ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 897

ซูเหอเวิ่นไม่ได้สนใจเรื่องเล็กเรื่องน้อยของพวกเครือข่ายผู้ปกครอง

ไม่ว่าอย่างไรคุณย่าก็รับมือได้

เขาเพียงแค่กังวลว่าเมื่อไรจะไปจับจอมประจบสอพลอ

ช่วงพักกลางวันพวกเด็ก ๆ ก็กลับมา ซูเหอเวิ่นถาม “น้องสาว พวกเราจะไปจับผีร้ายกันตอนไหน”

ซู่เป่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนทำการบ้านเสร็จ”

ซูเหอเวิ่น “…”

เธอมีการบ้านที่ไหนกัน ปกติก็ทำเสร็จตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว

ซู่เป่าพูดต่อ “ไม่ใช่การบ้านของโลกมนุษย์”

ซูเหอเวิ่นสนใจขึ้นมาทันที “การบ้านอะไรเหรอ พี่อยากเรียนด้วย!”

ซู่เป่าตะคอก “พี่ชาย พี่เรียนไม่ได้”

ซูเหอเวิ่นไม่ยอม มีอะไรในโลกนี้ที่เขาเรียนรู้ไม่ได้ด้วยเหรอ

ถึงเขาจะไม่ชอบสายศิลป์ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะเรียนไม่ได้เลย วิชาภาษาจีนเขาทำข้อสอบลวก ๆ คะแนนเต็ม 120 เขาทำได้ตั้ง 110 เจ๋งป่ะล่ะ!

“เธอว่ามา! การบ้านอะไร” ซูเหอเวิ่นยังคงคาใจ

ซู่เป่าตอบ “นี่เป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่งของยมโลก ก่อนอื่นเราต้องดึงพลังหยินในวังพญายม”

“พลังหยินมีแหล่งกำเนิดมาจากหมอกลึกลับที่อยู่ใต้หุบเหวผีร้อง ในหมอกลึกลับนั้นมีไอหยิน มีกิเลสของผีอาฆาต และอีกหลากหลายสิ่งปะปนกันอยู่ เราข้ามขั้นตอนนี้ไป เพราะว่าวังพญายมกลั่นบริสุทธิ์ให้แล้ว!”

(วังพญายม ‘รีบชมข้าสิ!’)

ซูเหอเวิ่นสับสน เอ๊ะ ที่แท้ยมโลกก็มีเคมีเหมือนกันเหรอเนี่ย และก็มีการกลั่นบริสุทธิ์เหมือนกันด้วย

เขาก็ถามต่อทันที “กลั่นอย่างไรล่ะ...”

ซู่เป่า “อืม ก่อนอื่นก็กลืนหมอกลึกลับและไอหยินทั้งหมดเข้าไปในท้อง จากนั้นก็ปล่อยก๊าซเสียที่ไร้ประโยชน์ออกมาคล้าย ๆ กับผายลม แล้วก็จะได้พลังหยินบริสุทธิ์!”

ซูเหอเวิ่น “...”

ซูเหอเหวิน ซูจื่อซี และมู่กุยฝาน “...”

ใบหน้าเท่ ๆ ซูเหอเหวินแอบจำมันไว้ในใจ ก่อนจะพูดว่า “ต่อสิ”

ซู่เป่า “ห๊ะ” ยังจะต่ออีกเหรอ

พวกเขาฟังเข้าใจไหมเนี่ย ถ้าฟังเข้าใจแล้วจะฝึกได้เหรอ

เอิ่ม...

“พลังหยินคือสิ่งที่จะสามารถช่วยให้โลกใต้พิภพของเรายกระดับขึ้นได้ อันดับแรกดูดพลังหยินไปไว้ในร่างกาย แล้วก็ให้มันไหลเวียนไปตามชีพจรและภายในร่างกายหนึ่งรอบ จากนั้นพลังทั้งหมดก็จะไหลเวียนกลับไปอยู่ในท้อง!”

“เมื่อท้องอิ่ม ก็ถึงเวลายกระดับ!”

ซู่เป่าลูบหน้าท้องอย่างมีความสุข “พูดจบแล้ว!”

ซูเหอเวิ่นเงียบ

ซูเหอเหวินเงียบ

มู่กุยฝานเงียบ

ซูจื่อซี :...

ก็ฟังเข้าใจทุกคำนะ แต่พอฟังรวม ๆ แล้วไม่เข้าใจอะไรเลย

ซูเหอเวิ่นเข้าใจแล้ว ต้องเป็นเพราะว่าเขายังจับผีได้ไม่มากพอแน่ ๆ!

ก่อนหน้านี้น้องสาวก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น พอจับผีได้เยอะขึ้น ถึงจะค่อย ๆ เก่งขึ้น!

ในฐานะที่เป็นคนคนเดียวในตระกูลซูที่สามารถมองเห็นผีได้ด้วยตาเปล่า เขาจะต้องเกิดให้ได้! (คนอื่นที่เห็นบ้างเป็นบางทีไม่นับ! คนเราอยู่ใกล้ชิดกับผีจะไม่เห็นผีได้ยังไง...ส่วนอาเขยใส่สร้อยข้อมือเชือกดำจึงสามารถเห็นได้นั่นก็ไม่นับ)

“น้องสาว เดี๋ยวพอเธอทำการบ้านของยมโลกเสร็จแล้ว พาพี่ไปจับผีกันเถอะนะ!” ซูเหอเวิ่นมองซู่เป่าตาปริบ ๆ พร้อมกับเขย่ามือน้องสาว

ซูเหอเหวินเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “เป็นพี่ชายแต่ทำท่าทางอ้อนน้องสาว น่าไม่อาย”