ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 898

ซูเหอเวิ่นจ้องมองผีประจบสอพลอตัวร้าย ก่อนจะถามว่า “น้องสาว ผีตัวนี้ต้องจับยังไง”

เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ซูเหอเวิ่นพาน้องสาวไปจับผีแล้วนะ

แต่เป็นซู่เป่าที่พาพี่ชายไปจับผี

ครั้งก่อนซูเหอเวิ่นเคยจับผีหัวคน นั่นขนาดแค่ผีอาฆาตธรรมดา ๆ ก็เล่นซะเขาแทบแย่

นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาจับผีร้าย

ซู่เป่าถาม “พี่รู้ไหมว่าคนประจบสอพลอกลัวอะไรที่สุด”

ซูเหอเวิ่นถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “อะไรเหรอ”

ซู่เป่าฉีกยิ้มกว้าง ในแววตาแฝงไปด้วยความฉลาดและซุกซน “ก็ประจบไม่ถูกทางยังไงล่ะ”

เธอยิ้มกว้าง ดึงมือซูเหอเวิ่นวิ่งเข้าไปด้านใน “ป่ะ! ไปเรียนกันก่อน”

ซูเหอเวิ่นมองผีร้ายอย่างอาลัยอาวรณ์ รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ได้เป็นแค่ KPI ของน้องสาวแล้ว แต่ยังเป็นของเขาอีกด้วย!

“บ๊ายบาย...ประจบสอพลอ ฝากไว้ก่อนเถอะ!” ซูเหอเวิ่นพูดด้วยความรู้สึก‘ลึกซึ้ง’

ผีประจบสอพลอตัวร้าย “?”

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวมองดูลูกที่เข้าไปในโรงเรียนด้วยความเศร้าสร้อยและไม่รู้สึกโล่งใจเลยสักนิด

เมื่อกี้ก็คิดว่าจะทำแผลให้ลูก แล้วค่อยให้เข้าโรงเรียน ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดี ๆ เขาก็วิ่งจากไปด้วยความโมโห

นักเรียนคนนั้นที่ถูกเหลียงเจิ้นอ้าวเรียกว่าหมูดำอ้วนชื่อว่าเฮยเหยี่ยนอวี้ เฮยเป็นแซ่ที่พบเห็นได้น้อยมาก ๆ เหยี่ยนอวี้สองคำนี้สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 แล้ว พวกเขายังไม่รู้จัก

บวกกับสีผิวของเฮยเหยี่ยนอวี้เป็นสีแทน ตัวค่อนข้างสูงใหญ่ล่ำซำ ดังนั้นเหลียงเจิ้นอ้าวจึงชอบเรียกเขาว่าหมูดำอ้วน

แม่ของเฮยเหยี่ยนอวี้ไม่สบอารมณ์ “คุณแม่เจิ้นอ้าว ฉันว่าของลูกคุณควรจะแก้นิสัยแบบนี้นะคะ ชอบตั้งฉายาให้คนอื่นมันเสียมารยาท ผู้ปกครองต้องคอยชี้แนะ มิฉะนั้นเด็กก็จะไม่รู้”

มีประโยคหนึ่งที่แม่เฮยเหยี่ยนอวี้อยากจะพูดต่อ แต่ก็อดกลั้นเอาไว้ไม่พูดออกมา ‘คราวก่อนที่เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนั้น ก็เพราะเขาตั้งฉายาให้กับซูจื่อซู่’

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เหลียงเจิ้นอ้าวตั้งฉายาให้คนอื่น เพื่อนทั้งชั้นเรียนต่างก็ถูกเขาตั้งฉายาให้ ส่วนใหญ่ที่ผ่านมามักจะปล่อยเลยตามเลย จึงอยู่อย่างสงบและไม่มีเหตุทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกัน

นิสัยเสียมาตั้งนานแล้วยังไม่แก้ แค่นี้ก็สามารถดูออกแล้วว่าผู้ปกครองสั่งสอนมาอย่างไร

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวพูดอย่างนอบน้อม “ที่คุณแม่เหยี่ยนอวี้พูดมาก็ถูก ทั้งหมดเป็นเพราะว่าฉันสอนเขาไม่ดีเอง... เห้อ ลูกคนนี้ค่อนข้างจะดื้อ ฉันพูดอะไรก็ไม่ฟัง!”

“แต่ว่าครั้งนี้เหยี่ยนอวี้ก็ลงไม้ลงมือหนักไปนะ ไม่รู้ว่าเจิ้นอ้าวจะเป็นยังไงบ้าง...ฉันเป็นห่วงเขาจัง”

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวมองเข้าไปในโรงเรียนด้วยความกังวล ในมือถือโทรศัพท์ไว้อย่างลังเล

แม่เฮยเหยี่ยนอวี้พยักหน้า “ก็หนักจริง ๆ แหละ ต้องขอโทษด้วยนะ ฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว”

พูดจบเธอก็ขึ้นรถไปเลย

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวยังยืนอยู่ที่เดิม เวลาเปิดประตูในช่วงเช้าหมดลงแล้ว ยามก็เริ่มไล่คนออกไป “ผู้ปกครองครับ อยู่ตรงนี้ไม่ได้นะครับ รีบออกไปเลย”

ทันใดนั้นแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวก็รู้สึกโกรธอย่างไม่ทราบสาเหตุราวกับมีไฟกำลังสุมอยู่ในอก

อะไรของยัยแม่หมูดำอ้วนเนี่ย นี่เธอกังวลแทบตาย แต่อีกฝ่ายกลับพูดขอโทษแบบส่ง ๆ แค่นั้นเนี่ยนะ

แถมประโยคขอโทษนี่ไม่รู้ว่าพูดให้กับลูกของเธอ หรือขอโทษเพราะว่าต้องรีบไปทำงานกันแน่

มีที่ไหนกันคนแบบนี้ ต่อให้ลูกของเธอจะผิด แต่การลงมือทำร้ายคนอื่นมันถูกงั้นเหรอ ตามหลักแล้วก็ควรจะดูแผลเด็กสักหน่อยสิว่าต้องไปโรงพยาบาลไหม

แม่เหลียงเจิ้นอ้าวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาครูเสี่ยวโอว

น่าเสียดายโทรไปสองสามครั้งก็ไม่มีคนรับ