่าถัง และพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “ถ้าอย่างนั้นแม่ของผมจะไม่กลับมาแล้วใช่ไหม”

“ผมอยากให้แม่ผมกลับมา”

ถังเถียนเถียนร้องห่มร้องไห้ราวกับเด็กแบเบาะ

เขาเพียงต้องการให้แม่ของเขากลับมา…

มันยากขนาดนี้เลยเหรอ

เมื่อเขายังเด็ก แม่ของเขาแบกเขาไปด้วย ทำงานไปด้วย เขาเติบโตขึ้นมาบนแผ่นหลังของเธอ

แม่ของเขาลำบากมาทั้งชีวิต เขาพึ่งให้เธอได้สัมผัสความกินหรูอยู่สบายได้เพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

วันแห่งความสุขมักจะโบยบินจากเราไปเร็วเสมอ ทำไมถึงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ