ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 91

เล่นสไลเดอร์เสร็จ เหล่าพี่น้องก็ไปเล่นรถไฟเหาะสำหรับเด็กเล็กกัน

ซู่เป่าและหานหาน ‘วู้ว..’ ‘ฮ่าๆ…’

ซูเหอเหวินไร้สีหน้าตั้งแต่ต้นจนจบ

แค่นี้เองเหรอ

ส่วนซูเหอเวิ่นกำลังคิด สมมติความเร็วของรถไฟเหาะคือ…ความเยื้องศูนย์กลางครึ่งวงกลมจะเท่ากับ…ต้องมีความเยื้องศูนย์กลางวงกลมเท่าไรจึงจะสามารถเห็นผีได้กัน

จากนั้นก็เป็นเครื่องเล่นยักษ์ตกตึก ที่มีความสูงเพียงตึกสามสี่ชั้น ความเร็วในการตกก็ช้ามาก

ซู่เป่า “ว้าว”

หานหาน “สนุกจังเลย!”

ซูเหอเหวินไร้สีหน้า

เพียงแต่…เขาไม่เคยเล่นอะไรแบบนี้มาก่อน เขามองเครื่องเล่นไร้สาระเหล่านี้ เหมือนจะไม่ได้แย่…

ซูเหอเวิ่นคิด หากความเร็วดิ่งตกของเครื่องเล่นเป็นXX อัตราการเต้นของหัวใจเป็นXX ต้องตกเร็วขนาดไหนจึงจะเห็นผีได้

ผลที่คำนวณออกมาได้คือความเร็วมากกว่าปีแสง หากตกลงบนพื้นด้วยความเร็วปีแสง คนคงตายนานแล้ว จะไม่เห็นผีได้ไงล่ะ

……

หลังเล่นพวกม้าหมุน รถบั๊ม เครื่องเล่นทอร์นาโด บ้านบอลต่างๆ ไปรอบหนึ่ง ซู่เป่าและหานหานต่างหอบเหนื่อย ทั้งคู่ถือน้ำผลไม้คนละแก้ว ดูดกินอึกๆ

ซูเหอเวิ่นคำนวณความเร็วของเครื่องเล่นทั้งสวนสนุกจนเสร็จ สรุปได้ว่าทฤษฎีใช้ความเร็วในการเห็นผีคงไม่ได้ผล ใช้ทฤษฎีสนามแม่เหล็กดูจะเป็นไปได้มากกว่า

ซูเหอเวิ่นยังคงไร้สีหน้า แต่นัยน์ตาแฝงไปด้วยความตื่นเต้น แก้มก็แดงฝาด

ซู่เป่าเอนหัวพร้อมถาม “พี่คะ สนุกไหมคะ”

ซูเหอเหวิน “ก็งั้นๆ น่ะ”

หานหานพูดเสียงดัง “พี่เหอเหวินน่ะปากแข็ง!”

ซู่เป่าชะงัก “คิกๆๆ ปากแข็ง”

เห็นซู่เป่าหัวเราะ หานหานจึงยิ่งมีพลัง “ปากแข็งแบบกัดตะปูได้ เหมือนเป็ดที่ต้มไปเจ็ดสิบสองวัน เหลือแต่ปากอย่างเดียวที่ยังแข็งอยู่”

ซู่เป่าลอกเลียนแบบ “ฮ่าๆๆ เป็ดที่ต้มไปเจ็ดสิบสองวัน เหลือแต่ปากที่แข็ง!”

หน้าผากซูเหอเวิ่นเหวินเต็มไปด้วยรอยย่น

เธอรู้หรือไงว่าความหมายมันคืออะไร ถึงได้หัวเราะน่ะ

หนุ่มสายศิลป์อย่างซูเหอเหวินทนไม่ได้ จึงพูดแก้ “เขาเรียกเป็ดที่ต้มไปเจ็ดสิบสองรอบ เหลือแต่ปากที่แข็งต่างหาก ไม่ใช่เจ็ดสิบสองวัน”

ซู่เป่าและหานหาน “ใช่ๆๆ!”

ซูเหอเหวิน “…”

เหมือนเขาจะเผลอด่าตัวเองเข้า

เหล่าพี่น้องกำลังพูดคุยสนุกสนาน หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดสีแดงเหยียบก้าวเดินลอยๆ ราวกับผี เดินมาทางพวกเขาเบาๆ…

ในใจของซูเหอเวิ่นกำลังคิดเรื่องสนามแม่เหล็กกับการเห็นผี พอเงยหน้าก็เห็นคุณน้าราวกับผี แถมยังใส่ชุดสีแดงอีก เขาแทบจะกระโดดขึ้นมา

เขาตั้งใจมองอีกที อ๋อ เป็นคนนี่นา

เขาถอนหายใจ รู้สึกวางใจขึ้นมา

เห็นเพียงผู้หญิงด้านข้างเดินมานั่งเก้าอี้ข้างเขา เธอถอนหายใจเนือยๆ

พิงเก้าอี้ม้านั่ง ท่าทีเหน็ดเหนื่อยมาก

ซู่เป่าส่งเสียงเอ้ะ “คุณน้าอีกแล้วเหรอคะ”

หานหานมองตามไป พร้อมถาม “ใครเหรอ”

ทำไมเธอถึงจำไม่ได้ล่ะ

ซูเหอเหวินหรี่ตา “ผู้ปกครองครองเด็กนิสัยเสียที่แซงคิวเมื่อกี้”

ผู้หญิงชุดแดงหันหน้ามาอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อเห็นเหล่าซู่เป่าก็ชะงัก “โอ้ะ พวกเธอนี่เอง!”

ซู่เป่ามองผีร้ายที่อยู่บนไหล่ของเธอ

ซูเหอเวิ่นเห็นว่าทิศทางสายตาของเธอแปลกไป จึงถามโดยสัญชาตญาณ “มีอะไรเหรอ”

ซู่เป่ากุมมือ พร้อมพูดข้างหูเขา “พี่คะ บนไหล่ของเธอมีผีเกาะอยู่…”

ซูเหอเวิ่น “……”

“!”

ซู่เป่ามองซูเหอเวิ่นที่ย้ายที่นั่ง จึงเอ่ยถามอย่างงุนงง “พี่เป็นอะไรน่ะ”

ซูเหอเวิ่น “ไม่มีอะไร ด้านนั้นลมแรงไป”

หญิงชุดแดงยกมุมปากยิ้มพร้อมกล่าว “เมื่อกี้ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่เป็นไร คุณน้าชื่ออะไรเหรอคะ”

หญิงชุดแดงพิงเก้าอี้ โน้มเอวหลังค่อม คนทั้งคนเหมือนกำลังทลายลงมา เธอตอบ “ซินจื่อเหมิง”