ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 917

จี้ฉางหยุดเดินและหันหลังกลับ แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ “อาจารย์ผู้มีพระคุณ”

ชายชรามองเขาด้วยสายตาซับซ้อนและพูดอย่างอบอุ่นว่า “คราวนี้ฝ่าบาททรงไว้วางใจเจ้า ไม่เชื่อใจผู้ใด อย่าทรยศต่อความไว้วางใจของพระองค์ล่ะ”

จี้ฉางพยักหน้า “ขอรับ”

ชายชราเอื้อมมือไปวางบนบ่าของเขาด้วยไมตรีจิต “ระวังตัวด้วยนะ รีบไปรีบกลับ เมื่อเจ้ากลับมาก็ถึงเวลาจัดการเรื่องงานแต่งงานของเจ้ากับหลัวอีแล้ว”

จี้ฉางอึ้งทันที แล้วกล่าวอย่างจนใจว่า “อาจารย์ ศิษย์ยังไม่คิดเรื่องแต่งงานขอรับ”

เป็นอาจารย์เพียงวันเดียวก็เสมือนเป็นบิดาไปตลอดชีวิต ลับหลังจี้ฉางจะเรียกอาจารย์ผู้มีพระคุณว่าอาจารย์อย่างสนิทสนม

อาจารย์มีลูกสาวคนหนึ่งนามว่าหลัวอี เมื่อนานมาแล้วอาจารย์เคยบอกว่าจะยกหลัวอีให้แต่งงานกับจี้ฉาง

“คำสั่งของพ่อแม่ คำพูดของแม่สื่อ เมื่อเจ้ากลับไปก็บอกกล่าวกับท่านพ่อท่านแม่ของเจ้า หลัวอีก็อายุไม่น้อยแล้ว รอแค่เจ้า”

จี้ฉางอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เพียงพยักหน้า “ขอรับ อาจารย์”

เขาเพิ่งออกจากวังมาไม่ทันไรก็มีชายคนหนึ่งเดินมาแต่ไกลๆ พอเขาเข้าใกล้ก็ชกไหล่ของจี้ฉางทันที

“เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ ได้ยินว่าพ่อข้าจะยกหลัวอีให้เจ้าอย่างนั้นหรือ” สีหน้าของชายผู้นั้นไม่พอใจ

จี้ฉางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คำสั่งของพ่อแม่ยากจะหลีกเลี่ยง”

ชายผู้นั้นพูดอย่างไม่พอใจว่า “ยากจะหลีกเลี่ยงอันใด ข้าไม่สน เมื่อน้องสาวข้าแต่งกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องดูแลนางให้ดี หากนางเสียใจแม้แต่น้อย แม้แต่พี่น้องข้าก็จะไม่เป็นกับเจ้าและจะเงื้อดาบฟันหัวเจ้าแน่”

จี้ฉางปวดหัว ได้แต่ยิ้มและพูดว่า “ข้ารู้ แต่ยังไม่ได้ลงเอยกัน ข้าถูกสั่งให้ออกจากวังคราวนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อใด”

ชายผู้นั้นนิ่งไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า “จี้ฉาง ดูแลตัวเองด้วย”

แววตาของเขาดูชอบกลและเศร้าหมองมาก

จี้ฉางคิดเพียงว่าเพื่อนรักเป็นห่วงเขา จึงพูดปลอบใจว่า “วางใจเถอะ ข้าไปไม่นานก็กลับมา อย่างไรเสียก็เป็นเพียงการก่อความวุ่นวายของทหารเล็กๆ เท่านั้น”

ชายผู้นั้นขัดจังหวะโดยไม่รอให้เขาพูดจบ “ข้ารู้ แต่ไปคราวนี้อันตรายเพียงใด เจ้า...เจ้าระวังตัวด้วยเถอะ”

จี้ฉางสัญญาอีกครั้ง “ได้ จริงด้วย ข้ารบกวนเจ้าซื้อยาให้ท่านแม่ข้าด้วย”

จี้ฉางหยิบใบสั่งยาออกมา “ท่านแม่ของข้ามักปวดขา พอถึงฤดูหนาวก็จะปวดถึงไขกระดูก นี่คือใบสั่งยาที่ข้าเพิ่งขอมาได้”

คราวนี้ต้องออกจากวังอย่างเร่งด่วนมาก เขาไม่เวลาไปหายาให้แม่ เพราะจำเป็นต้องไปเดี๋ยวนี้

“หลังจากได้ยากลับมาแล้ว อย่าลืมซื้อถังหูลู่(ผลไม้เคลือบน้ำเชื่อม) ที่น้องสาวข้าชอบกินมาให้นางด้วย” จี้ฉางสั่งอีกว่า “ยังมีน้องชายข้า ฟันเขายังไม่ขึ้น เจ้าซื้ออาหารอ่อนๆ มาให้เขาด้วย”

เพื่อนรักพยักหน้าหงึกๆ “เจ้าไปอย่างสบายใจเถอะ ข้าจัดการได้”

จี้ฉางไม่ได้คิดมาก เขาออกเดินทางไปพร้อมกับรองนายทหารหลายคนและคนของกรมกลาโหมในวันนั้นเลย

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าการไปคราวนี้จะทำให้เขากลายเป็นกบฏผู้ทรยศและหัวหน้าขุนนางกบฏเสียเอง

เมื่อเขาเพิ่งเข้าใกล้ค่ายทหารก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกของทหารดังขึ้นจากรอบด้าน ทันใดนั้นชุดเกราะและหอกยาวสีดำทะมึนก็บุกเข้ามาอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงโห่ร้องสังหาร

“ไอ้กบฏหน้าด้าน จี้ฉาง ยังกล้าบุกยึดค่ายทหารอีก ฆ่ามัน!”

ม่านตาของจี้ฉางหดลง ในชั่วขณะนั้นแววตาอันซับซ้อนของจักรพรรดิ ความกระอักกระอวนของอาจารย์และถ้อยคำที่มีนัยของเพื่อนรักต่างแล่นเข้ามาในหัวของเขาทีละอย่าง

ในขณะนี้เขายังไม่เข้าใจอะไรอีก นี่เป็นแผนการที่จงใจมุ่งเป้ามาที่เขา