ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 92

ยายจูงเด็กนิสัยเสีย หันหน้าไปอีกฝั่ง “ไม่นั่ง ใครอยากนั่งตรงนี้กัน เฮงซวย”

ซูอีเฉินนั่งลงมาทันที เขายกขาทั้งสองข้างขึ้นมาไขว่ห้างกันไว้

มือหนึ่งเขาถือป๊อปคอร์น ส่วนอีกมือพาดเก้าอี้เอาไว้ ปกป้องเด็กๆ ไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบเนียน

“ไม่นั่งก็ไสหัวไป” เขาพูดเย็นๆ “หากให้ผมเห็นคุณอีกครั้ง คุณอย่าหวังจะได้อยู่ในสวนสนุกอีกต่อไป”

ทั้งเผด็จการและไร้เหตุผล

ยาย “……”

เธอส่งเสียงหึ จูงมือเด็กนิสัยเสียจากไปอย่างโกรธเคือง ในปากยังคอยบ่น “ถุ้ย! ผู้ปกครองไม่ดีเด็กก็นิสัยเสียตาม! ยิ่งรวยยิ่งไร้มารยาท นี่น่ะเหรอคนในเมือง เจ๋งสุดๆ ไปเลย…”

ซินจื่อเหมิงขอโทษซูอีเฉินอย่างรีบร้อน แก้ไขปัญหาที่พวกเขาสร้างไว้อย่างเอือมๆ จากนั้นจึงวิ่งตามไป

พร้อมกับพูดกล่าว “พอแล้ว อารองก็พูดน้อยๆ หน่อยเถอะค่ะ”

ป้า “ชิ”

เด็กนิสัยเสีย “ผมจะดื่มน้ำผลไม้! ผมจะดื่มน้ำผลไม้!”

ซินจื่อเหมิง “รอเดี๋ยว”

เด็กนิสัยเสีย “ผมจะเอาตอนนี้! ทันที! เท่านั้น!”

“…”

ซู่เป่ามองซินจื่อเหมิงที่เดินไปเข้าแถวซื้อน้ำผลไม้อย่างยอมรับชะตา จู่ๆ ก็ถอนหายใจ “เห้อ~ บาปกรรมจริงๆ”

อาจารย์บอกว่า ผีร้ายตัวนั้นชื่อผีขี้ขลาด

ไม่รู้ว่าหากเธอจับตัวผีด้านหลังน้าซินจื่อเหมิงได้ น้าซินจื่อเหมิงจะกล้าหาญอย่างฮีโร่หรือเปล่า

สิ่งที่ไม่ชอบ เธอจะปฏิเสธเลยไหม

ซูอีเฉินมองแก้มนุ่มนิ่มของซู่เป่าที่กำลังคิ้วขมวด ท่าทีไตร่ตรองราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อย ก็รู้สึกขบขันอย่างอดไม่ได้

“กินสิ ป๊อปคอร์น” เขาชะงักไปพักหนึ่ง พร้อมพูดย้ำ “กลับไปอย่าเอาไปบอกคุณยายล่ะ”

ป๊อปคอร์นรสหวาน โดยเฉพาะป๊อปคอร์นที่ขายด้านนอก คุณยายมั่นใจว่ามันต้องใส่สารปรุงกลิ่น สี และสารกระตุ้นต่างๆ แน่…

ของที่ทำเองในบ้านปลอดภัยแน่นอน ส่วนอาหารด้านนอกไม่ว่าจะดีสักแค่ไหนก็เป็นอาหารขยะ…นี่ล่ะทฤษฎีของคุณยาย

ซู่เป่ารับป๊อบคอร์นมา ยกไปด้านหน้าพี่ๆ หยิบชิ้นหนึ่งเข้าปากกินเสียงงั่มๆ

กินไปพร้อมพยักหน้าไป “อื้มๆ ไม่บอกหรอก”

หางตาของซูเหอเหวินมองไปทางถังป๊อปคอร์นทีหนึ่ง จากนั้นพูดอ่อนๆ “พ่อเป็นคนสอนให้น้องนิสัยเสีย”

ซูอีเฉิน “หุบปากเถอะ”

ไม่งั้นจะทำยังไง ให้เขากลับไปโดนด่างั้นเหรอ

ซู่เป่าพูดอย่างตั้งใจ “พี่ไม่ต้องห่วงนะ ซู่เป่าไม่มีวันนิสัยเสียหรอก!”

ซูเหอเหวิน “……”

หลังเด็กๆ กินป๊อบคอร์นและดื่มน้ำผลไม้จนหมด ก็เป็นเวลาสี่ห้าโมงเย็นแล้ว

ซูอีเฉินมองเวลา “ได้เวลากลับไปแล้ว”

ซู่เป่ายกมือ “ลุงใหญ่ หนูอยากเข้าห้องน้ำ”

หานหานพูดขึ้นทันที “หนูไปด้วย!”

ซูเหอเวิ่นลุกขึ้น “ผมก็จะไป”

ซูเหอเหวินมองบนอย่างสง่าแบบควบคุมไม่ได้

เข้าห้องน้ำก็จะตามไปงั้นเหรอ

ซู่เป่าและหานหานวิ่งอยู่ด้านหน้า เด็กผู้หญิงสองคนจับมือกัน

ซูเหอเวิ่นบ่นอุบในใจ ทำไมผู้หญิงเข้าห้องน้ำถึงต้องจับมือกันด้วย

ส่วนผู้ชาย…

ซูเหอเวิ่นมองไปทางพี่ชายของตนที่เดินตามมาด้านหลัง

ซูเหอเหวินพูดตอบทันที “อย่าแม้แต่จะคิด!”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า อืม เด็กผู้ชายจับมือกันไปเข้าห้องน้ำมันแปลกๆ

ในห้องน้ำ ซู่เป่าเสร็จเร็วกว่า จึงเอ่ยถามข้ามประตู “พี่เสร็จหรือยัง”

หานหาน “ฉันกำลังอึอยู่”

ซู่เป่า “เอ้ะ แต่เมื่อกี้พี่บอกจะฉี่นี่นา!”

หานหาน “ตอนย่อขมิบไม่ทัน มันไหลลงมาแล้วน่ะ”

ซู่เป่า “……”

หานหานตะโกนพูด “เธออย่าหนีนะ รอฉันด้วย!”

ซู่เป่า “……”

ซู่เป่ายืนอยู่ไม่กี่วิ

อี๋~ พี่หานหานเหม็นจังเลย!

ทำยังไงดีนะ

ซู่เป่าค้นกระเป๋าของตนเอง เจอหน้ากากใบหนึ่ง เธอจึงสวมใส่

อืม ก็ยังเหม็นอยู่

เธอค้นต่อ เจอผ้าคลุมตัวหนึ่ง นี่เป็นผ้าคลุมที่คุณยายใส่มาเพราะกลัวว่าแอร์ในรถจะหนาวเกินไปสำหรับเธอ

ซู่เป่าหยิบผ้าคลุมออกมา คลุมหัว ปิดจมูกเอาไว้

ห่อตนเองจนกลายเป็นทรงบ๊ะจ่างน้อย

คุณป้าคนหนึ่งเห็นสภาพของเธอ ก็ขำออกมา

“พี่สาวเธอบอกให้รอ เธอก็รอที่นี่จริงๆ หรือไง!” คุณป้าพูดต่อ “ถ้าเหม็นก็ไปยืนรอหน้าประตูสิ!”

ซู่เป่า “ไม่ได้ เด็กๆ ต้องรักษาคำพูด”

หานหานพูดตะโกน “ห้ามไปนะ!”

คุณป้าคนนั้นหัวเราะฮ่าๆ ทีหนึ่ง แล้วส่ายหัวเดินจากไป

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตนเองจะหายใจไม่ออก

“พี่เสร็จหรือยัง”

หานหาน “เดี๋ยวก่อน ยังเหลืออีกนิด”

ซู่เป่า “อีกนิดคือเท่าไร”

หานหาน “ฉันก็ไม่รู้ ฉันดูก่อนนะ…”

คนที่ยืนต่อแถวอยู่ด้านนอกขำพรืดออกมาอย่างอดไม่ได้

เด็กๆ นี่มันน่าสนุกจริงๆ!

มือของซู่เป่าวางซ้อนกันอยู่นอกผ้าคลุม อุดจมูกเอาไว้ต่อ “พี่เร็วๆ หน่อย หนูจะทนไม่ไหวแล้วนะ!”

ด้านในดังเป็นเสียงโครก ในที่สุดหานหานก็ออกมา “ไปเถอะ เหม็นมากเลย”

ซู่เป่าวิ่งจู๊ดออกไปทันที วิ่งไปพร้อมตะโกนไป “เราต้องไม่รังเกียจความเหม็นของตนเองสิ!”

บนทางเดินสาธารณะ…

ซูอีเฉินเอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง ยืนรอเหล่าเจ้าเปี๊ยกออกมา

เขาเห็นซู่เป่าที่ห่อจนเหมือนบ๊ะจ่างตัวน้อยวิ่งออกมาก่อน

ซูอีเฉิน “?”

เข้าห้องน้ำ…ต้องขนาดนี้เชียว

ดูท่าห้องน้ำสาธารณะในสวนสนุกจะไม่ค่อยดีนัก

ซูอีเฉินหยิบมือถือขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ ส่งข้อความออกไป [ซื้อที่ดินตรงชนบท วางแผนออกแบบสวนสนุก แล้วส่งรายงานให้ฉันคืนนี้]

ที่บริษัท ชวีเสี่ยงที่ได้รับข้อความ “?”

หลังซู่เป่าวิ่งออกมา เธอรีบถอดแมสและผ้าคลุมของตนเองออกทันที เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ว้าว”

เธออยากพูดว่าด้านนอกนั้นอากาศดี

แต่เธอยังคงอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

“เอ่อ” เธอรีบล้างมือให้เสร็จ จากนั้นวิ่งไปทางซูอีเฉิน

“ลุงใหญ่!” เจ้าแก้มก้อนดีใจ วิ่งจนเปียทั้งสองข้างของเธอกระเพื่อม

ซูอีเฉินโน้มเอว รับเธอเอาไว้ในทันที พร้อมอุ้มขึ้นมา

แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่น ‘น้ำหอม’ จางๆ ของเธอ

“……”

นิ้วมือที่เรียวยาวของซูอีเฉินเคาะบนโทรศัพท์ จากนั้นส่งข้อความออกไป [โดยเฉพาะด้านห้องน้ำ วางแผนดีๆ]

ชวีเสี่ยงที่อยู่อีกด้าน “???”

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขาได้ยินประธานซูบอก วันนี้จะพาคุณหนูซู่ไปเล่นที่สวนสนุก

หรือคุณหนูซู่ตกส้วม…

ซู่เป่ากอดคอของซูอีเฉิน “ลุงใหญ่ ลุงช่วยหนูหาหน่อยได้ไหมว่าน้าซินจื่อเหมิงอยู่ที่ไหน”

ซูอีเฉินมองทางหานหาน และซูเหอเวิ่นที่กำลังเดินมาก พร้อมถาม “หาเธอไปทำไมกัน”

ซู่เป่าเกาะอยู่ข้างหูซูอีเฉิน “จับผีๆ!”

ซูอีเฉิน “……”

“ได้สิ”

กระทั่งถามยังไม่ถาม

ซู่เป่าอยากได้สิ่งใด เขาก็ให้สิ่งนั้นกับเธอจริงๆ

**

อีกด้าน

มู่กุยฝานได้รับข้อมูลทั้งหมดของคนในตระกูลซู รวมทั้งรูปภาพ

“ซูจิ่นอวี้…” เขานั่งมองภาพเงียบๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ “ตายแล้วเหรอ”

เขาขมวดคิ้ว รู้สึกรำคาญใจมากกว่าเดิม

ผู้หญิงในรูปสีหน้าซีดเผือด ท่าทีอ่อนแอ

คืนนั้นเขามองหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ชัด แต่เขารู้สึกคุ้นกับดวงตาคู่นี้มาก

“ตรวจสอบซูจิ่นอวี้ เมื่อห้าปีที่แล้วเธออยู่ไหน”

ลูกน้องที่อยู่อีกด้านพูดกล่าว “เรื่องนี้ไม่ต้องสืบแล้วครับท่าน คุณหนูน้อยตระกูลซูเพิ่งกลับจากหนานเฉิง ก่อนหน้านี้ซูจิ่นอวี้เคยหายไปเพราะความสับสนทางความทรงจำจากมะเร็งเม็ดเลือดขาว เธอหายไปที่เมืองหนานเฉิงนี่ล่ะครับ”

มู่กุยฝาน “……”

เขาหยิบภาพถ่ายซู่เป่าขึ้นมาอีกครั้ง มาวางเรียงข้างรูปถ่ายซูจิ่นอวี้

เพราะฉะนั้น เขามีลูกสาวแล้วงั้นเหรอ?!