ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 93

ความคิดของมู่กุยฝานลอยกลับไปยังอดีต

หลังคุณตาตาย เขาไม่ได้เลือกเดินหนทางธรรมดาต่อ แต่กลับเลือกที่จะเดินทางเดียวกับคุณตา สานต่องานที่คุณตาทำไม่สำเร็จ

เมื่ออายุ 7 ปี ตัวตนคุณตาถูกเปิดเผย พ่อแม่ของเขาถูกฆาตกรรมจากความแค้น เขาเองก็ถูกไล่ฆ่า…จนต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ใช้ชีวิตเร่ร่อนไปแปดปีเต็มๆ

เมื่ออายุ 15 ปี เขาโตขึ้น หน้าตาของเขาเปลี่ยนแปลงจากเดิมเยอะ เขาเปลี่ยนทั้งชื่อและแซ่ จนเข้าร่วมองค์กรดำนั้นได้อย่างสำเร็จ

เมื่ออายุ 20 ปี เขาทำงานในองค์กรดำจนได้ยศระดับผู้นำ เขาถูกขานว่า ท่านสาม แต่แลกมาซึ่งการที่เขาต้องติดยาเสพติด เพื่อปิดบังตัวตน

เมื่ออายุ 21 ปี หรือเมื่อห้าปีก่อน ก่อนที่เขาจะเก็บแห เขาถูกทรยศและเปิดโปงตัวตนที่แท้จริง

หัวหน้าองค์กรดำ ฉีดยาไอซ์ให้เขาเป็นสิบหลอดกับมือมันเอง

ยาไอซ์เป็นยาที่ใช้ปาร์ตี้ เวลาเล่นยาไอซ์มีกฏข้อหนึ่งที่ทุกคนรู้กัน…นั่นคือข้างกายจะต้องมีผู้หญิง

เมื่อคนเล่นยาไอซ์รวมตัวกัน มักเจอกับสถานการณ์ที่แสนวุ่นวาย ภาพที่ตำรวจเห็นเมื่อพังประตูเข้ามา คือคนด้านในรวมตัวกันเป็นกลุ่ม มีเพศสัมพันธ์กันอย่างมั่วสุม…

และเพราะคุณสมบัติของสารเสพติดชนิดนี้ เขาที่ถูกฉีดไปหลายสิบหลอดจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

กระทั่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตน ‘จับ’ ตัวซูจิ่นอวี้มาได้อย่างไร สิ่งเดียวที่สติของเขาจำได้คือ ดวงตาคู่นั้นของซูจิ่นอวี้

หวาดกลัว สิ้นหวัง

มู่กุยฝานคิดถึงตรงนี้ สมองของเขาก็รู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมา เขายื่นมือนวดหัวคิ้วอย่างอดไม่ได้

รู้สึกผิดไหม

ระหว่างที่เขาแฝงตัว เขาที่ทำอะไรไม่สนใจจุดจบไม่เคยคิดถึงเรื่องการรู้สึกผิดมาก่อน ยกเว้นเรื่องนี้…

หลังจากที่เขาถูกช่วยออกมา องค์กรดำถูกจับตัวจนหมด ส่วนเขาเองก็ถูกส่งไปศูนย์ฝึกหัดลับเพื่อเลิกยา

ที่ยาเสพติดนั้นน่ากลัว เพราะมันสามารถทำลายสติทุกอย่าง ต่อให้เป็นเขาก็หลบไม่พ้น

เขาเลิกยาในศูนย์ฝึกหัดไปสองปี แต่องค์กรไม่กล้าปล่อยให้เขาออกมา ดังนั้นจึงส่งเขาไปรบที่ชายแดน

ใช้ความโหดเหี้ยมของเลือดและไฟสงคราม ดึงเขาออกจากเหวลึกอย่างสิ้นเชิง

และแล้วตอนนี้เขากลับมาแล้ว

สิ่งแรกที่เขาทำคือการตามหาหญิงสาวคนนั้นที่ถูกเขาทำลายเมื่อห้าปีที่แล้ว กลับพบว่าเธอตายไปแล้ว

มู่กุยฝานมองผู้คนและรถยนต์ที่ขวักไขว่ไปมา

ภายในสิบแปดปี ครอบครัวของเขาตายหมด

เพื่อนที่ร่วมสู้ในภารกิจจับกุมยาเสพติด เหลือไม่ถึงหนึ่งส่วนสิบ

หญิงสาวเพียงคนเดียวที่มีความสัมพันธ์ด้านร่างกายกับเขาก็ตายแล้ว

เหมือนว่าเขาไม่หลงเหลืออะไรสักอย่าง

สายตาของมู่กุยฝานมองตก มองเด็กหญิงที่อยู่ในรูปภาพ

ดวงตาของเธอโค้งงอ ข้างปากมีลักยิ้มอ่อนๆ สองด้าน ไม่ชัดเจนนัก แต่กลับทำให้รอยยิ้มของเธอหวานมากกว่าเดิม

“ซู่เป่า…”

ลมพัดผ่านผมสีดำที่หยักศกเล็กน้อย บังดวงตาลึกซึ้งของเขาไว้ครึ่งหนึ่ง ยิ่งทำให้เขาดูโดดเดี่ยวและเย็นชามากกว่าเดิม

**

แตกต่างจากความโดดเดี่ยวของมู่กุยฝาน

ขณะนี้ตระกูลซูเพิ่งเปิดไฟหรู กลิ่นหอมฉุยของกับข้าวลอยมาแต่ไกล

ในห้องมีเสียงหยอกล้อคิกคากของเด็กๆ เสียงของนายหญิงซูยกสูงเล็กน้อย “เด็กๆ ล้างมือกินข้าวได้แล้ว”

ซู่เป่าล้างมืออย่างรวดเร็ว มือเพิ่งโดนน้ำ ถูไถสองทีก็เสร็จทันที

ซูอี้เซินที่ทำงานดึกวันนี้เลิกงานเช้าอย่างหาได้ยาก เขาเลิกคิ้วพร้อมกล่าว “ซู่เป่า ล้างมือต้องตั้งใจนะ!”

ซู่เป่ายิ้มอย่างเขินอาย “รู้แล้วน่า ลุงเล็ก”

ซูอี้เซินกดโฟมล้างมือ โน้มเอวโอบซู่เป่าเอาไว้ พร้อมกุมมือทั้งสองข้างของเธอ

ซู่เป่าร้องเพลงล้างมือไปอย่างร่าเริง “ล้างมือกันให้สะอาด ปราศจากเชื้อโรคอันตราย เราจะได้ปลอดภัย ห่างไกลโรคร้าย ไวรัสแบคทีเรีย…”

ดวงตาของซูอี้เซินแฝงแววยิ้ม “ใครสอนเธอกัน”

ซู่เป่ากล่าว “พี่หานหานสอนหนูมา เป็นยังไงบ้าง ขึ้นอนุบาลแล้วเก่งมากๆ เลยใช่ไหม”

เจ้าแก้มก้อนดวงตาเป็นสระอิ เอนหัวเล็กน้อยมองซูอี้เซินผ่านกระจก

ท่าทีทะเล้นน่ารัก

ซูอี้เซินจิ้มไปที่จมูกของเธอทีหนึ่ง “เก่งครับ เก่งมากๆ เลย”

ดีจังเลย…

เจ้าตัวน้อยในตอนนี้ ได้ร่าเริงสดใสมากขนาดนี้แล้ว