ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 948

ซู่เป่าวิ่งออกมาได้สักระยะก็รู้สึกเข่าอ่อนขึ้นมา

เธอตบไปฉาดหนึ่งใช้พลังหยินไปจนหมด ความรู้แบบนี้มันแย่กว่าอดข้าวมาเป็นปี ๆ อีก

ซู่เป่ารู้สึกผิดขึ้นมาในใจ นี่เธอวู่วามไปอีกแล้ว ถ้าท่านอาจารย์รู้เข้าจะต้องโกรธมากแน่ ๆ...

คิดมาถึงตรงนี้ ซู่เป่าเข่าอ่อนยวบล้มลงแล้วหล่นลงมาจากกลางอากาศ

เธอไม่รู้ว่าตอนเป็นวิญญาณถ้าทะแทกลงบนพื้นจะเจ็บไหม แต่ท่านอาจารย์เคยบอกว่าเวลาอยู่ในยมโลกแรงดึงดูดที่กระทำต่อผีก็เหมือนกับแรงดึงดูดที่พื้นบนโลกมนุษย์กระทำกับคน

เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าวิญญาณหลุดออกจากร่างมาแบบนี้ เธอควบคุมตัวเองที่ลอยอยู่กลางอากาศไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่พลังหยินหมดไปแล้วเช่นนี้ เธอไม่มีแรงไปต่ออีกแล้ว

พอเห็นว่าตัวเองกำลังจะกระแทกลงบนพื้นซู่เป่าก็ตกใจหลับตาปี๋

และในตอนนี้เองก็มีเงาสีขาวเงาหนึ่งโฉบเข้ามารับซู่เป่าไว้ในอ้อมกอดได้อย่างมั่นคง

"ท่านอาจารย์?!" ซู่เป่าถลึงตาไม่อยากจะเชื่อ "ท่านอาจารย์มาได้ไงเนี่ย..."

หลังจากดีใจเสร็จซู่เป่าก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

จี้ฉางไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่อุ้มเธอเหาะไปข้างหน้าเร็วจี๋

เขาไม่รู้ว่าตูซื่อหวังจะรู้ตัวหรือเปล่า แต่กลับออกไปก่อนน่ะถูกแล้ว

เห็นว่าท่านอาจารย์ไม่พูดอะไร ซู่เป่าก็เกิดกลัวขึ้นมา

เธอกำเสื้อจี้ฉางไว้แน่น ใบหน้าเล็กของเธอเงยขึ้นเล็กน้อย น้ำตาไหลพราก

"ท่านอาจารย์ หนูไม่ได้ตั้งใจแอบหนีออกมานะ หนู... หนู..." ซู่เป่าร้อนใจจนพูดไม่ออก "หนูรู้ตัวอีกทีก็โผล่มาที่นี้แล้ว คือ..."

"วิญญาณมันไม่เชื่อฟัง หนีออกมาเอง!"

ซู่เป่าอธิบายตามจริง แต่ฟังดูสิว่าพูดอะไรออกมา

มันฟังดูเหมือนเป็นข้อแก้ตัวข้าง ๆ คู ๆ ท่านอาจารย์คงจะต้องโกรธยิ่งกว่าเดิมแน่ ๆ

ตอนนี้ซู่เป่าเห็นว่าท่านอาจารย์ก้มลงมามองเธอแล้วทำหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

"ท่านอาจารย์?" ซู่เป่างง

จี้ฉางยื่นมือออกมาสกิดจมูกเจ้าตัวเล็กเบา ๆ "อาจารย์รู้"

ดูเธอเครียดเข้าสิ จี้ฉางทั้งรู้สึกขันทั้งรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

"ซู่เป่า เจ้าไม่ต้องกลัวอาจารย์แบบนี้หรอก" จี้ฉางพูดอย่างอ่อนโยน "ที่อาจารย์เข้มงวดกับเจ้า เพราะกลัวเจ้าจะทำอะไรไม่รู้ขอบเขต ทำอะไรที่มันไม่ดีกับตัวเจ้าเอง"

"บางเรื่องอาจารย์ช่วยเจ้าได้ แต่เรื่องเกี่ยวกับการฝ่าด่านเคราะห์ของเจ้าอาจารย์ช่วยอะไรไม่ได้"

ความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับความเป็นไปของชีวิต การสร้างโลกภายในจิตใจของเธอมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา

แต่ตอนนี้เธอรู้ประสาแล้ว...

รู้ประสาเสียจนน่าเอ็นดู

จี้ฉางกระชับแขนเข้ามากอดซู่เป่าให้แน่นขึ้นอีก แล้วร้องบอกเบา ๆ ว่า "จับแน่น ๆ นะ เราจะออกไปแล้ว"

ซู่เป่ากอดท่านอาจารย์ไว้แน่น เธอเงยหน้ามอง

เธอถามว่า "ท่านอาจารย์ เกิดอะไรขึ้นกับหนูกันแน่"

จี้ฉางตอบว่า "เจ้าจิตหลุดไปท่องพิภพมาน่ะสิ"

เห็นว่าซู่เป่ายังไม่เข้าใจ เขาจึงอธิบายต่อว่า "จิตอาศัยอยู่ในร่างกาย ร่างกายสามารถย่อยสลายได้แต่จิตสามารถอยู่ได้เป็นร้อยเป็นพันปี"

“ยิ่งเป็นจิตที่แข็งแกร่งก็จะยิ่งอยู่ได้นานขึ้น”

“จิตหลุดก็คือการที่วิญญาณของเจ้าหลุดออกจากร่าง แล้วไปปฏิบัติตามจุดมุ่งหวังของเจ้า”

ซู่เป่าเข้าใจทันที “หมายความว่าจิตกับร่างกายแยกกับปฏิบัติใช่ไหมคะ?”

จี้ฉาง “…”

พูดแบบนี้… ก็ไม่ผิด

นี่เป็นพัฒนาการและแข็งแกร่งขึ้นของจิตวิญญาณ

ซู่เป่าทำท่าทำทางบอกว่า “งั้นหนูเข้าใจแล้วค่ะ”

“ความสามารถตอนี้สามารถตบตูซื่อหวังได้ทีหนึ่ง งั้นคราวหน้าจะพยายามตบให้ได้สองที คราวหน้า ๆ จะตบให้เขายืนหมุนกับที่เลย”

จี้ฉางมุมปากกระตุก

มีเพียงมู่กุยฝานที่ชื่มชมอย่างไม่มีกฎเกณฑ์ “ลูกรักตบตูซื่อหวังเหรอ? เก่งจังเลย! ไม่เสียแรงที่เป็นลูกรักของพ่อ!”

มังกรให้กำเนิดมังกร นกฟีนิกซ์ให้กำเนิดนกฟีนิกซ์ ลูกสาวที่มู่กุยฝานให้กำเนิดก็คือมังกรฟีนิกซ์ที่หายากในหมู่มนุษย์ เป็นวีรบุรุษในหมู่ผี!