เหลียงเจิ้นอ้าวเหมือนประทัดที่โดนไฟเผา แค่เสี้ยววินาทีก็กระโดดพุ่งขึ้นมา!
แต่น่าเสียดายเมื่อเขากำลังจะก้าวขาวิ่ง ก็ถูกผีขวางทางเอาไว้
“น้องชาย จะวิ่งไปไหน?” ผีขี้ขลาดพูดด้วยน้ำเสียงโหยหวน “ช่วยเรียกรถพยาบาลให้หน่อย…”
“ผมต้องการรถพยาบาลจริงๆ…”
ตอนแรกผีขี้ขลาดแค่ต้องการหลอกให้เหลียงเจิ้นอ้าวตกใจ
แต่ว่า…
บรรยากาศในตอนนี้ ที่ไม่มีคนอยู่ในโรงเรียนและอาคารเรียนที่เงียบกริบ…เขาเคยถูกลากตัวไปทำร้ายที่ใต้ต้นไม้
กระอักเลือดอยู่ในห้อง ร้องตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างสุดเสียงแต่ก็ไม่มีผู้ปกครองท่านไหนได้ยิน
เขาแค่ต้องการจะบอกให้ช่วยเรียกรถพยาบาล เขาต้องการเพียงแค่นี้จริงๆ…
“…ช่วยผมด้วย” ในดวงตาของผีขี้ขลาดมีเลือดไหลรินออกมาเป็นสาย “ช่วยด้วย…ช่วยผมด้วย”
เขากวักมือให้เหลียงเจิ้นอ้าว
เหลียงเจิ้นอ้าวอยากจะกรีดร้องอย่างสุดเสียง แต่เหมือนมีใครมาบีบลูกกระเดือกเอาไว้ ทำให้ร้องยังไงก็ไม่มีเสียงดังออกมา
เขาเบิกตากลมโต อยากจะสลบเต็มทีแต่ก็ทำไม่ได้ จึงต้องฝืนใจมองผีที่อยู่ตรงหน้า
จากนั้นไม่นาน เหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกเหมือนรอบตัวหมุนวนไปมา จนทำให้เกิดอาการเวียนหัว…
ในหูมีเสียงดังอื้ออึง เสียงของคนรอบข้างค่อยๆฟังไม่ชัดเจน เหมือนตัวเองกำลังจะจมลงไปในน้ำ
พันเจิ้นเอ๋า…ฮาๆๆ…พันเจิ้นเอ๋า!
มีคนเรียกชื่อเขาอยู่ข้างหู
เหลียงเจิ้นอ้าวได้ยินเสียงไม่ชัดเจน เหมือนชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อของเขา แต่ก็ฟังเหมือนชื่อของเขา
สุดท้ายชื่อของพันเจิ้นเอ๋าและเหลียงเจิ้นอ้าวก็รวมอยู่ด้วยกัน จนเสียงเรียกนั้นค่อยๆกลายเป็นชื่อของเขา
“ฮาๆๆ เหลียงเจิ้นอ้าว คนขี้ขลาดอย่างแก ถ้าแน่จริงก็ลุกขึ้นมาสู้สิ!”
“โธ่~โธ่~แค่โดนต่อยไม่กี่หมัด ก็นอนหมอบอยู่กับพื้นเหมือนสุนัขที่ไม่มีแรงยืนแล้วเหรอ ?”
“ฮาๆๆ…”
ข้างหูมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้น
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหลียงเจิ้นอ้าว จู่ๆก็มีพลังบางอย่างผลักดันให้เขาฮึดสู้ขึ้นมา!
“พวกแก…อย่าคิดแต่จะรังแกผู้อื่นนะ!” เขาพูดอย่างโมโห พยายามจะยืนขึ้นมาอย่างสุดเรี่ยวแรง
แต่ก็ลุกขึ้นมาไม่ไหว จึงถูกเหยียบไปที่ท้องด้วยฝ่าบาทอย่างแรง
โอ๊ย..เจ็บ!!
เหลียงเจิ้นอ้าวหายใจเข้าลึกๆ
“ฮาๆๆ…แค่นี้ก็ลุกไม่ขึ้นแล้วเหรอ? เมื่อกี้ยังพูดว่าอย่ามารังแกกันอยู่เลย!”
“โธ่เอ๊ย ฉันหมั่นไส้ขี้หน้าแกมานานแล้ว! คนขี้ขลาด ผิวพรรณขาวใส ไม่เหมือนลูกผู้ชายเลยสักนิด”
“เจ้าหน้าขาว! แกคงคิดว่าผู้หญิงทั้งห้องจะหลงใหลในใบหน้าอันขาวใสของแกอยู่ใช่ไหม คิดแต่เรื่องชั่วๆอยู่ในใจ? ให้ตายสิ ฉันทนเห็นผู้ชายที่มีความคิดวิปริตอย่างแกไม่ไหวแล้ว!”
ความเจ็บใจ ความอับอาย ความโกรธ ที่อยู่ในตัวเหลียงเจิ้นอ้าวประทุออกมาแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
รอทุกวันเลยค่ะ คุณไอซ์...
จะอัพเมื่อไหร่คับ รออ่านอยู่นะคับ@^_^@...
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเขียนสุดยอดไปเลย👍 ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะค่ะ🙇♀️...
รออ่านทุกวันคับ...
อ่านทุกวันสนุกมาก วันนี้หยุดอัพ เหมือนตอนเช้าขาดอะไรไปสักอย่าง ปกติ8โมงเช้าต้องเจอน้องซู่เป่า55555 นอตอนต่อไปค่ะ...
สนุก รออ่านทุกวันเลยค่ะ...
จะมีการลงตอนต่อไปอีกไหมคะ คิดถึงซู่เป่าปกติมารอ8โมง 2 วันไม่มา ไม่แน่ใจว่ายุติการลงหรือวันหยุด...
ไม่มีต่อแล้วเหรอคะ จะหาอ่านต่อได้ที่ไหนคะ...
อยากอ่านหนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์...
สนุกค่ะ รออัพตอนใหม่อยู่นะคะ...