ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 908

ซูลั่วคือลูกชายซุปตาร์ของย่าซูจื่อซู่ ไม่ใช่เรื่องโม้

แล้วคนอื่นที่เป็นกัปตันเครื่องบิน…วิศวกร…ทั้งหมดก็คือเรื่องจริงหรือ?

นี่คือครอบครัวที่มีรายได้ต่อปีระดับสิบล้านจนถึงร้อยล้านเชียวนะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีมหาเศรษฐีอยู่ข้างกายเธอ!

ยังมีชายหนุ่มที่ไม่ได้ลงมาจากรถออฟโรดคันนั้นอีก ได้ยินว่าเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง

ตระกูลนี้มีทั้งเงินและอำนาจ！

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ทำผ่านมา เพราะตอนที่ลูกชายเธอไปทะเลาะตบตีกับลูกของตระกูลนี้ เธอน่าจะให้ลูกชายไปขอโทษซูจื่อซู่…

ไม่น่าเห็นแก่ความสะใจในตอนนั้นเลย

ถ้าอดทนอีกนิด ตอนนี้คงจะได้เป็นเพื่อนกันแล้ว และถ้าได้ไปเที่ยวหากันที่บ้าน ไม่แน่ว่าป่านนี้เธอคงจะได้เจอนักแสดงในดวงใจอย่างซูลั่วก็เป็นได้…

ถ้าได้สนิทชิดเชื้อกับคนเช่นนี้ คงไม่ต้องมาคอยประจบสอพลอให้มากมาย เดินตรงไปต่อหน้าครูใหญ่ได้อย่างง่ายดาย ลูกชายของตัวเองก็จะได้รับการดูแลอย่างดีจากคุณครูในทั้งโรงเรียน…

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกเศร้าใจ จนไม่รู้จะอธิบายยังไง มันอัดอั้นอยู่ในอก ไม่สามารถมีความสุขขึ้นมาได้เลย

เมื่อหันไปมองดูกระโปรงตัวนั้นที่อุตส่าห์ลงทุนซื้อมาในราคาแพง ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บช้ำใจ คิดจะประจบครูเสี่ยวโอวแต่ก็ทำไม่สำเร็จ

ความรู้สึกตอนนี้เหมือนทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด!

ถึงแม้ว่าของสิ่งนั้นเดิมทีจะไม่ใช่ของตัวเอง…แต่ก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองได้สูญเสียสิ่งของสำคัญไป ทำให้กลุ้มใจยิ่งนัก

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง ก่อนที่จะหยิบชุดกระโปรงนั้นเดินออกไป ดูว่าจะสามารถคืนกลับไปได้ไหม เพราะยังไงตัวเธอก็ใส่ไม่ได้…

สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถคืนได้ ทำได้แค่เปลี่ยนไซส์หรือเปลี่ยนแบบให้เธอ

แม่ของเหลียงเจิ้นอ้าวเลือกดูไปมา สุดท้ายก็เลือกเป็นชุดกระโปรงลายดอกไม้ที่เธอสามารถใส่ได้เพื่อให้มันจบเรื่องซะที

เรื่องราวครั้งนี้ก็เหมือนกับชุดกระโปรงที่ซื้อมาในราคาแพงแต่ก็ใช้การไม่ได้ ได้แต่แขวนเก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้า ใส่ไปก็ไม่ใช่ชุดที่ตัวเองชอบ ไม่ใส่ก็เสียดายเงินที่อุตส่าห์ซื้อมาในราคาแพง ไม่นานก็ค่อยๆสะสมจนกลายเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงใจเธออยู่ตลอดเวลา

พู่กันชี้ชะตาของซู่เป่าลอยอยู่ตรงหน้า เหมือนกำลังเห็นภาพสะท้อนในน้ำ มองดูชุดกระโปรงตัวแพงของคุณแม่เหลียง

“มีหลายเรื่องที่เหมือนกับชุดกระโปรงตัวนี้ใช่ไหมคะอาจารย์” ซู่เป่าหันไปมองข้างๆ วันนี้อาจารย์จะได้ออกมาแล้ว

จี้ฉางขานตอบกลับมาเบาๆ “ในตู้เสื้อผ้าของทุกคนก็มีชุดกระโปรงแบบนี้แขวนเอาไว้อยู่”

ซู่เป่าเกิดความสงสัย มีทุกคนเลยเหรอ?

แต่ในตู้เสื้อผ้าของเธอไม่มี

จี้ฉางลูบหัวของเธอไปมาด้วยความเอ็นดู “เมื่อโตขึ้นเจ้าก็จะเข้าใจได้เอง”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ อาจารย์”

“จริงด้วยอาจารย์ พวกเราจะต้องรีบคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้กับแมวผีแล้ว!”

จี้ฉางพูดตอบว่า “พวกมันน่าจะยังไม่รีบร้อน”

ซู่เป่าทำตาขวาง “อาจารย์ ท่านคงคิดอยากจะแขวนเอาไว้บำเพ็ญต่อล่ะสิ~”

จี้ฉางหรี่ตาเบาๆ “พูดจาเหลวไหล เห็นอาจารย์เป็นคนเช่นนี้หรือ”

ซู่เป่าทำสีหน้าสงสัย ‘ท่านคิดแบบนี้อยู่มิใช่หรือ’ แก้มกลมๆอันแดงระเรื่อนี้ กระพริบตาไปมาอย่างไร้เดียงสา

จี้ฉาง “…”

เขายอมรับก็ได้ แล้วแต่เธอจะพูดยังไง

จี้ฉางยิ้มเบาๆ “อาจารย์ทำเช่นนี้เพราะหวังดีต่อเจ้า? ช่างไม่เห็นใจกันบ้างเลย”

เขาแค่อยากจะเก่งมากขึ้นอีกหน่อย เพื่อจะได้คอยปกป้องดูแลเจ้าให้ดี

ครั้งหน้าถ้าได้ไปที่ยมโลกอีก เขาหวังว่าจะได้ปกป้องเจ้าลูกศิษย์ตัวน้อยให้เดินทางไปอย่างสง่าผ่าเผย!

ส่วนเรื่องแมวผี…เอ่อ ตอนนี้พวกมันก็มีพลังมากพอสมควรแล้ว ยังไม่เร่งรีบ!

ซู่เป่ายิ้มอย่างดีใจ วิ่งออกจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะ หนูจะไปหาลุงสี่เพื่อถ่ายหนังแล้ว!”

ที่จริงแล้วเธออยากจะคืนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้เรียบร้อย จากนั้นก็กลับจิงตูพร้อมกับทุกคน