ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 912

“เหลียงเจิ้นอ้าว” เหลียงเจิ้นอ้าวได้ยินเสียงแม่ของเขาดังขึ้นในความสับสนว่า “แกเป็นอะไร เจ็บตรงไหนกันแน่”

ขอบตาเหลียงเจิ้นอ้าวตาแดงก่ำพลางส่ายหน้า...

“ไม่เจ็บตรงไหนครับ”

น้ำเสียงของเขาดูเชื่อฟังมากและดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

แต่แม่ของเขากลับฟังไม่ออก เพียงต่อว่าเขาอย่างร้อนรนใจ “แกเล่นซนอีกแล้วใช่ไหม ห๊า! ล้อเล่นใช่ไหม แกล้งป่วยใช่ไหม ทำไมไม่เจ็บจริงๆ ให้ตายไปเลยล่ะ”

“ครูเสี่ยวโอวเธอกำลังจะเลิกงาน พอแกเป็นแบบนี้ก็เลยต้องเสียเวลาจนถึงตอนนี้ ปกติครูเสี่ยวโอวก็เหนื่อยมากพอแล้ว ไหนยังจะต้องทำความสะอาดห้องเรียนหลังเลิกเรียนอีก...”

“แกไม่รู้จักช่วยครู แล้วยังทำแบบนี้อีก...”

คุณแม่เหลียงบ่นจุกจิกชุดหนึ่ง แต่หลังจากใจเย็นลงก็ไม่ลืมประจบสอพลอเป็นนัย...

ครูเสี่ยวโอวที่อยู่อีกด้าน “...”

เธอกุมขมับอย่างจนใจ เมื่อเงยหน้ากลับเห็นเหลียงเจิ้นอ้าวเม้มปาก ขอบตาแดงก่ำและน้ำตาคลอเบ้า...

เธอถามเสียงเบาว่า “เจิ้นอ้าว เป็นอะไรเหรอ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

“ค่อยๆ บอกครูนะ ไม่ต้องกลัว เจ็บตรงไหนต้องบอกคุณหมอ...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เหลียงเจิ้นอ้าวก็พลันร้องไห้ดังลั่น

เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่และตัวสั่นระริกราวกับร่อนข้าวเปลือกเพราะความกลัว

ครูเสี่ยวโอวรีบกอดเขาไว้แน่นและตบหลังเขาเบาๆ จากจิตใต้สำนึก “โอ๋... อย่าร้องนะ หนูเป็นอะไรก็บอกครูนะครับ”

เหลียงเจิ้นอ้าวร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร

ถ้าเขาบอกว่าเจอผี เป็นผีพี่ชายที่โดนทำร้ายจนตาย

แม่ของเขาต้องอัดเขาชุดหนึ่งและบอกว่าสร้างปัญหาให้คุณครูแน่

เหลียงเจิ้นอ้าวจึงร้องไห้อย่างนั้น เมื่อร้องไห้จนเหนื่อยแล้วก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

คุณแม่เหลียงเอาแต่มองด้วยความตกตะลึง

สีหน้าของครูเสี่ยวโอวดูแย่มากหลังออกจากห้องผู้ป่วย

แล้วคุณแม่เหลียงยังพูดต่อว่า “ขอโทษด้วยนะคะครูเสี่ยวโอวที่ทำให้คุณต้องลำบาก”

“ปกติคุณก็ทำงานหนักมากพอแล้ว แล้วยังต้องมาเสียเวลา เลิกงานแล้วยังต้องมาเหนื่อยแบบนี้อีก... ต้องโทษลูกอกตัญญูของฉันเองค่ะ...”

ครูเสี่ยวโอวพูดว่า “หยุดค่ะ คุณแม่เจิ้นอ้าวคะ อย่าพูดอะไรอีกเลยค่ะ”

เธอขมวดคิ้วและมองคุณแม่เหลียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณแม่เจิ้นอ้าวคะ ถ้าคุณต้องการทำเพื่อเจิ้นอ้าวจริงๆ คุณก็ควรเอาใจใส่เจิ้นอ้าวให้มากกว่านี้ค่ะ เห็นชัดๆ ว่าท่าท่างของเขาคือตกใจมาก ไม่รู้ว่าเจออะไรที่ชั้นบนหรืออาจจะถูกใครทำให้ตกใจ”

โรงเรียนที่เงียบสงบ บางครั้งเธอเลิกงานดึกก็ยังรู้สึกกลัว

เมื่อสักครู่เหลียงเจิ้นอ้าวลงจากตึกอย่างไร้เหตุผล อาจเป็นไปได้ว่ากลัวอะไรบางอย่างหรืออาจเป็นไปได้ว่าตกบันไดเพราะไม่ระวังหรืออาจจะวิ่งเร็วเกินไปและไม่ทันสังเกตุจนชนอะไรเข้า

แต่เขากลับไม่พูดอะไรออกมาคงเพราะกลัวว่าแม่จะตำหนิเขาแน่ๆ

คุณแม่เหลียงพยักหน้าหงึกๆ “ค่ะๆ ครูเสี่ยวโอวพูดถูก คุณคิดได้ละเอียดรอบคอบมากค่ะ เฮ้อ ฉัน...”