ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 87

คนสองสามคนมองไปยังถังเถียนเถียนที่กำลังร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจ พวกเขาพูดอะไรไม่ออกเลย

ดวงคนจะไป ใครก็ห้ามไม่อยู่

ถ้าเทียบกับการต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับสายท่อเสียบเต็มตัวแบบนี้ สู้ปล่อยวางแล้วปล่อยให้เธอจากไปอย่างไม่ทรมานดีกว่า

ซู่เป่าพูดปลอบ “เอาน่า เอาน่า ลุงถังอย่าร้องไห้เลย ร้องไปก็…”

ในขณะนี้ ถังเถียนเถียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำมูก

ซู่เป่ารีบถอยหลังไปสองก้าว เธอชะงักไปพักหนึ่งและอดไม่ได้ที่จะพูดปลอบ

นายหญิงถังที่ลอยอยู่ข้างๆ พูดด้วยความรังเกียจ “ร้องไห้ไปก็น่าอายเปล่า! โตจนป่านนี้ น้ำมูกไหลเข้าปากหมดแล้ว…”

ร่องรอยความสิ้นหวังปรากฏในแววตาของเธอ เธอมองไปยังซู่เป่าแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะ ซู่เป่า”

เธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องตายไปอีกนานแค่ไหน

สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายที่ถูก ‘ทำลาย’ โดยลูกชายของตัวเอง ไม่มีอะไรน่าสลดใจไปกว่านี้อีกแล้ว

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณยาย”

เธอนิ่งไปชั่วขณะ แล้วพูดขึ้นมาอย่างร้อนรนใจอีกครั้ง “ตาต่อตา ฟันต่อฟัน แต่ก่อนท่านชอบมาขู่ฉัน ฉันอดทนมานานแล้ว!”

นายหญิงถังะเบิดเสียงหัวเราะและกล่าวขอโทษ “ขอโทษด้วย จากนี้ไปฉันจะไม่หลอกใครอีกแล้ว!”

ใครใช้ให้เธอมีญาณวิเศษกันล่ะ นอกจากต้องติดตามและอาศัยความช่วยเหลือจากเธอแล้ว นายหญิงถังก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก

นายหญิงถังพูดเสริมต่อ “ฉันขอพูดอะไรเล็กน้อยกับลูกชายฉันหน่อยได้ไหม”

ซู่เป่าลำบากใจเล็กน้อย ขณะที่จี้ฉางเลิกคิ้วขึ้นมา

“มานี่มาซู่เป่า ท่านอาจารย์ผู้นี้จะสอนสุดยอดทักษะให้เจ้าเอง! คาถานี้จะช่วยให้คนข้างๆวิญญาณตนนั้นพูดแทนวิญญาณได้”

ซู่เป่าอึ้งไปชั่วขณะ “นี่หมายถึงภาษาผีอย่างนั้นหรอกเหรอคะ”

จี้ฉางตอบ “ที่เจ้าพูดมา ก็ไม่ผิดซะทีเดียว…”

ซู่เป่าพยักหน้า “เข้าใจแล้วล่ะ”

ชวีเสี่ยงมองไปยังซู่เป่าที่กำลังบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างเป็นกังวล “คุณซู…เป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”

ซูอีเฉินตอบอย่างไร้อารมณ์ “เธอกำลังโทรศัพท์หาคนอื่นอยู่”

ซูเหอเหวินพยักหน้า “ในหูของน้องสาวผม มีหูฟังชนิดพิเศษอยู่”

สีหน้าของคนเป็นพ่อและลูกชายยังคงใจเย็นอยู่ แต่ตาของพวกเขาค้างไปแล้ว และเริ่มพากันพูดจาไร้สาระขึ้นมา

ชวีเสี่ยงเงียบ “…”

เป็น…เป็นแบบนี้เองเหรอ

จี้ฉางพูดขึ้นมา “มา ระลึกตามอาจารย์ ‘หากขุนพลเว่ยชิง แห่งฮั่นยังมีชีวิตอยู่’ ”

ซู่เป่าพูดตาม “หากขุนพลเว่ยชิง แห่งฮั่นยังมีชีวิตอยู่”

จี้ฉางพูดต่อ “Come on baby don’t be shy”

ซู่เป่าพูด “คัมม่อนเบบี้ด้อนท์บีชาย”

จี้ฉาง “ฮ่าๆๆ…”

นายหญิงถัง ”…”

ทุกคน ”…”

ชวีเสี่ยงตกละลึง โอ้ นี่ถึงกับต้องติดต่อไปยังต่างประเทศเลยหรือ

จี้ฉางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ การหยอกล้อเช่นนี้ ช่างสนุกจริงๆ !

ซู่เป่าจ้องไปยังจี้ฉาง “ท่านอาจารย์โกหก!”

จี้ฉางกระแอม “เปล่าๆ ไม่ได้โกหกนะ เพียงแต่ว่าทักษะการพูดไร้สาระนี่ ต้องเป็นเรื่องที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ตาย ทว่าที่นี้ไม่มีใครที่เหมาะสมเข้าเกณฑ์ที่ว่ามาเลย ข้าจึงจะสอนเจ้าอีกหลักสูตรหนึ่ง นั่นก็คือ การทำให้ศพฟื้น”

ซู่เป่าพูดด้วยความหนักใจ “ท่านอาจารย์จะหลอกข้าอีกแล้วใช่ไหม ท่านนี่จริงๆ เลย”

ซูอีเฉินอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากเข้า แม้ว่าไม่รู้ว่าซู่เป่ากับท่านอาจารย์คุยอะไรกัน แต่ท่าทางของเจ้าแก้มก้อนนั้นน่ารักเหลือเกิน

ซูเหอเหวินเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่คิด…

ขณะที่พึ่งรู้สึกสบายใจขึ้นมา นายหญิงถังที่นอนอยู่บนเตียงส่งเสียงร้องและลุกขึ้นมานั่งตัวตรง !

ซูเหอเหวิน “!!!”

เขากอดต้นขาของซูอีเฉินไว้แน่นและเขย่า

ซูอีเฉินก็อึ้งไม่แพ้กัน “…”

ชวีเสี่ยงตกตะลึง “ศ…ศ…ศพฟื้นขึ้นมาแล้ว !”

ซู่เป่ากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา: "ศพไม่ได้ฟื้นหรอก พอดีซู่เป่าเผลอเหยียบปุ่มสปริงของเตียงน่ะ !"

ชวีเสี่ยง “…”

ทุกคนต่างพากันออกไปแล้ว

นายหญิงถังและถังเถียนเถียนถูกปล่อยให้คุยกันในห้องตามลำพัง