ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 945

ซู่เป่าจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง

เธอรู้สึกประหลาดเป็นอย่างมาก เธอมองเห็นเลือดของตัวเองกำลังไหลเวียนได้อย่างชัดเจน กระดูกและเนื้อหนังราวกับต้นอ่อนเล็กๆ ที่งอกเงยในวันยามฤดูใบไม้ผลิ กำลังยืดยาว เติบโต...

เบื้องหน้าเป็นสีม่วง ในท้องกุกๆ ไม่รู้ว่าคืออะไร

ซู่เป่าอยากดู เมื่อมีความคิดนี้ผุดขึ้นมา เธอก็ราวกับวิญญาณหลุดลอยออกมาอย่างนั้น ไม่นึกเลยว่าจะเห็นสถานการณ์ของท้องตัวเองด้วยมุมมองของบุคคลที่สาม

“ที่แท้ไม่ใช่ท้องนี่เอง...” ซู่เป่าอึ้ง “นี่คืออะไร?”

เพิ่งจะเกิดความสงสัยขึ้นมา จิตใต้สำนึกก็ตอบคำถามแทนเธอแล้ว ในหัวของซู่เป่าผุดขึ้นมาสองคำ จุดตันเถียน

สุดยอด! โดนใจเลย เยี่ยมๆๆ!

ที่แท้ก็เป็นจุดตันเถียนนี่เอง!

นิยายที่แม่อ่านไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วย คนมีจุดตันเถียนจริงๆ

เห็นเพียงแต่ในจุดตันเถียนเป็นผืนน้ำสีม่วงสุดลูกหูลูกตา ส่งเสียงโครกครากกลิ้งไปมาไม่หยุด ค่อยๆ จับเป็นก้อนจนดูเป็นจริงมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นโลกสีม่วงขนาดเท่ากำปั้น

ซู่เป่าสงสัย โลกที่ใหญ่ขนาดนี้คืออะไรอีก?

เธอไม่เข้าใจ เพียงแต่โลกใบนี้ดูดรับพลังหยินอย่างต่อเนื่อง รู้สึกเหมือนป้อนยังไงก็ไม่อิ่ม

อีกอย่างที่ยิ่งน่าสงสัยคือ มัน ‘กิน’ ไม่หยุด ทว่ากลับเล็กลงเรื่อยๆ...

จุดจื่อตันกำลังควบแน่น ซู่เป่าดูดรับพลังหยินตามสัญชาตญาณ

ซู๊ดๆ

พลังหยินในตำหนักพญายมวื๊ดๆ ออกมาข้างนอก จนกลายเป็นลมพายุโหมลูกหนึ่ง

ผิงเติ่งหวังที่ถูกอัดจนใกล้จะกลายเป็นบิสกิตอัดแข็ง ในที่สุดก็รู้สึกได้ว่าตำหนักพญายมสั่น พื้นที่ว่างที่เหลือไว้ให้เขาในที่สุดก็ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย เขาสามารถพลิกตัวและนั่งลงได้แล้ว

ผิงเติ่งหวังจะร้องไห้แล้ว

ใครเคยเห็นยมบาลที่คับแค้นใจแบบนี้บ้าง?

กบฏล้มเหลว ถูกจับเข้ามาในตำหนักพญายม ยังไม่ฆ่าเขาอีก

จับเขามาทำกระสอบทราบอยู่บ่อยๆ ยังไม่พอ การปฏิบัติต่อเขายังแย่ขนาดนี้อีก ไม่ให้ของกินยังไม่พอ แม้แต่ที่ที่จะให้อยู่ยังมีแค่ทางน้อยๆ เส้นหนึ่ง

รังแกผีอย่างโหดร้ายเกินไปแล้ว!

ในขณะนี้เอง พลังหยินในตำหนักพญายมถูกดูดไปจนหมดแล้ว

พลังหยินที่ช้อนกลับมาจากหุบเหวผีร้องมากมายขนาดนั้น ไม่นึกเลยว่าจะไม่พอให้ซู่เป่าเลื่อนขั้นในหนึ่งครั้ง

ซู่เป่าที่กำลังหลับตารู้สึกถึงความยากลำบากขึ้นมาโดยพลัน เธอรู้สึกว่ายังขาดอีกนิด ยังขาดอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ยังต้องการพลังหยินอีกนิด...

พลังหยินๆ เธอต้องการพลังหยิน!

ซู่เป่าเสาะหาอย่างไม่สบอารมณ์ ทันใดนั้นแววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา

ตอนนี้เธอไม่ได้ ‘เห็น’ จริงๆ ทั้งหมดล้วนรู้สึกได้

เธอรู้สึกว่าในมุมของตำหนักพญายมยังมีพลังหยินซ่อนอยู่นิดหน่อย พอดีกับส่วนเล็กน้อยสุดท้ายนั่นที่เธอขาด!

ซู่เป่า ซู๊ดๆ

ผิงเติ่งหวัง !!!

ยัยเด็กน้อยน่าสับนี่!

ไม่นึกเลยว่าจะมาปล้นพลังหยินไปจากตัวเขา!

พลังหยินที่เดิมผิงเติ่งหวังก็มีไม่เท่าไร เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ถูกดูดไปจนกิ่วแล้ว วิญญาณที่เต่งตึงกลายเป็นวิญญาณที่แห้งเหี่ยว ดวงตากับใบหน้าย่นรวมกัน...

จุดจื่อตันของซู่เป่าเองก็หยุดไหลเวียนในตอนนี้เอง สงบลงแล้ว

เธออดมาได้ที่จะหายใจเข้าเบาๆ เฮือกหนึ่ง อารมณ์ตื่นเต้นดีใจอย่างหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวใจ

ซู่เป่ามีภาพหลอนอย่างหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองดึงผิงเติ่งหวังสิบคนในฝ่ามือเดียวได้!

ในขณะที่เธอคิดแบบนี้ วิญญาณเองก็ออกมาจากร่าง ล่องลอยไปที่ไกลๆ...

ด้านมู่กุยฝาน หลังขับรถมาถึงบ้านตระกูลซู ก็พบว่าซู่เป่า ‘ผล็อยหลับ’ ไปแล้ว