ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 919

ซู่เป่ารู้สึกอึดอัดใจและแทบหายใจไม่ออก

“ท่านอาจารย์คะ ร้องไห้สักหน่อยเถอะค่ะ”

ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองอีโม(ความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจ) ในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายของคำว่าอีโมที่พวกพี่ๆ เขาพูดกัน

น้ำตามันไหลออกมาเอง

จี้ฉางหัวเราะ จากนั้นเอื้อมมือประคองใบหน้าของซู่เป่าแล้วใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ เพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ

“ทำไมถึงยังร้องไห้ล่ะ” เขาถาม “ยังรู้สึกใจไม่ดีหรือ อาจารย์ไม่เป็นไรแล้ว”

เขาคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วพูดอีกว่า “ถ้างั้นให้ข้าเล่าต่อไหมว่าข้าแก้แค้นยังไง”

ซู่เป่ามองอาจารย์อย่างไม่แน่ใจ

เธอไม่อยากทำให้อาจารย์เศร้าเสียใจอีก ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าความรักและความเชื่อใจสามารถทำร้ายคนได้ ความเกลียดและการแก้แค้นก็เช่นกัน

ตอนแก้แค้นก็มักจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าตอนนั้นเกลียดมากแค่ไหน

แต่อาจเพราะไม่ได้พูดถึงมันมานานแล้ว พอพูดถึงมันกลับทำให้รู้สึกดีขึ้นเหรอ

“เล่าเถอะค่ะ” ซู่เป่าลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ในที่สุดก็ซบในอ้อมแขนของจี้ฉาง และมองเขาด้วยหัวใจและดวงตาที่เต็มเปี่ยม

จี้ฉางก้มหน้าเล็กน้อย สายลมโชยพัดผมสีดำของเขาพลิ้วไหว ทำให้เขาดูมีไอเทพผู้สำรวมตนเล็กน้อย

---------------------

ตระกลูจี้ถูกฆ่าล้างบาง เลือดไหลนองไปไกลครึ่งลี้ แม้แต่ขั้นบันไดที่เคยงดงามก็ถูกย้อมด้วยเลือดแดงสด

จี้ฉางยืนอยู่หน้าประตูอย่างเหม่อลอยและดวงตาว่างเปล่า

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกระดิ่งและเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นว่า “ล้อมไว้”

“ตอกเสาสกัดวิญญาณให้ทั่วรัศมีสิบลี้เพื่อป้องกันผีร้ายตระกลูจี้ไม่ให้ทำร้ายฝ่าบาท”

หลีจืออานใส่ชุดขุนนางสีดำทั้งตัวและสวมหมวกพิธีการชั้นสูงแบบเดียวกับที่จี้ฉางสวมตอนยังมีชีวิตอยู่

“หลีจืออาน... เจ้าจะทำอันใด” เมื่อเห็นเพื่อนเก่าที่ทรยศตัวเอง จี้ฉางก็พุ่งเข้าใส่เขาด้วยความโกรธแค้น

ทันใดนั้นกระดิ่งที่เอวของหลีจืออานก็เสียงดังขึ้นทันที

เมื่อสามพันปีก่อน ราชวงศ์เพิ่งเริ่มต้นและล้าหลัง ผู้คนเชื่อว่ามีเทพเซียน ภูตผีและเหล่าปีศาจวนเวียนเร่ร่อนอยู่ในโลกมนุษย์

การบูชายัญ แท่นบูชา และพิธีกรรมต่างๆ จึงมีความยิ่งใหญ่และสำคัญอย่างยิ่ง

จี้ฉางขึ้นสู่ตำแหน่งไท่จ่ายด้วยความสามารถของตัวเอง ก่อนหน้านั้นยังได้รับฉายานามว่าราชครู

หลีจืออานทำกระดิ่งคาดเอวของเขาขึ้นมาเอง ใช้เพื่อเตือนภัยหากมีภูตผีปีศาจปรากฏตัวอยู่รอบๆ หรือขับไล่และป้องกันภูตผีปีศาจร้าย...

หลีจืออานขนลุกซู่ทันทีและพูดเบาๆ ว่า “จี้ฉาง เจ้ายังอยู่ที่นี่จริงๆ”

จี้ฉางยื่นมือไปบีบคอหลีจืออานโดยไม่สนใจเสียงกระดิ่งขับไล่

แต่มือของเขากลับทะลุผ่านร่างของหลีจืออานไป จากนั้นเสียงกระดิ่งยิ่งดังกังวานมากกว่าเดิมและกระแทกจี้ฉางให้กระเด็นออกไป

หลีจืออานมองไปรอบๆ พลางพูดเบาๆ ว่า “จี้ฉาง ข้าจำใจต้องทำ เจ้าไปสบายเสียเถอะ อย่าวนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์เลย ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรอยู่”

“หลีจืออาน... หลีจืออาน” จี้ฉางร้องตวาดและพุ่งเข้าใส่หลีจืออานครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ทะลุผ่านร่างหลีจืออานซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลีจืออานก้าวถอยหลัง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังสนั่น จากนั้นจวนตะกูลจี้ก็ลุกเป็นไฟพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ม่านตาของจี้ฉางหดลง “ไม่ ไม่ได้ อย่า!”

แม้ว่าท่านพ่อท่านแม่น้องสาวน้องชายจะตายไปแล้วและวิญญาณของพวกเขาก็ไม่อยู่ที่นี่

แต่จี้ฉางก็ยังคงอยากฝังศพพวกเขาเพื่อให้ดวงวิญญาณของพวกเขาสงบสุข

การเผาศพเป็นการทำให้ไม่ได้ไปผุดไปเกิดตลอดกาล...

จี้ฉางพุ่งเข้าไปในกองเพลิง แต่ถูกไฟกระแทกออกมา ไฟยิ่งลุกลามใหญ่ขึ้น เผาจวนตระกูลจี้มอดไหม้ทั้งหลัง

ประชาชนล้อมดูอยู่ห่างๆ และกระซิบกันเบาๆ ว่า “สมควรแล้ว ขุนนางทรยศสมควรตาย”

“เผาให้หมดเลย อย่าให้พวกมันไปผุดไปเกิด”

“ดูไม่ออกเลยจริงๆ ปกติดูจงรักภักดีต่อจักพรรดิและประชาชน อ่อนโยนเหมือนกับหยก แต่ใจดำอำมหิตเช่นนี้... บุรุษผู้มีความสามารถที่สุดใต้หล้าอันใด ถุย!”

“ก็เพราะความทะเยอทะยานนั่นหนา... เป็นแค่ขุนนางคนหนึ่งคิดจะก่อกบฏ สมควรตาย”

หลีจืออานยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนและได้ยินทุกอย่าง แต่กลับไม่แม้แต่จะแก้ต่างให้จี้ฉาง

“ใต้เท้า เสาสกัดวิญญาณถูกฝังไว้หมดแล้วขอรับ”

หลีจืออานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อืม... เจ้าไปเถอะ”