ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 946

บนทางน้ำพุเหลือง เงาร่างเล็ก ๆ สองเงากำลังแสดงฉาก เธอวิ่งหนี ฉันวิ่งตาม...

ยมบาลหัววัวหน้าม้ายืนอยู่กับที่ไม่รู้ว่าว่าอย่างไรดีแล้วเหมือนกัน

เสี่ยวจิ่วไล่ตามเสี่ยวเหม่ย พวกเขาวิ่งผ่านแท่นวั่งเซียง ผ่านเทือกเขาจอทมิฬผ่านเทือกเขาระกาทองผ่านหมู่บ้านผีเร่ร่อน ตำหนักวิญญาณหลง...

วิญญาณในหมู่บ้านผีเร่ร่อนคือวิญญาณที่กลายมาจากพวกวิญญาณที่ไม่สามารถผ่านเทือกเขาจอทมิฬและเทือกเขาระกาทองไปได้ พวกเขาจะคอยล่อลวงพวกวิญญาณที่ครบสมบูรณ์ ให้พวกเขาติดอยู่ที่นี่แทนตนเอง

เมื่อเห็นมีวิญญาณเด็กสองคนที่ครบสมบูรณ์ผ่านมา โชคดีแล้ว เด็กหลอกง่าย พวกเขาคิดว่าโอกาสมาถึงแล้ว

ผลปรากฎว่าเด็กสองคนวิ่งผ่านฉิวไปเลย

บรรดาผีในหมู่บ้านผีเร่ร่อน "..."

เสี่ยวจิ่ววิ่งไล่เสี่ยวเหม่ย ในที่สุดก็เหยียบเข้ามาในเขตแดนเฟิงตูเมืองผี

ก่อนจะเข้าสู่เมืองเฟิงตูยังมีโอกาสกลับสู่โลกมนุษย์ แต่หลังจากถึงเมืองเฟิงตูแล้วก็เท่ากับว่ากลายเป็นผีเต็มตัวแล้ว

เมื่อเห็นผีรอบตัวมากขึ้น เสี่ยวเหม่ยก็กลัวจนต้องถอยกลับ ตอนนี้มีมือหนึ่งวางลงบนบ่าของเธอ

ในขณะที่เสี่ยวเหม่ยกำลังจะกรีดร้องก็ได้ยินเสียงเสี่ยวจิ่วหอบหายใจพูดว่า "เสี่ยวเหม่ย เธอจะวิ่งทำไมเนี่ย ฉันตามเธอไม่ทันแล้ว!"

เสี่ยวเหม่ยชะงัก เมื่อเห็นเสี่ยวจิ่วที่อยู่ข้างหลังเธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอเบะปาก

"เสี่ยวจิ่ว ในที่สุดก็หาเธอเจอสักทีนะเสี่ยวจิ่ว ฮือ ๆ ๆ" เสี่ยวเหม่ยกอดเสี่ยวจิ่วด้วยความเศร้าใจ "เมื่อกี้ฉันโดนผีตามมาตลอดทางเลย"

เสี่ยวจิ่ว "..."

เป็นไปได้ไหมว่าผีตัวนั้นก็คือเธอเอง?

เสี่ยวจิ่วขำพรืดแล้วพูดว่า "เสี่ยวเหม่ย เธอโง่หรือไง ตอนนี้เราก็เป็นผีกันหมดแล้วไง"

พวกเธอมองไปข้างหน้า พวกเธอมาถึงเฟิงตูแล้ว ที่นี่มีแต่ผีผ่านไปผ่านมา

เหมือนราวกับว่าพวกเธอยังอยู่บนโลกมนุษย์ มีคนผ่านไปผ่านมาเต็มไปหมด ผีที่พวกเขาหวาดกลัวคือคนที่ญาติสนิทในโลกมนุษย์อยากเจอแต่ไม่ได้เจอ

แต่ตอนนี้พวกเขาก็เป็นผีเหมือนกัน...

คิดมาถึงตรงนี้ก็น่ากลัวอยู่เหมือนกัน

เสี่ยวเหม่ยเช็ดน้ำตาที่หางตาด้วยความเขินอาย พูดกลั้วหัวเราะว่า "ก็นั่นสินะ..."

เสี่ยวจิ่วถามว่า "เธอยังคิดถึงพ่อแม่ไหม?"

เสี่ยวเหม่ยพยักหน้าเบา ๆ

เสี่ยวจิ่วบอกว่า "ฉันก็คิดถึง แต่พี่ซู่เป่าบอกฉันว่าไม่ต้องกลัว จงเดินต่อไปข้างหน้า ภายหน้าถ้ายังมีวาสนาต่อกันก็จะได้เจอพ่อแม่อีก"

เสี่ยวเหม่ยตอบเบา ๆ ว่า "อืม"

พี่ซู่เป่าก็แอบบอกเธอว่า ให้คิดเสียว่าทางที่ต้องเดินนี้เป็นการเดินทางช่วงหนึ่ง สุดท้ายวันหนึ่งก็จะได้เจอกันอีก

สองสาวน้อยมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน สองคนจูงมือกันเดินเข้าไปข้างใน

มีอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกันไปก็ไม่กลัวแล้ว

ตอนนี้เองมีเงาร่างหนึ่งโผล่มาดักทางพวกเธอไว้

"พวกเจ้าเป็นผีที่เพิ่งตายใช่หรือไม่?" ตูซื่อหวังทำหน้าตาดุดัน "ตามข้ามา"

ผีที่ผ่านไปผ่านมาในบริเวณนั้นต่างหวาดกลัว จากที่ดูพวกเขาคิดว่าเจ้าผีเด็กสองตัวนี้คงทำอะไรผิดแล้วตอนนี้โดนยมบาลจับตัวได้แล้วจึงต้องมาคุกเข่ายอมรับผิด...

ตูซื่อหวังยิ้มเยาะ ในใจของเขารู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย

ความโกรธแค้นของเขาไม่มีที่ระบาย เมื่อเขาเห็นผีเด็กผู้หญิงตัวน้อยสองตัวนี้ก็ทำให้เขานึกถึงซู่เปาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงอดไม่ได้ที่จะอยากจะบดขยี้พวกเธอให้ตาย

เพี๊ยะ!

เสี่ยวเหม่ยเป็นคนแรกที่ไม่สามารถทนต่อแรงกดได้ เข่าของเธอพับ ล้มลงกับพื้นไม่สามารถขยับเขยื่อนได้!

สายตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอยังคงเป็นเด็กอยู่สิ่งแรกที่เธอคิดถึงก็คือแม่ เธอกลัวจนน้ำตาไหลเธอพึมพำพลางพยายามดิ้นรน "แม่..."

เสี่ยวจิ่วเองก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ แต่เธอพยายามดิ้นรนเข้ามากอดเสี่ยวเหม่ยไว้แน่น

ตูซื่อหวังมองผีเด็กสองตัวด้วยความเกลียดชัง เขารู้สึกว่าพวกเขาจะตายอยู่แล้วยังจะมาแสดงความรักใคร่กันอีก น่าขยะแขยงจริง ๆ

เขาเป็นยมบาล ผีในเฟิงตูมีตั้งมากมาย ถ้าเขาทำให้หายไปสักตัวสองตัวก็คงไม่มีใครทำอะไรเขาหรอก

เขาจะเอาพวกเธอสองตัวมาระบายอารมณ์แล้วจะยังไง?

ใครใช้ให้ผีเด็กสองคนนี้มาชนเขาเล่า ช่วยไม่ได้มาทำให้เขาต้องนึกถึงเรื่องที่ชวนหัวเสียทำไม?

การที่ได้เบ่งเบาภาระของยมบาล ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นถือเป็นความโชคดีของพวกเธอแล้ว

ตูซื่อหวังอารมณ์ดี ตอนที่เขากำลังจะเหยียดนิ้วออกไปบดขยี้เสี่ยวจิ่วและเสี่ยวเหม่ยเหมือนมด

จู่ ๆ ก็มีฝ่ามือยื่นมาจากขอบฟ้าตบหน้าเขาเข้าอย่างแรง!