ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 949

ซู่เป่านอนหลับไปคราวนี้ดั่งฝัน ตื่นมาอีกทีก็คือเช้าวันต่อมา

ร่างกายได้นอนหลับไปตื่นหนึ่ง นอกจากพลังหยินที่ถูกใช้ไปจนหมดก็ไม่ได้มีความง่วงใด ๆ

แล้วก็โดนคุณยายจับได้ให้กินจนพุงกางตามเคย

ตอนเที่ยงซูอีเฉินกลับมา ซู่เป่ากำลังเก็บของกับคุณยาย พอเห็นซูอีเฉินก็ส่งเสียงเอ๊ะขึ้นมา

"ลุงใหญ่ ทำไมลุงกลับมาแล้วล่ะคะ?"

ซูอีเฉินนั่งลงข้าง ๆ พลางบอกว่า "ซู่เป่าเราไม่กลับอำเภอหงแล้ว หนูย้ายโรงเรียนกลับมาดีกว่า"

ซู่เป่าแปลกใจ "เกิดอะไรขึ้นคะ?"

ซูอีเฉินพูดว่า "หนูยังจำอาจารย์เหลาได้ไหมคะ?"

ซู่เป่า "เอ๊ะ"

จำได้นะ แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้นึกถึงเลย

ซูอีเฉินซูอีเฉินลูบหัวเธอด้วยความรักใคร่บอกว่า "ไม่ใช่ความผิดซู่เป่าหรอก ซู่เป่าเองก็ยุ่งมากเหมือนกัน"

ซู่เป่าเขิน เธอถามว่า "เพื่อนแก่เป็นอะไรไปเหรอคะ?"

ซูอีเฉินพยักหน้า "หลายปีนี้เขาไปอยู่ต่างประเทศ ลุกใหญ่ก็คิดว่าเขาไปต่างประเทศเพื่อความก้าวหน้าด้านการงานเสียอีก"

"วันนี้เพิ่งรู้ว่าเขากำลังจะกลับมา ที่ไปต่างประเทศเพราะไปรักษาอาการป่วย"

ซู่เป่ารีบนั่งตัวตรงถามว่า "เพื่อนแก่ป่วยเหรอคะ?"

ซูอีเฉินส่งเสียงอืม "รักษาไม่หายก็เลยกลับมา"

ซู่เป่าถามว่า "ป่วยเป็นอะไรคะ?"

เธอเริ่มเป็นห่วงขึ้นมา และยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกผิด

พูดอย่างเคร่งครัด เพื่อนแก่ก็เป็นอาจารย์อีกคนของเธอเช่นกัน ซึ่งเป็นอาจารย์ที่สอนเธอวาดภาพในช่วงชีวิตที่อยู่บนโลกมนุษย์นี้

ถึงเธอจะไม่ได้วาดภาพมานานแล้ว มีแต่วาดเล่นในหนังสือเรียนมากว่า

จู่ ๆ ก็รู้สึกผิดกับเพื่อนแก่ขึ้นมา

ซูอีเฉินบอกว่า "เป็นโรคที่ค่อนข้างหายากที่เรียกว่าโรคไขสันหลังเป็นโพรงเขารู้ตัวเพราะเขาทำมีดบาดมือขณะเหลาดินสอ"

"ลุงเล็ก กระดูกสันหลังเป็นโพรงนี่รักษาไม่ได้เหรอคะ?" ซู่เป่าเป็นกังวล

ซูอี้เซินตอยว่า "รักษาหายยาก เป็นโรคที่ใช้เวลานาน"

ซู่เป่าแอบคิดในใจว่า เดี๋ยวพอได้พบเพื่อนแก่แล้วต่อยลองดูว่าเธอจะช่วยอะไรได้บ้าง!

ขณะนี้ผู้คนในสนามบินเพิ่มมากขึ้นแล้ว ผู้โดยสารจากเที่ยวบินนี้กำลังเดินออกมา ซู่เป่ายืดคอยาวแล้วเธอก็เห็นชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นมีคนเข็นออกมา

เขาแตกต่างไปจากเพื่อนแก่ในความทรงจำของซู่เป่า ท่าทางเขาดูไม่ดีเลยแถมซูบผอมไปมากยิ่งไปกว่านั้นคือร่างกายดูทรุดโทรมมาก

"เพื่อนแก่" ซู่เป่าตะโกนเรียกแล้ววิ่งไปหา

อาจารย์เหลาตะลึง อยู่พักหนึ่งถึงพูดด้วยความแปลกใจว่า "เอ๊ะ ซู่เป่านั่นเองเหรอ"

ตั้งแต่ป่วย เขาก็เกือบลืมลูกศิษย์คนนี้ไปแล้ว...

ลูกศิษย์ตัวเองแท้ ๆ แต่กลับลืมได้สนิทขนาดนี้มันเป็นความผิดของผู้เขียนทั้งนั้น

แต่แล้วก็ได้ยินซู่เป่าพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า "ขอโทษนะเพื่อนแก่ ซู่เป่าผิดเองที่ลืมอาจารย์ไปเลย"

อาจารย์เหลายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนแก่เองก็... ลืมซู่เป่าไปแล้วเหมือนกัน!"