ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 947

ตูซื่อหวังโดนตบจนลอยออกไปอย่างกระทันหัน

กระแทกเข้ากับพนังดังปัง...

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเหยียนหลัวหวังลงมือเสริมความแข็งแรงของกำแพงเมืองนี้ด้วยตัวเอง คาดว่าตอนนี้คงโดนชนถล่มไปแล้ว

ผีมากมายที่อยู่โดยรอบต่างก็ตกตะลึง

สิ่งที่พวกเขาเห็นคืออะไรกัน??

ยมบาลโดนตบจนกระเด็น!

ไม่ใช่วิญญาณทุกตนจะเข้าใจว่ายมโลกมียมบาลสิบคน และมีไม่กี่ตนที่รู้ว่ายมบาลก็มีการแยกชั้นสูงต่ำ ในความคิดของพวกเขายมบาลก็คือเหยียนหลัวหวัง

งั้นคนที่โดนตบกระเด็นไปนี่ก็คือคนที่มีอำนาจสูงสุดในยมโลก เหยียนหลัวหวังงั้นหรือ?

ใครช่างเก่งกาจถึงเพียงนี้...

บรรดาผีทั้งหลายมองขึ้นไปในอากาศด้วยความทั้งหวาดกลัวทั้งตกใจ บ้างก็อยากรู้อยากเห็น แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

ตูซื่อหวังเงยหน้ามองด้วยความตกใจ จากนั้นก็กราดเกรี้ยว "ใคร! ใครกัน!"

ซู่เป่าตบตูซื่อหวังเสร็จก็รีบหนีไปทันที!

เธอเองก็ตกใจเหมือนกัน เธอก็แค่คิดเอง เมื่อกี้หลังจากจื่อตันแข็งตัวแล้วเธอก็คิดว่าเธอน่าจะตบตูซื่อหวังสิบคนกระเด็นได้

นึกไม่ถึงว่าแค่คิดเท่านั้นเธอก็ถอดจิตออกจากร่างมาที่เฟิงตูโดยไม่รู้ตัวได้

แถมยังได้ตบตูซื่อหวังจริง ๆ ด้วย!

แล้วเมื่อกี้มาเห็นตูซื่อหวังกำลังรังแกเสี่ยวเหม่ยกับเสี่ยวจิ่วพอดีด้วย เห็นปุ๊ปเธอก็โกรธมากทันที เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีตบเขา ตบจนตูซื่อหวังหน้าเบี้ยวไปเลย...

แต่เธอเอาพลังหยินในจื่อตันมาใช้ตบจนเกลี้ยง

พลังหยินจากจื่อตันถูกใช้จนเกลี้ยง ซู่เป่ารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอในทันที เธอเกือบพลาดคุมไม่อยู่เผยตัวจริงออกมาแล้วเชียว

ถ้าเผยร่างที่แท้จริงจะต้องโดนตูซื่อหวังตามฆ่าแน่ ๆ

เธอตกใจจึงอาศัยจังหวะชุลมุนหนีไปทันที

หลังจากตบไปแล้วเธอก็วิ่งหนีไม่หันกลับอีกเลย

เหมือนที่พ่อบอก โจมตีแล้วถอยทันที ห้ามติดใจในการต่อสู้เด็ดขาด!

ดังนั้นตูซื่อหวังจึงไม่รู้เลยว่าซู่เป่ามา

เขานึกถึงครั้งแรงที่ดักฆ่าซู่เป่าก็มีฝ่ามือตบลงมาจากกลางอากาศเหมือนกัน เจ้าของฝ่ามือนั้นเหมือนจะชื่อเฉิงสุ่ยจือโจวหรืออะไรนี่แหละ

ให้ตายสิ เจ้าเฉิงสุ่ยจือโจวนั่นอีกแล้วหรือ?!

ตูซื่อหวังตกใจไม่น้อย ตอนนี้เข้ารู้สึกไปเองว่าเหมือนมีคนคอยจับตาดูเขาอยู่ทุกอย่างก้าวไม่ว่าเขาจะทำอะไร

เขากัดฟันมองเสี่ยวเหม่ยกับเสี่ยวจิ่วที่หมอบอยู่บนพื้น เดิมทีเขาต้องการระบายความโกรธ แค่นี้ก็ฆ่าไม่ได้ ชึ่งนั่นให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

ทำให้เขาดูอย่างกับไร้ความสามารถ!

ตูซื่อหวังลุกขึ้นมา พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาท่าทีสง่างามเอาไว้ เพื่อรักษาหน้าตาในสังคมที่ก็มีไม่มากเอาไว้

ก็ได้ ฆ่าข้างนอกไม่ได้ งั้นถ้าเข้าไปในวังยมบาลที่แปดล่ะ?

เขาไม่เชื่อหรอกว่า เขามาในเขตพื้นที่ของเขาแล้วยังจะมีใครกล้ายื่นมือเข้ายุ่งอีก!

"ใครก็ได้มานี่ที พาเจ้าผีเด็กสองตัวนี้ไปที่วังยมบาล ข้าจะตัดสินมันด้วยตนเอง!"

ดวงตาของตูซื่อหวังเต็มไปด้วยความคิดชั่วร้าย

ไม่ว่าเจ้าผีเด็กสองตัวนี้จะตายยังไง เขาอยากจะตัดสินยังไงก็ได้ ดูสิใครจะมาขวาง!

ผีร้ายหน้าเขียวมีเขี้ยวขึ้นหน้ามาหิ้วตัวเสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวเหม่ยที่กองรวมกันอยู่ เตรียมจะพาตัวจะออกไป

"ช้าก่อน" เปี้ยนเฉิงหวังปรากฎตัว

เขาสวมชุดคลุมสีดำ สีหน้าเคร่งครึมเอามือข้างหนึ่งไผล่หลังไว้

ตูซื่อหวังเห็นว่าเป็นเขาอีกแล้วก็อารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม