ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 88

ในห้องที่ไม่มีแสงไฟ ต้องอาศัยแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา จึงจะพอมองเห็นดวงตาของชายชุดดำได้บ้าง ผมสีดำหยิกเล็กน้อยห้อยอยู่เหนือคิ้วของเขา และแสงในดวงตาสะท้อนแสงที่รุนแรงภายใต้แสงจันทร์

ในเวลานี้โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นและเขาก็รับมัน ในห้องที่เงียบสนิททำให้ได้ยินเสียงปลายสายอยากแผ่วเบา

“คุณท่านกวน เสียชีวิตลงแล้ว เมื่อเวลาสามนาฬิกาห้าสิบนาทีของบ่ายวันนี้ เพื่อนบ้านของถังเถียนเถียนไปเจอเข้า…”

“คนที่ไปตระกูลกวนด้วยกันก็มีซูอีเฉิน ซูเหอเหวินลูกชายของเขา หลานสาวของเขา ซูจื่อซู่ จากตระกูลซู แล้วก็ผู้ช่วยชวีเสี่ยง…”

“…ซากกระดูกใต้สนามฟุตบอลของโรงเรียนประถมนานาชาติอู่เซี่ยง บันทึกของตำรวจระบุว่าเป็นของคุณท่านกวนที่กลับมาก่อนออกเดินทาง และแน่นอนว่ามีกระดูกฝังอยู่ใต้สนามเด็กเล่นด้วย...”

ชายในชุดดำเย้ยหยัน

อากวนกลับมาไขคดีงั้นเหรอ

เขาไม่เชื่อ

“ทำไมตระกูลซูถึงไปอยู่ที่นั่นด้วย”

ปลายสายพูดว่า “ตระกูลซูต้องแวะไปที่ตระกูลถังแต่แรกอยู่แล้ว…”

หลังจากปลายสายพูดจบ ชายในชุดดำก็พูดอย่างเย็นชาขึ้นมา “ตรวจสอบดูว่าใครที่เข้าไปยังตระกูลกวนในวันนี้บ้าง แล้วส่งรูปถ่ายมาให้ฉันทั้งหมด”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็วางสายและยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋า

ชื่อของเขาคือมู่กุยฝาน ซึ่งปู่ของเขาเป็นคนตั้งชื่อให้ หวังอยากให้เขาฟื้นคืนสู่ภาวะปกติ ใช้ชีวิตได้เหมือนคนธรรมดาสามัญทั่วไป

แต่คุณปู่ของเขาเสียชีวิตไปเมื่อสิบแปดปีที่แล้ว

ก่อนตายคุณปู่ได้บังเอิญพบกับนักธุรกิจผู้หนึ่งซึ่งก็คืออากวน โดยคุณปู่ไว้วางใจและมั่นใจว่าอากวนต้องตามหาเขาเจออย่างแน่นอน

เขาใช้เวลาอยู่หลายสัปดาห์กว่าจะทราบเรื่องนี้ แต่ก็เสียดายที่มาช้าเกินไป เขามีเรื่องสำคัญมากที่ต้องถามอากวน แต่ตอนนี้กลับไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไปแล้ว

มู่กุยฝานยืนขึ้น และหายไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืดมิด

**

คืนนั้นซู่เป่านอนหลับสนิท

เธอฝันถึงชายคนหนึ่งที่ตัวสูงกว่ากรอบประตู เขาบอกว่าเป็นพ่อของเธอ แต่เมื่อเขาเข้ามายังประตู หัวของเขากระแทกกับกรอบประตูอย่างแรง

ซู่เป่าหัวเราะคิกคัก

จี้ฉางที่พึ่งกลับมาจากข้างนอกเห็นเจ้าแก้มก้อนที่กำลังนอนหลับไปอมยิ้มไป ไม่รู้ว่าเธอฝันอะไรอยู่ หัวเราะคิกคักขึ้นมา แก้มป่องดั่งมะเขือเทศสองลูกมาผุดอยู่ที่หน้าเธอ

จี้ฉางสวมชุดคลุมสีขาว ใบหน้าอันซีดเซียวเล็กน้อยของเขาก็ปรากฎรอยยิ้มอันอ่อนโยน และเขาก็เอื้อมมือไปลูบผมของซู่เป่า

“เจ้าเด็กโง่เอ้ย”

วันต่อมา

ซู่เป่าตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมงเช้า นายหญิงซูรีบผลักประตูเข้ามาอย่างร้อนรน ราวกับกลัวว่าเจ้าแก้มก้อนจะหายไปซะอย่างนั้น

แต่ภาพที่เห็นคือซู่เป่าในสภาพที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย และกำลังใส่รองเท้าอยู่

“คุณยาย อรุณสวัสดิ์ค่ะ! ” ซู่เป่ายิ้มกว้างอย่างสดใส

ดูเหมือนอารมณ์ของนายหญิงซูจะสว่างไสวราวกับแสงแดดขึ้นมาทันใด และเธอก็ยิ้มจนรอยย่นก็ปรากฏขึ้นที่หางตาของเธอ “เด็กดี ทำไมตื่นเช้าจังล่ะจ๊ะ”

ซู่เป่าตอบ “เสี่ยวอู่ปลุกหนูขึ้นมาค่ะ!”

นอกระเบียงคือเสี่ยวอู่เกาะอยู่บนมุ้งกันยุง ส่ายหัวและร้องเพลงสุดเสียง “ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ! เป็ดอาบน้ำในคลอง! ตาก็จ้องแลมอง! เพราะในคลองมีหอยปูปลา!”

นายหญิงซูยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ตอนแรกที่ซีเฉินบอกว่าวิวนอกระเบียงจะเป็นวิวป่าฝน เธอไม่เห็นด้วย

เพราะรู้สึกว่านกตัวนี้จะส่งเสียงดังเกินไป

ซู่เป่าเด็กดีของเธอก็เติบโตขึ้นทุกวันทุกวัน ต้องได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ ถ้าหากเสียงพวกนั้นรบกวนเธอกลางดึกล่ะ

นายหญิงซูบ่นจุกจิก ตำหนิซูอีเฉินว่าไม่ฟังความผู้ใหญ่เลย

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา เธอจับมือนายหญิงซูแล้วเดินตามวีลแชร์แล้วเดินออกไป

“คุณยายคะ เสี่ยวอู่ตอนกลางคืนเขานอนก็ไม่ส่งเสียงดังแล้วค่ะ”

เช่นเดียวกับมนุษย์ นกแก้วไม่สามารถมองเห็นในเวลากลางคืนโดยไม่มีแสงไฟ

พอตกดึกก็ต้องการการนอนหลับ ทั้งคืนจึงเงียบมาก เว้นแต่จะมีคนสะกิดหรือตกอยู่ในอันตรายจึงจะร้องเสียงแหลมขึ้นมา