เหลียงเจิ้นอ้าวรู้สึกไม่สบายมากจึงวางตะเกียบลงแล้วกลับเข้าห้อง พ่อแม่ที่เอาตัวเองเป็นใหญ่ไม่ได้สังเกตุถึงความผิดปกติของเขาเลยแม้แต่น้อย
พอตกกลางคืนเขาเจ็บปวดจนไม่สามารถส่งเสียงได้และไม่รู้ว่าเป็นลมไปตั้งแต่ตอนไหน จากนั้นเสียงทะเลาะวิวาทก็ทำให้เขาตื่นอีกครั้ง
เขามองเห็นพ่อกับแม่กำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือดผ่านประตู
“พ่อ... แม่... ช่วยผมด้วย...”
“ช่วยผม... เรียกรถพยาบาลทีครับ... พ่อ แม่...”
“แม่...”
เขาพยายามส่งเสียงอย่างสุดกำลัง แต่เสียงกลับเบาเหมือนยุงบิน
ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา
ในโลกของเขา มีเพียงเขาที่พยายามดิ้นรนร้องตะโกนอย่างสุดแรง แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาเลย
เขาตายด้วยอาการเลือดออกในช่องท้องรุนแรง เจ็บปวดทรมานจนตาย
เจ็บปวดมาก... เจ็บปวดมากจริงๆ
เมื่อเหลียงเจิ้นอ้าวตื่นขึ้นทั้งน้ำตาอาบแก้ม กุมท้องพลางกลิ้งตัวบนพื้นไปมา จากนั้นร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว
แววตาของผีขี้ขลาดเหม่อลอยเล็กน้อย เขาถอยหลังสองก้าวพลางมองเหลียงเจิ้นอ้าวที่นอนกับพื้นอย่างเงียบๆ
“เจ้าเด็กเหลือขอ... ไปดีซะเถอะ” ผีขี้ขลาดพึมพำเสียงเบา
ในขณะที่เขากำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงแม่ของเหลียงเจิ้นอ้าววิ่งเข้ามา เมื่อครู่เธอถูกผีดวงซวยเล่นงานจนไม่รู้ว่าล้มกี่ครั้งและไม่รู้ว่าปล่อยไก่ไปกี่หน
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ทั้งตัวก็มอมแมมและเต็มไปด้วยน้ำเสียและฝุ่นชอล์ก
“เหลียงเจิ้นอ้าว! เป็นอะไร” คุณแม่เหลียงอุ้มเหลียงเจิ้นอ้าวขึ้นด้วยความร้อนรนใจและพูดอย่างตกใจว่า “เจ็บตรงไหน เกิดอะไรขึ้นกับแก เป็นอะไรกันแน่”
เหลียงเจิ้นอ้าวเพียงร้องไห้และตะโกนว่าเจ็บอย่างสุดแรง
ใบหน้าน้อยๆ ของเขาซีดเซียวและเต็มไปด้วยน้ำตา
“แม่... ผมเจ็บ แม่... ช่วยผมด้วย” เหลียงเจิ้นอ้าวร้องไห้พลางพูดว่า “ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ผมที... ฮือๆๆ”
ตอนนี้เหลียงเจิ้นอ้าวยังแยกไม่ออกชัดเจนว่าตัวเองคือเหลียงเจิ้นอ้าวหรือพันเจิ้นเอ๋า
ความหวาดกลัว ความอัดอั้นตันใจและความโกรธจากการถูกทำร้าย อีกทั้งความเจ็บปวด ความสิ้นหวังและความทรมานจากการตายทั้งเป็นทำให้เขาไม่สามารถแยกความจริงและภาพลวงตาได้อย่างชัดเจนในตอนนี้
คุณแม่เหลียงตกใจมาก แม้ปกติจะชอบประจบเพื่อหวังผลประโยชน์ แต่ยังไงก็เป็นลูกของตัวเอง อีกทั้งท่าทางของเหลียงเจิ้นอ้าวก็ไม่เหมือนแกล้งทำจึงรีบอุ้มลูกชายของตัวเองวิ่งออกไปด้านนอกโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
ผีขี้ขลาดมองดูอย่างเงียบๆ จนกระทั่งสองแม่ลูกหายไปตรงสุดทาง
เขาซ่อนความอิจฉาและความท้อใจไว้ในใจ
ถึงแม้คุณแม่เหลียงจะไม่ดียังไง แต่ก็ดีกับลูกชายของตัวเอง...
ส่วนแม่ของเขาถึงแม้จะพูดว่าถ้าไม่ใช่เพราะลูกก็หย่ากับพ่อของเขาไปตั้งนานแล้ว แต่...
ผีดวงซวยที่ไม่รู้ว่าอยู่ด้านหลังเขาตั้งแต่ตอนไหนพูดด้วยความประหลาดใจว่า “เชี่ย! พี่พัน ร้ายมากนะ จุ๊ๆ พี่ทำเด็กตกใจจนผวาแล้ว”
ผีหลายใจถามเสียงเบาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า “นายทำรุนแรงเกินไปหรือเปล่า”
พวกเขาแค่ต้องการสั่งสอนเหลียงเจิ้นอ้าวเพื่อให้เขาได้บทเรียน แต่ไม่ได้จะทำให้เขาตกใจแบบนี้...
ผีขี้ขลาดไม่พูดอะไรและลอยไปโดยไม่หันกลับมามอง เพียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะตามซู่เป่าไม่ทัน”
แล้วจากไปทันทีที่พูดจบ
ผีดวงซวยอุทาน ‘ห๊า!’ “กลับแล้วเหรอ ฉันสนุกไม่พอเลย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
รอทุกวันเลยค่ะ คุณไอซ์...
จะอัพเมื่อไหร่คับ รออ่านอยู่นะคับ@^_^@...
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเขียนสุดยอดไปเลย👍 ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะค่ะ🙇♀️...
รออ่านทุกวันคับ...
อ่านทุกวันสนุกมาก วันนี้หยุดอัพ เหมือนตอนเช้าขาดอะไรไปสักอย่าง ปกติ8โมงเช้าต้องเจอน้องซู่เป่า55555 นอตอนต่อไปค่ะ...
สนุก รออ่านทุกวันเลยค่ะ...
จะมีการลงตอนต่อไปอีกไหมคะ คิดถึงซู่เป่าปกติมารอ8โมง 2 วันไม่มา ไม่แน่ใจว่ายุติการลงหรือวันหยุด...
ไม่มีต่อแล้วเหรอคะ จะหาอ่านต่อได้ที่ไหนคะ...
อยากอ่านหนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์...
สนุกค่ะ รออัพตอนใหม่อยู่นะคะ...